دانشکده‌های اقماری به‌طورعمده از امکانات و منابع دانشگاه اصلی بهره می‌برند، اما در عین حال به دلیل موقعیت مکانی خاص خود، ویژگی‌های منحصر به فردی دارند و نقش حیاتی در کاهش شکاف‌های آموزشی میان مناطق مختلف ایفا می‌کنند و می‌توانند به جذب دانشجویان مستعد از نقاط مختلف کمک کنند.

در چند سال گذشته متاسفانه به دلیل کاهش تعداد دانشجویان این دانشکده، برخی از گرایش‌های این دانشکده حذف و از سال گذشته دانشگاه بوعلی بر آن شد که این دانشکده را به پردیس مرکزی خود انتقال دهد که این تصمیم دانشگاه با مخالفت شدید مسئولین این شهرستان و مردم رزن و درگزین مواجه شد.

جمعی از اساتید دانشگاهای استان همدان با انتشار بیانیه ای خواستار آمایش آموزش عالی در استان شدند.

در این بیانیه‌ای آمده است:

 بر اساس ماده ۳ مصوبه جلسه ۷۷۶ مورخ ۱۸/۱۲/۱۳۹۴ شورای انقلاب فرهنگی در رابطه با سیاست‌ها و ضوابط اجرایی آمایش آموزش عالی؛ وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مکلف است به منظور ساماندهی به واحدهای آموزش عالی، موسسات آموزش عالی را ادغام کند به نحوی که پاسخگوی نیازهای منطقه ای و منجر به کاهش هزینه‌های سربار و ارتقای کیفی خدمات شود.

علاوه بر آن، مواد ۹۵، ۹۶ و ۱۰۵ قانون برنامه هفتم توسعه کشور وزارت علوم را مکلف به ساماندهی رشته‌ها مبتنی بر ملاحظات آمایش آموزش عالی و آمایش سرزمین و رفع هم‌پوشانی رشته‌ها و گرایش‌های فعال بر اساس سیاست‌های شورای‌عالی انقلاب فرهنگی، حذف رشته‌های غیرضرور و افزایش جذابیت تحصیل در رشته‌های دارای اولویت کشور و ارتقای بهره‌وری نظام اداری از طریق کاهش هزینه‌های جاری و چابک سازی، هوشمندسازی، منطقی‌سازی و متناسب سازی اندازه وزارتخانه کرده است.

با این حال، متأسفانه اجرای این طرح ملی در استان همدان با مانع جدیِ بخش‌نگری و مخالفت‌های غیرکارشناسی برخی شخصیت‌های ذی‌نفوذ محلی مواجه شده است که نیازمند ورود جدی دلسوزان جهت ساماندهی به این بخش است.

دانشکده‌های اقماری دانشگاه بوعلی سینا عمدتاً با انگیزه بسط عدالت آموزشی در شهرستان های کوچک تاسیس شده اند ولی آمارها نشان می‌دهد که به صورت متوسط در ده سال اخیر کمتر از ده درصد دانشجویان این دانشکده‌ها بومی هستند.

 حتی اغلب دانش آموزان مستعد این شهرستان ها نیز تحصیل در این دانشکده‌ها را نمی پسندند و دانشگاه‌های بزرگ مرکز استان را جهت تحصیل بر می‌گزینند.

دانشکده‌های اقماری بیشترین نرخ ریزش دانشجو را در سالهای ۱۴۰۲،۱۴۰۳ و ۱۴۰۴ ثبت کردند که طبق آمار جدید، اخیراً نرخ ریزش تعداد دانشجو در برخی موارد به بیش از ۸۰ درصد نیز می‌رسد.

نبود امکانات آموزشی و نیروی انسانی متخصص جهت تأمین اساتید حق‌التدریس که دارای مدرک تحصیلی دکتری تخصصی در رشته‌های مورد نیاز دانشکده باشند؛ اغلب اساتید حق التدریس از مرکز استان و با تحمیل هزینه‌های همچون ایاب و ذهاب تامین می‌شود و آنچنان که پیشتر گفته شد این حجم بالا از هزینه حمل ونقل استاد و دانشجو هیچ تاثیر قابل ذکری نیز بر رشد جامعه بومی نداشته است.

نکته جالب توجه آن که در تشکیل دانشکده های اقماری، اساساً الزامات ساختاری و تشکیلاتی «آیین‌نامه تشکیلات دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی و پژوهشی» مصوب ۰۳/۱۲/۱۳۹۴ (برای مثال بند ۸ ماده ۱) رعایت نشده است و آنچه امروز دانشکده نامیده می‌شود، اغلب حتی شرایط یک گروه آموزشیِ قانونی و استاندارد را ندارد لذا تاسیس و استمرار فعالیت این دانشکده‌ها مخالف آئین‌نامه فوق الذکر و ستم در حق دانشجو و جامعه است.

 در دهه نود که تعداد دانشجو زیاد بود این وضعیت قابل تحمل بود ولی با کاهش شدید جمعیت دانشجو در سنوات اخیر حتی صندلی‌های پردیس مرکزی دانشگاه بوعلی سینا در برخی از رشته ها پر نمی¬شود و ضریب اشتتغال این دانشکده‌های اقماری زیر ثلث ظرفیت است. هم اکنون در شهرستان‌های کوچک استان همدان، شعباتی از دانشگاه آزاد، پیام نور و اقماری بوعلی سینا هر کدام با یک سوم ظرفیت مشغول به کار است و همزمان اشتهای سیری ناپذیر مسئولین محلی به دنبال تاسیس دانشکده‌های بیشتری در زمینه‌های پزشکی و ... می‌باشد. به نظر می‌رسد که قوه عاقله استان در رسیدگی به این اوضاع، وظیفه مهم و بلادرنگی داشته باشد.

به‌گزارش ایسنا، پیش از این شورای صنفی دانشجویان دانشگاه بوعلی‌سینا نامه‌ای به وزیر علوم با موضوع ادغام دانشکده‌های اقماری در پردیس اصلی این دانشگاه ارسال کردند.

انتهای پیام