خبرگزاری مهر- گروه استان‌ها، محدثه جوان دلویی؛ زن‌ها محتاط هستند. بی‌گدار به آب نمی‌زنند، حتی آن‌هایی که مثل مردان روزگار می‌گذرانند. آن دسته از زنانی که حرفه‌شان نیازمند توانایی‌های مردانه است، اما فقط عشق، قلبشان را محکم و قوی می‌کند. همین علاقه به قوی و محکم بودن آن‌ها را پشت فرمان اتوبوس و رانندگی در دل جاده‌ها در شب و روز کشاند.

شاید عجیب باشد، مسافر کیلومترها دورتر از استان باشید و وقتی سوار اتوبوس شدید، ناگهان با راننده زن مواجه شوید. عکس‌العمل شما چگونه خواهد بود؟ یا زیر لب می‌گوئید «زن را چه به رانندگی جاده» یا او را تحسین می‌کنید؟

زنان قوی نشان دادند هرجا که باشند، رنج‌ها را با اخلاق، منش و ظرافت زنانگی خود در هم می‌آمیزند و از آن پله‌ای برای رسیدن به هدف‌هایشان می‌سازند.

تقویم را ورق بزنید؛ روزهای آخر آذرماه، در همزمان با آغاز سرمای زمستانی، به نام حمل و نقل نام‌گذاری شده است. این بار می‌خواهیم از زنانی بنویسیم که سهم بزرگی در حمل و نقل استان ایفا کرده‌اند؛ زنانی که در سکوت روزگار فعالیت می‌کنند و جزو رانندگان با اخلاق و حرفه‌ای خراسان شمالی شده‌اند.

شاید باورش سخت باشد که خانمی راننده مسیر بجنورد تا تهران، اسفراین تا تهران یا حتی بجنورد تا ایلام باشد. برخی می‌گویند مگر می‌شود خانمی ساعت‌ها در مسیرهای پرپیچ و خم با ۳۰ تا ۴۰ مسافر در جاده‌ها فرمان بچرخاند؟

زنان با اخلاق راننده

فاطمه اصلانی و فائزه کاظمی نشان دادند عشق به حرفه رانندگی مرد و زن نمی‌شناسد و حرف اول را در این حرفه اخلاق و مهارت می‌زند.

در یکی از آخرین شب‌های سرد پاییزی با فاطمه اصلانی تماس گرفتم؛ او در حین رانندگی بود. می‌خواست کنار جاده پارک کند تا با هم صحبت کنیم، اما من گفتم وقت مسافران را نگیرید و بعداً صحبت می‌کنیم.

خانم اصلانی متولد بهار سال ۱۳۶۴ است و برای دختر و پسرش چندسالی است که هم پدری و هم مادری می‌کند. او می‌گوید از نوجوانی عاشق رانندگی بوده و تمام ذهنش درگیر این بود که بتواند رانندگی کند. به آرزویش رسید و حدود ۱۶ سال است که راننده است.

او درباره شروع کارش می‌گوید: متولد آشخانه، اما در اسفراین ساکن هستم. ۱۲ سال راننده درون شهری و آژانس‌های اسفراین بودم.

دوست دارم راننده کامیون شوم

مشوق خانم اصلانی، خواهر و همسر خواهرش بودند که او را تا رانندگی با اتوبوس و در جاده حمایت کردند.

این بانوی راننده ادامه می‌دهد: دو سال راننده خط برون شهری آشخانه به بجنورد بودم. آنقدر به رانندگی علاقه دارم که امیدوارم روزی بتوانم کامیون یا اتوبوس بخرم و خودم راننده وسیله نقلیه خودم باشم.

او با بیان اینکه حمایت رئیس انجمن رانندگان آشخانه باعث شد سریع‌تر به خواسته‌اش برسد، می‌گوید: جا دارد از آقای حسن محمدی، رئیس انجمن رانندگان، که اولین کسی بودند که اجازه دادند در خط بجنورد و آشخانه کار کنم، تشکر کنم. همچنین باید از آقای علی

محمد قهرمان، صاحب اتوبوسی که با آن کار می‌کنم، تقدیر کنم که به من اعتماد کردند و اتوبوسشان را در اختیارم قرار دادند.

