خبرگزاری مهر؛ حسام‌الدین حیدری: دیگر نمی‌توان پشت تعارفات اداری و واژه‌های مبهم پنهان شد، چراکه جزیره کیش در حال فروپاشی اخلاقی و اجتماعی است و مسئولانی که باید خط مقدم صیانت از هویت و امنیت اجتماعی باشند عملاً میدان را خالی کرده‌اند. آنچه امروز در این جزیره می‌گذرد، نتیجه یک یا دو اشتباه نیست بلکه نتیجه سال‌ها بی‌تفاوتی، چشم‌پوشی عمدی و مدیریت‌هایی است که حاضر بودند هر چیزی را فدای «ظاهر توسعه» کنند، حتی بافت اجتماعی و فرهنگی یک منطقه استراتژیک. مردم غیور جنوب که نسل‌به‌نسل پاسدار شرف و غیرت این خاک بوده‌اند، امروز از وضع موجود به ستوه آمده‌اند. آنها به‌خوبی می‌بینند که چگونه جزیره‌ای که باید نماد شایستگی، پاکیزگی، گردشگری سالم و قانون‌مداری باشد به محل جولان افراد و گروه‌هایی تبدیل شده که کوچک‌ترین نسبتی با فرهنگ این سرزمین ندارند. مردم جنوب حق دارند بپرسند که چرا باید سرزمینشان تبدیل به حیاط‌خلوت فساد شود در حالی که همین مردم ستون‌های امنیت و فرهنگ کشور بوده‌اند؟

اتفاقات اخیر فقط یک هشدار نیست سند شکست مدیریتی است. سال‌هاست نشانه‌ها مشخص است، رفتارهای پرخطر، شکل‌گیری شبکه‌های زیرزمینی، برگزاری پنهانی و آشکار فعالیت‌های هنجارشکن، واگذاری بی‌رویه فضاهای شهری بدون نظارت، تسلیم کامل فضای فرهنگی به عناصر بی‌ضابطه اما به‌جای برخورد، تنها سیاست حاکم یک چیز بوده که «بگذارید بگذرد» نتیجه همین شده که امروز کیش به نقطه‌ای رسیده که وقتی نامش برده می‌شود، بسیاری به‌جای توسعه و زیبایی، به یاد بی‌سامانی، ولنگاری و بی‌اعتنایی مسئولان می‌افتند.

چگونه ممکن است جزیره‌ای با چنین اهمیت اقتصادی، امنیتی و فرهنگی، تا این اندازه به حال خود رها شود؟ چگونه است که نهادهای مسئول تنها زمانی فعال می‌شوند که قرار است یک نمایش تبلیغاتی برگزار شود اما در مهم‌ترین مسائل اجتماعی و امنیت نرم کاملاً غایب‌اند و چگونه است که در برابر اعتراض روشن و محترمانه مردم جنوب باز هم سکوت به‌عنوان راه‌حل ترجیح داده می‌شود؟ هیچ جامعه‌ای نمی‌تواند آنچه امروز در کیش جریان دارد را تحمل کند چه برسد به مردم جنوب که از پاک‌ترین، غیرتمندترین و بافرهنگ‌ترین مردمان ایران‌اند. آن‌ها با صراحت گفته‌اند که از این وضعیت خسته‌اند، ناراضی‌اند و دیگر وعده‌های تکراری را باور نمی‌کنند. وقتی مردم یک منطقه رسماً اعلام می‌کنند «جزیره دارد از دست می‌رود»، این دیگر زنگ خطر نیست؛ آژیر بحران است.

در این شرایط کمترین انتظار این است که مسئولان امر از خواب سنگین بیرون بیایند. اصلاحات سطحی، بیانیه‌های آرام‌بخش، برخوردهای قضائی کم‌اثر یا بی‌اثر و نشست‌های بی‌نتیجه دردی را درمان نمی‌کند. اگر قرار است کیش احیا شود باید با ریشه‌های فساد، شبکه‌های پنهان، فضای لجام‌گسیخته و ساختارهای ناکارآمد مدیریتی برخورد واقعی و علنی صورت گیرد. نه در جلسات بسته و نه پشت درهای بسته بلکه جلوی چشم مردم. حقیقت روشن است، اگر امروز اقدام نشود، اگر امروز شفاف‌سازی و برخورد قاطع آغاز نشود، فردا کیش فقط یک جزیره بحران‌زده نیست؛ تبدیل می‌شود به محلی که اعتماد عمومی به‌طور کامل در آن از بین رفته و این هزینه‌ای است که کشور هرگز نباید بپردازد.