به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران، بازار اجاره گوشی پدیده جدیدی نیست و معمولا فیلمبردارها و تولیدکنندگان محتوا، برای پروژه‌های کاری سراغش می‌روند آن هم نهایتا با گرو گذاشتن کارت ملی و روزانه چند میلیون پول نقد.

اما حالا یک بازار اینستاگرامی ایجاد شده که می گوید برای «مهمانی و سر قرار رفتن» فقط با دو سکه بهار آزادی و روزانه ۳ میلیون تومان «آیفون ۱۶ مکس» اجاره کن!

یعنی دو سکه به ارزش ۲۶۰ میلیون تومان وثیقه بگذاری و روزی ۳ میلیون هم اجاره بدهی که یک گوشی ۱۴۰ میلیونی چند ساعت دستت باشد تا از قافله نمایش عقب نمانی!

اینکه آیفون ابزار نمایش ریشه‌داری در جامعه شده بخشی از ماجراست اما اینکه حاضر باشی برای چند ساعت قرار گرفتن در نقش طبقه مرفهِ آیفون به دست، دو سکه طلا ۱۳۰ میلیونی گرو بگذاری نشان از تبدیل شدن نمایش به یک بیماری جمعی است!

مسئله اساسی در این پدیده این است که افرادی حاضراند برای چند ساعت حضور در این نقش و ساخت یک هویت جعلی برای خود، امن‌ترین دارایی شخصی و خانوادگی‌شان را گرو یک کالای مصرفی کنند.

این پدیده نشان می‌دهد مصرف برای نمایش و ارزشمندی از یک سوگیری به یک بیماری تبدیل شده. ریسک کردن با طلا که امن‌ترین سرمایه خانوادگی و برای عده‌ای تنها دارایی است، برای اجاره کردن یک کالای مصرفی، نشان می‌دهد که شبکه‌های اجتماعی چطور ارزش ادراکی کالای لوکسی مثل گوشی آیفون را با ارزش واقعی سرمایه و دارایی جابجا کرده‌اند تا بلیت حضور در جمع و مهمانی‌ها باشد!

در واقع بازار نمایش با حس شرم و طرد شدن از سوی دیگران تجارت می‌کند. این بازار، دقیقاً روی حفره‌ «ترس از دیده نشدن» در اجتماع مانور می‌دهد و با تزریق این حس که «اگر آیفون نداشته باشی، وجود نداری»، هر چه بیشتر افراد را در چرخه نیاز غیر واقعی و بی‌اولویت گرفتار می‌سازد.

فارغ از بعد رفتاری، لایه پنهانی که «ولع نمایش و دیده شدن» باعث می‌شود نادیده گرفته شود، خطر ضرر مالی و سودجویی است. در واقع دو سکه‌ای که اتفاقا برای عده‌ای تنها دارایی و سرمایه‌ سال‌ها تلاش است به راحتی می‌تواند با قراردادهای بدون پشتوانه از دست برود.

از طرفی ترفندهای جدید کلاهبرداران نشان می‌دهد که دسترسی به عکس‌ها و اطلاعات شخصی پس از استفاده گوشی عجیب نیست؛ با این حال، فرد به این سناریوها فکر نمی‌کند و بسیار خوش‌بینانه سراغش می‌رود.

اما این چرخه نمایشی که شبکه اجتماعی با استفاده از آن هویتمان را نشانه گرفته، حالا زورش به سرمایه‌ها و تنها دارایی‌های شخصی رسیده و ما با سبک مصرف و انتخاب‌هایمان، روز به روز بزرگترش می‌کنیم. به عبارتی دیگر سودای نمایش ما است که چنین بازارهایی را شکل می‌دهد و فقط جیبمان را خالی می‌کند.