خبرآنلاین: کیت وینسلت از تجربه «بدن‌نکوهی» در سال‌های نوجوانی و آغاز بازیگری‌اش سخن گفته و افشا کرده که به او گفته می‌شد تنها برای «نقش‌های دختر چاق» مناسب است؛ اظهارنظرهایی که به گفته خودش، در ۱۹سالگی باعث شد تقریباً چیزی نخورد.

این بازیگر که نخستین تجربه کارگردانی‌اش با فیلم «خداحافظ جون» این ماه منتشر شده، گفته است در سال‌های ابتدایی فعالیت حرفه‌ای‌اش بارها به‌خاطر ظاهرش از سوی همکلاسی‌ها و حتی معلمان مورد تحقیر قرار گرفته است. او به‌ویژه به یاد می‌آورد که یکی از معلمان تئاترش به او گفته بود اگر به بازی در «نقش‌های دختر چاق» رضایت دهد، می‌تواند آینده‌ای در این حرفه داشته باشد.

وینسلت گفت علاقه‌اش به بازیگری از کودکی و با دیدن عکس‌های سیاه‌وسفید پدربزرگ و مادربزرگش روی صحنه تئاتر شکل گرفت. با این حال، در دوران آموزش اغلب به او نقش‌های فرعی داده می‌شد؛ موضوعی که خودش می‌گوید در آن زمان چندان برایش مهم نبود.

او توضیح داد: «واقعاً هیچ‌وقت آرزوی بازی در نقش‌های اصلی را نداشتم.» اما تأکید کرد که نگاه قالبی به اندامش، مسیر حرفه‌ای‌اش را محدود می‌کرد. به گفته او، معلمش به صراحت گفته بود: «اگر حاضر باشی به بازی نقش‌های دختر چاق قانع شوی، آینده شغلی خواهی داشت.»

وینسلت با اشاره به جایگاه کنونی‌اش افزود: «حالا به من نگاه کنید. چیزهایی که بعضی‌ها به بچه‌ها می‌گویند واقعاً وحشتناک است.»

این بازیگر در گفت‌وگو با برنامه «لوح‌های جزیره‌ متروک» رادیو بی‌بی‌سی ۴ همچنین از آزارهای دوران مدرسه سخن گفت و توضیح داد که به‌خاطر اندامش مورد تمسخر قرار می‌گرفت، لقب‌های تحقیرآمیز به او می‌دادند و حتی یک‌بار او را در کمد کلاس هنر حبس کردند.

وینسلت که در ۱۶سالگی مدرسه را ترک کرد و هم‌زمان نخستین نقش سینمایی‌اش را در فیلم «موجودات آسمانی» به کارگردانی پیتر جکسون به دست آورد، گفت این تجربه‌ها باعث شد خیلی زود «پوست‌کلفت» شود.

او افزود این فشارها بعدها به مشکلاتی جدی در رابطه با بدنش انجامید؛ از جمله رژیم‌های غذایی مقطعی از ۱۵ تا ۱۹سالگی. به گفته خودش، در ۱۹سالگی تقریباً چیزی نمی‌خورد و اکنون آن دوره را ناسالم و پشیمان‌کننده می‌داند.

وینسلت تأکید کرد که در برابر آزارها، تمام تمرکزش را بر بازیگری و دنیای خلاقانه خارج از مدرسه گذاشت: «نمی‌گذاشتم مسیر زندگی‌ای را که مصمم بودم در آن حرکت کنم خراب کنند.»

او در پایان افزود: «و خوشبختانه خانواده‌ای دوست‌داشتنی داشتم که به خانه‌شان برمی‌گشتم.»