راننده مسیر مشهد تهران هستم

او اضافه می‌کند: چند ماهی است که با حمایت خانواده و تشویق فرزندانم، در مسیر مشهد-تهران و بجنورد-تهران رانندگی می‌کنم.

در مورد برخورد مسافران می‌گوید: خیلی‌ها وقتی سوار اتوبوس می‌شوند و متوجه می‌شوند یک خانم راننده است، خوشحال می‌شوند و به من دلگرمی می‌دهند. قشنگ‌ترین خاطره‌ام این بود که در حال رانندگی با اتوبوس بودم و مسافری پیشم آمد و با ذوق گفت: «چه

جالب! ۸ سال پیش می‌خواستم ترکیه بروم، راننده اتوبوس یک خانم بود و الان هم مجدد راهی سفر ترکیه هستم و شما راننده هستید.

سنگ اندازی بانک‌ها برای گرفتن وام

خانم اصلانی تمام هم و غمش تلاش برای رسیدن به اهداف و ساختن آینده روشن برای فرزندانش است، اما از سنگ‌اندازی‌ها گلایه دارد و می‌گوید: برای دریافت وام خیلی دوندگی کردم تا حداقل بتوانم اتوبوسی بخرم و با آن کار کنم، اما از طرف بانک‌ها با سنگ‌اندازی‌ها مواجه شدم.

او تاکید می‌کند: تمام تلاشم این است که اتوبوسی بخرم و با چند خانم راننده مثل خودم کارکنیم و در راستای حمل و نقل مسافران عزیز فعالیت کنیم.

راننده نمونه استان

فائزه کاظمی نشان داد می‌توان یکی از سخت‌ترین و مردانه‌ترین حرفه‌های دنیا را داشت اما با اخلاق حرف اول را زد. او دو سال راننده نمونه خراسان شمالی شده است. آنقدر در برابر رفتار ناپسند برخی مسافران سعه‌صدر دارد که حتی رئیس پلیس راه دامغان در یکی از ایست‌های بازرسی به سراغش می‌رود و از او تقدیر می‌کند.فائزه کاظمی متولد ۱۳۷۱ اسفراین است و آرزوی مادرش که رانندگی با اتوبوس بود را عملی کرد اما مادر آسمانی شد و موفقیت‌هایش را ندید. خانم کاظمی هم عاشق رانندگی است .۱۸ ساله که می‌شود گواهینامه رانندگی می‌گیرد و سراغ مزدا کابین پدر می‌رود.قصه او را از زبانش می‌شنویم.

فائزه کاظمی با روی خوش تمام سوالات را پاسخ می‌دهد و قاطعانه می‌گوید: یا کاری را شروع نمی‌کنم یا اگر شروع کنم تا آخرش می‌روم.

او این روزها با پدر زندگی می‌کند و درباره رسیدگی به امورات منزل و کار می‌گوید: روزهایی که سرویس دارم قبل آن کارهای منزل از آشپزی گرفته تا نظافت و خرده کاری‌ها را انجام می‌دهم تا دو روزی که در مسیر هستم پدرم راحت باشد و دغدغه‌ای نداشته باشد.

از او می‌پرسم چرا رانندگی با اتوبوس را انتخاب کردید که پاسخ می‌دهد :۱۸ سالگی گواهینامه‌ام را گرفتم و با مزدا کابین پدرم رانندگی می‌کردم و به طور کلی رانندگی با ماشین‌های بزرگ را دوست داشتم و وقتی دیدم استعدادش را دارم برای گرفتم گواهینامه پایه یک به سبزوار رفتم.

