به گزارش خبرگزاری مهر، حمید کثیری در یادداشتی نوشت: ماجراهای اخیر ایونت‌ماراتن کیش را نباید صرفاً در سطح «چند عکس هنجارشکن» یا «تخلف از قوانین پوشش» تقلیل داد. تقلیل مسئله به برخورد با چند فرد، خطای راهبردی‌ست. مسئله اصلی، تغییری است که در «معنای عرصه عمومی» در حال رخ دادن است؛ تغییری که اگر هوشمندانه نقد نشود، زیرساخت‌های تربیتی جامعه دینی را با چالش جدی مواجه می‌کند.

از نگاه یک مربی تربیتی که هم خود را به اصول انقلاب وفادار می‌داند و هم دغدغه انسجام اجتماعی دارد، چند نقد اساسی به «ماهیت» و «مدیریت» این رویداد وارد است که به نظر امروز - و نه فردا - باید در موردش صحبت شود:

۱- تکه پاره کردن «زیست‌بوم فرهنگی» (تجزیه عرصه عمومی)

کیش، تافته جدابافته از خاک ایران نیست! وقتی ما در بخشی از جغرافیای کشور، به صورت سیستماتیک (و نه به عنوان یک خطای فردی) اجازه می‌دهیم که اتمسفر حاکم، فرسنگ‌ها با هویت دینی و ملی فاصله بگیرد، عملاً در حال مخابره یک پیام خطرناک به نسل نوجوان هستیم: «دین و قانون، وابسته به جغرافیاست.»

این رویداد، عرصه عمومی را که باید محل تلاقی و وحدت همه اقشار با محوریت ارزش‌های مشترک باشد، به یک «جزیره سکولار» تبدیل می‌کند. جایی که در آن، حجاب نه یک «ارزش اجتماعی و واجب شرعی»، بلکه یک «مانع قابل مذاکره» برای #توسعه_توریسم یا ورزش معرفی می‌شود. این یعنی اخته کردن مفهوم حجاب در ذهنیت عمومی.

۲- بازتعریف حجاب: از «حرمت» به «مزاحمت»

خطرناک‌تر از بی‌حجابیِ فردی، تغییر «قاب» و «چارچوب ذهنی» جامعه نسبت به حجاب است. در این مدل از رویدادها، ناخودآگاهِ جمعیِ مخاطب بمباران می‌شود که: «شادی، هیجان، ورزش و مدرنیته در یک سمت است و پوشش اسلامی در سمت مقابل».

عقلانیتِ انقلابی می‌گوید ما مخالف ورزش و شادی نیستیم، اما مخالف این دوگانه‌سازیِ جعلی هستیم. مدیریت فرهنگی ما در سالیان گذشته مدلی از زن مسلمان ارائه داده که همزمان نمی‌تواند با حفظ کرامت و پوشش، در متن جامعه فعال باشد و احساس می‌کند برای "دیده شدن" یا "شاد بودن" باید از اصولش عقب‌نشینی کند! این ایونت‌ها، عملاً حجاب را در جایگاه متهم می‌نشاند، نه در جایگاه یک ارزش متعالی.

۳- تضاد تربیتی و بحران هویت!

به عنوان یک دغدغه‌مند تربیت، نگران نفاق سیستماتیک هستم. ما نمی‌توانیم در مدارس به دخترانمان از فلسفه حجاب و حیا بگوییم، اما در رسانه‌ها و رویدادهای رسمی که مجوز جمهوری اسلامی را دارند، تصاویری را برجسته کنیم که خط بطلان بر تمام آن آموزش‌ها می‌کشد. این تناقض، نوجوان را دچار گیجی و در نهایت طغیان می‌کند. ما با دست خودمان در حال تربیت نسلی هستیم که استاندارد دوگانه را می‌پذیرد: «ظاهری مذهبی برای مدرسه و اداره، و ظاهری دیگر برای زندگی واقعی و تفریح!» این یعنی مرگ تربیت دینی.

۴- وحدت‌شکنی با پوشش ورزش

عده‌ای گمان می‌کنند با کوتاه آمدن از اصول در این مناطق، باعث جذب قشر خاکستری می‌شوند. این یک خطای محاسباتی است. وحدتِ واقعی زمانی شکل می‌گیرد که قانون برای همه یکسان باشد. وقتی قشر متدین و انقلابی می‌بیند که در روز روشن، بدیهیات شرعی و قانونی در یک رویداد رسمی (با بودجه یا مجوز حاکمیت) نادیده گرفته می‌شود، احساس بی‌پناهی فرهنگی می‌کند. این حس، بدترین ضربه به وحدت ملی است و جامعه را به سمت دوقطبی‌های خشمگین سوق می‌دهد.

۵- از رهاشدگی تا بسترسازی دوقطبی‌ها!

الف. تقریباً ممکن نیست رویدادی با این عرض و طول انجام شود اما دستگاه‌های مختلف به نحوی درگیر آن نبوده باشند.

ب. ما تا پیش از این با مسئولینی روبرو بودیم که می‌گفتیم کار را رها کرده‌اند و خیلی توجهی به آنچه در حال وقوع است، ندارند اما امروز عملاً با وضعیتی روبرو هستیم که برای بی‌قانونی و دوقطبی‌سازی، بسترسازی می‌کنند! و این موضوع با یک توبیخ و احضار حل نخواهد شد، چنانچه پلمپ کردن راه‌حل نبود و بعد از مدتی عملاً راهکاری شد برای بیشتر دیده شدن و بیشتر فروختن!
این یعنی با این دست‌فرمان، کیش و سپس سایر شهرها هیچ نسبتی با ویترین «پیشرفتِ باهویت» ایران ندارند و نهایتاً یک کپی دست‌چندم از سواحل آنتالیا خواهند بود.

۶- اشتباه نکنیم، فقط #دولت مقصر نیست!

آنچه مشاهده می‌شود یک قرار جمعیِ نانوشته برای بدعملی و در بهترین حالت، بی‌کنشی در بین تمامی دستگاه‌های مسئول مشاهده می‌شود. دقت کنیم ایونت‌ماراتن کیش کمتر از دو هفته بعد از رسانه‌ای شدن پاراف پنج بندی درباره حجاب برگزار می‌شود.