جعفر گلابی در روزنامه اعتماد نوشت: خیلی‌ها مشتاق بحث‌های نظری هستند، من هم مثل یک شهروند عادی پر از سوال و ایده در مسائل مختلف کلامی و ایدئولوژیک و فرهنگی و اجتماعی و خصوصا سیاسی هستم، منتها کاملا روشن است که فعلا در حوصله اوضاع کشور نیست که بی‌محابا بر اسب سرکش شبهات شویم و استشکال را تا مسائل حساسیت‌زا پیش ببریم. اگر بر اثر این بی‌مسوولیتی توجهی جلب می‌شود و لذتی حاصل، هنری برای اشکال‌کننده نیست. ناچار باید به امهات مسائل بپردازیم و حاشیه‌ها را به حداقل برسانیم. هنگام تنگنای معیشت برای مردم صبور و آگاه و زیر تهدیدهای دشمنان ایران، برپایی تریبونی برای ارایه نظرات شاذ یا تلاش برای آشوب‌سازی از درگذشت یک وکیل قطعا موافق منافع و امنیت ملی نیست. مهم آنجاست که تلاشی روشن برای تضعیف، انفعال و حتی شکست دولت از طریق فشار به وزرا و سوال و جواب مکرر از ایشان در جریان است و شاید عده دیگری هوس کنند که مثل سال ۹۶ بخت خود را در خیابان بیازمایند!

متاسفانه با وجود انباشت و تراکم مشکلات امیال قدرت‌خواهی در برخی چهره‌ها فروکش کردنی نیست! ظاهرا این تصور وجود دارد که با ازدیاد مسائل و نمایش نوعی از بن‌بست در کار‌های اجرایی امکان متقاعد کردن مسوولان نظام برای تغییر دولت وجود دارد! کسانی که مستقیم و غیرمستقیم در بسیاری از تصمیم‌ها مشارکت دارند دائما از ناکارآمدی مدیریت‌ها دم می‌زنند و پیداست که در خویش ید بیضایی سراغ دارند که عصایی می‌افکنند و همه سحرهای مشکلات را باطل می‌فرمایند! در این کارزار برخی اصلاح‌طلبان هم خواسته یا ناخواسته شریک می‌شوند بدون اینکه معلوم شود که هدف نهایی‌شان چیست؟ مسلما دولت از عیب و خطا و اشتباه و ضعف خالی نیست، ولی تلاش برای ایجاد دیوار بن‌بست جلو  و بی‌مسوولیتی محض و عدم توجه به تبعات سنگین رفتن به سمت یک تغییر بزرگ و زودرس است. بی‌گمان هیچ دولتی با هر میزان از دانش و توانایی در برابر این همه حادثه‌های بزرگ از جنگ گرفته تا ازدیاد تحریم‌ها و فشارهای میدانی قادر به شق‌القمر نیست. 

دولت آقای پزشکیان تلاش کرد تا از طریق وفاق، مخالفان اصلاحات را به ضرورت تغییرات تدریجی و عدم مقاومت برای به‌روزرسانی حکمرانی مطلوب متقاعد کند، ولی ظاهرا در این زمینه توفیقات قابل‌توجهی به دست نیاورد و از سهیم کردن محافظه‌کاران در مسوولیت‌ها قناعتی مشاهده نشد. اکنون یک وزیر برای عزل و نصب مدیران خود حتی در حوزه استانداری‌ها زیر فشار است و فشار آورندگان از معطل ماندن کار مردم باکی نشان نمی‌دهند. در چنین شرایطی باید برای فعلیت ظرفیت‌های دولت تلاش کرده و اقتدار قوه مجریه را طلب کنیم. در کشور یک دولت باید حاکم باشد و حکمش نافذ. دیگر ملاحظه مخالفان برای متقاعد شدن کافی است.

یک رییس‌جمهور متواضع تا کی باید صبر کند تا برای تحقق یک وعده انتخاباتی خود در رفع فیلترینگ دستور موثر و قاطع صادر کند؟ موافقان و حامیان دولت به جای فرمان لنگش کن بر مخالفان سخت بگیرند و برای دولت راهگشایی کنند. البته فعلا تهدید اصلی از میدان اقتصاد است و یاری دولت از همین حوزه ضرورت دارد. بعید نیست که نیم نگاه رییس‌جمهور برای قطع بودجه مراکز غیرمولد التهاب عمدی در بازار ارز و طلا را ایجاد کرده باشد. در این صورت دولت مستظهر به حمایت همه میهن‌دوستان با اتکا به نفس و قاطعیت و صلابت امکان ورود دارد که با التهابات تصنعی برخورد نماید. طرفداران میهن و مردم می‌توانند با دقت نظر و خلوص نیت روی مسائل اصلی متمرکز شوند و رسالت تاریخی خود را به انجام برسانند.  ناگفته پیداست که ما هم در معرض تندرو‌ها و افراطیون قرار داریم که در پیگیری اهداف حداکثری خود حد و ‌مرز و شرایط مناسبی را مدنظر ندارند و از وارد شدن خسارت‌های بزرگ به کشور بیمی به دل راه نمی‌دهند و نامش را شجاعت می‌نهند.