چطور پایه یک را گرفتی؟

اما خانم کاظمی چطور راننده اتوبوس می‌شود؟

او ادامه می‌دهد: یک روزبه ترمینال اسفراین رفتم و به متصدی ترمینال گفتم راننده خانم می‌خواهید گفت برو پایه یک بگیر گفتم پایه یک دارم. متعجب شد و گفت گرفتن گواهینامه پایه یک سخت است چطور توانستی با سن کم پایه یک بگیری و بعد شماره تماس انجمن رانندگان را داد و گفت دنبال گرفتن کارت هوشمند و کارت سلامت بروید.

او اضافه می‌کند: گرفتن کارت هوشمند ۹ ماه برایم زمان برد و بقدری سخت است که شاید برخی‌ها پشیمان بشوند

زائران امام حسین ع اولین مسافران بودند

خانم کاظمی ۵ سال است که راننده مسیر اسفراین به تهران است و عنوان می‌کند: خدا را شکر در اولین سفرم زائران اباعبدالله الحسین علیه السلام را از مرز مهران به استان آوردم.

از او می‌پرسم صاحب اتوبوس چطور رضایت داد وسیله نقلیه‌اش را در اختیارتان قرار دهد که می‌گوید: اطرافیانش مدام می‌گفتند این کار را انجام ندهید و اصلاً به یک زن اعتماد نکنید اما او چند بار مرا همراهی کرد، حتی پلک روی هم نمی‌گذاشت و خودش اتوبوس را روشن می‌کرد. وقتی اعتمادش را جلب کردم به اطرافیانش گفت وسیله نقلیه خودم است و کسی هم کاری نداشته باشد.

او تاکید می‌کند: خدا را شکر که شرمنده صاحب اتوبوس نشدم و توانستم بخوبی رانندگی کنم.

شاید در طی مسیر اتوبوس خراب شود آن زمان چه می‌کنید که پاسخ داد: تنها مشکل من در جاده ترکیدگی لاستیک اتوبوس است که بازهم خودم لباس کار می‌پوشم و لاستیک اتوبوس را عوض می‌کنم و برایم مهم نیست دستانم سیاه شود. مهم برایم به سلامت رسیدن مسافران هست‌.

مسافرانی که برای مسیر برگشت دنبال من هستند

از برخورد مسافران هم می‌گوید: برخی اوقات آقایانی که مسافر هستند تا مرا می‌بینند می‌گویند کاش زودتر می‌دانستیم راننده خانم است سوار این اتوبوس نمی‌شدیم من حرفی نمی‌زنم و بعد از ساعتی خودشان جلو می‌آیند و عذرخواهی می‌کنند و وقتی به مقصد می رسیم حتی شماره تماس می‌گیرند که برگشت هم با من باشند

خانم کاظمی از برخوردها در شهرستان‌های کوچک می‌گوید و اضافه می‌کند: من همیشه سعی کردم حتی اگر مقصر در حادثه‌ای باشم با صبوری با آن برخورد کنم و حتی همیشه با فرم مشغول کار هستم برای همین در پلیس راه دامغان رئیس پلیس راه وارد اتوبوس شد و از من تشکر کرد.

با تشویق پدر سرپا هستم

خانم کاظمی اضافه می‌کند: متأسفانه برخی همکاران مدعی هستند چون زن هستم باید حقوقم از آن‌ها کمتر باشد و حتی آن قدر حمایت نمی‌شوم که بتوانم در خرید یک دستگاه اتوبوس شریک شوم.

او از رنج‌های کارش می‌گوید و اضافه می‌کند: برای رسیدن به اینجا خیلی سختی کشیدم و حتی بعضی روزها از ناراحتی کارم فقط گریه بود اما با تشویق پدرم سرپا شدم.

او می‌گوید: آنقدر به برخی مسائل مقید هستم که وقتی مسافران را به سلامتی به مقصد می‌رسانم، لحظه‌ای در ترمینال نمی‌مانم و در تهران به منزل خواهرانم و ساعت سرویس بعدی به ترمینال برمی‌گردم.

زنان راننده استان برای ادامه راهشان نیاز به حمایت دارند تا بتوانند با وسیله نقلیه خودشان در خدمت مسافران باشند.