به گزارش خبرگزاری مهر، این اثر شامل خاطرات دست‌اول و منتشرنشده‌ای از روند ایجاد و توسعه پژوهشگاه رویان است؛ نهادی که دستیابی به درمان ناباروری، پیشرفت‌های سلول‌درمانی و پروژه‌های شبیه‌سازی را در کارنامه خود دارد. کتاب علاوه بر روایت مسیر شکل‌گیری این موسسه علمی، تصویری روشن از شخصیت علمی، فرهنگی و مدیریتی دکتر سعید کاظمی آشتیانی ارائه می‌کند؛ شخصیتی که از او به‌عنوان الگویی الهام‌بخش در جهاد علمی یاد می‌شود.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در ۵ آذر ۱۴۰۱ در دیدار با جمعی از بسیجیان، بار دیگر از دستاوردهای پژوهشگاه رویان و تلاش‌های مرحوم کاظمی آشتیانی تجلیل کرده و عملکرد او را نمونه‌ای از فرهنگ بسیجی دانستند. ایشان پیش از آن نیز در دو دیدار دیگر در ۲۱ اردیبهشت سال جاری با فرهنگیان و ۲۷ مهر با نخبگان و استعدادهای برتر به بخشی از شخصیت و تلاش‌های این چهره اثرگذار در عرصه جهاد علمی اشاره کرده بودند.

«داستان رویان» اکنون با چاپ نوزدهم، همچنان از پرفروش‌ترین و تأثیرگذارترین آثار مرتبط با تاریخ علم و زیست‌فناوری در ایران به شمار می‌رود و مرور خاطرات مرحوم کاظمی آشتیانی، بخش مهمی از جذابیت و ارزش این اثر را تشکیل می‌دهد.

بخشی از کتاب «داستان رویان»:

پس از جنگ تحمیلی، عده‌ای جوانِ از جنگ برگشته، دور هم جمع شدند و تصمیم گرفتند مجموعه‌ای را راه‌اندازی کنند که برای اولین بار مشکل «نازایی» را در کشور حل می‌کرد. انگیزه آن‌ها برای حرکت، امید به توشه آخرتی بود که از ثمره تلاش‌شان فراهم می‌آمد. سال‌ها بعد از آن، همه تصمیمات و اقدامات و رنج‌ها، نتیجه کارشان نماد پیشرفت ایران شد و به باز کردن گره زندگی خانواده‌های گرفتار انجامید.

بهمن سال ۶۹ بود. زمستان آن سال، فعالیت مؤسسە رویان به صورت غیررسمی آغاز شده بود. در یکی از روزهای بهمن که (عمل تخمکگیری) قرار بود با حضور دکترالحسنی اولین پانکچر در مؤسسە رویان انجام شود، به خاطر برف زیادی که در منطقە زعفرانیه بر زمین نشسته بود، ماشین‌های حمل گازوئیل نمی‌توانستند تا ساختمان رویان بیایند و به خاطر نبودن گازوئیل برای موتورخانه، ساختمان سرد شده بود.

شب قبل از عمل دکترکاظمی، رئیس مؤسسە رویان، با همکارانش از حدود یک کیلومتری مؤسسه، جایی که ماشین‌های حمل گازوئیل توقف کرده بودند، گازوئیل‌ها را با پیت‌های بیست لیتری حمل می‌کردند و به مخزن گازوئیل می‌رساندند تا ساختمان برای فردا گرم باشد این کار تا نزدیک صبح طول کشید.

به هر زحمتی که بود، کم کم مقدمات درمان اولین بیمار نابارور فراهم میشد. ِ زمان زیادی نگذشت. یک سال بعد از تأسیس رسمی رویان، درمان ناباروری نتیجه داد و اولین نوزاد به دنیا آمد. همزمان امید هم در با روش آی وی اف شکفت. اولین نوزاد لقاح آزمایشگاهی، سیمین نام گرفت؛ خانوادە رویان همنام با کوچه‌ای که ساختمان کوچک رویان در آن واقع بود. آن روز فقط اهالی کوچه نبودند که صدای گریه‌های سیمین را شنیدند، بلکه طنینش تا آنجا رفت که مسئولان گفتند: «در زعفرانیه بمانید.»

با تولد سیمین، دومین شرط بنیاد مستضعفان هم محقق شد و بچه‌های رویان در زعفرانیه ماندگار شدند.