به گزارش خبرنگار مهر، بودجه ورزش ایران امروز بیش از هر زمان دیگری گرفتار انگل‌هایی است که می‌خورند، پنهان می‌شوند و هیچ خروجی قابل دفاعی تولید نمی‌کنند. اگر در فصل بودجه قرار است تصمیم درستی گرفته شود، نگاه رودربایستی‌دار، کشور را به عقب برمی‌گرداند. حالا وقت صراحت است.

نخستین و بزرگ‌ترین چاه بودجه، حقوق و مزایای ساختارهای حجیم و بی‌خروجی است. ۵۲ فدراسیون ورزشی به‌تنهایی سالانه نزدیک به یک همت (هزار میلیارد تومان) فقط برای حقوق، مزایا و عیدی مصرف می‌کنند؛ درحالی‌که در بسیاری از آنها؛ ماموریت روشن نیست، خروجی مشخصی وجود ندارد، سنجش عملکرد انجام نمی‌شود و ساختارها با نیروهای انباشته‌شده، بدون کار و بدون «شاخص سنجش عملکرد» اداره می‌شوند.

وقتی هزار میلیارد تومان در یک سیستم بدون نظارت عملکردی خرج می‌شود، طبیعی است که درصد قابل‌توجهی از آن در مسیرهایی می‌رود که هیچ تأثیری در توسعه ورزش ندارند. اگر نگرش ساختاری و ارزیابی خروجی وجود نداشته باشد، افزایش بودجه فقط بزرگ‌تر کردن همان سوراخ‌هایی است که همین امروز هم افسارگسیخته بودجه را می‌بلعند.

کانون بزرگ بعدی اتلاف، پروژه‌های عمرانی نیمه‌تمام است؛ سالن‌ها و پیست‌هایی که سال‌هاست با ۲۰ تا ۵۰ درصد پیشرفت رها شده‌اند اما هر ساله بودجه نگهداشت، تعدیل و پیمانکار می‌خورند. این پروژه‌ها عملاً تبدیل شده‌اند به «باتلاق‌های پول‌خور».

اما شاید بی‌صداترین و خطرناک‌ترین انگل، اعزام‌های بی‌اثر و تشریفاتی است؛ سفرهایی با ترکیب‌های غیرورزشی، مأموریت نامشخص، هتل‌های چندستاره، بلیت‌های گران و نبود حتی یک گزارش فنی یا مدیریتی پس از سفر. این اعزام‌ها هزینه‌های سنگین دارند اما هیچ آورده‌ای برای ورزش کشور ایجاد نمی‌کنند و بیشتر شبیه «امتیاز غیررسمی» برای برخی افراد هستند تا نیاز واقعی ورزش.

از سوی دیگر، قراردادهای مشاوره‌ای بدون خروجی و خریدهای غیرشفاف تجهیزات همچنان دو مسیر ثابت نشت بودجه‌اند؛ قراردادهایی که گزارش مکتوب ندارند و خریدهایی که چند برابر قیمت واقعی ثبت می‌شوند.

حقیقت این است: بودجه ورزش ایران کم نیست؛ بد مصرف می‌شود.

مسئله ورزش ایران کمبود بودجه نیست؛ مشکل، هزینه‌کرد بد، نشت ساختاری، ساختارهای بلااستفاده و هزینه‌های بی‌اثر است.

اگر این انگل‌ها کنترل نشوند، هر چقدر دولت بودجه ورزش را افزایش دهد، باز هم نتیجه همان است: «پول از بالا تزریق می‌شود و از پایین نشت می‌کند.»

تا زمانی که ساختارهای بی‌خروجی ارزیابی نشوند، حقوق‌ها بدون شاخص سنجش عملکرد پرداخت شود، اعزام‌های تشریفاتی محدود نگردد و خریدها شفاف نشود، هر افزایش بودجه فقط خوراک بیشتر برای همین انگل‌ها خواهد بود.