به گزارش خبرگزاری مهر، بهناز دزفولی رئیس گروه مراکز توانبخشی و مراقبتی بیماران روانی مزمن در سازمان بهزیستی کشور در رادیو گفتگو به تاریخچه خدمات‌رسانی این سازمان اشاره کرد و گفت: در دهه ۷۰ بر اساس سیاست‌های وقت مبنی بر کوچک‌سازی دولت، مقرر شد بخشی از خدمات به بخش‌های غیردولتی و خیریه‌ها واگذار شود و دولت تنها نقش نظارتی و حمایتی داشته باشد.

وی با بیان اینکه قرار بود یارانه دولتی تمام هزینه‌های افراد نیازمند را پوشش دهد، اظهار کرد: در آن زمان مقرر شد افرادی که استطاعت مالی ندارند از یارانه دولتی استفاده کنند و خانواده‌هایی که توانایی دارند، بخشی از هزینه‌ها را تحت عنوان «سهم مشارکت» پرداخت کنند. اما طی سه دهه گذشته، تورم و تحولات اقتصادی باعث شد که قیمت تمام‌شده خدمات بسیار فراتر از یارانه مصوب و توان پرداخت خانواده‌ها رود.

رئیس گروه مراکز توانبخشی و مراقبتی بیماران روانی مزمن در سازمان بهزیستی کشور در مصاحبه با رادیو گفت‌وگو با ابراز نگرانی از جاماندن یارانه‌ها از تورم تصریح کرد: سازمان برنامه و بودجه هر ساله مبلغی را تعیین می‌کند که معمولاً با واقعیت هزینه‌ها فاصله دارد. این مسئله باعث شده خانواده‌ها تحت فشار شدید ناشی از تحریم‌ها و گرانی‌ها قرار بگیرند و سهم مشارکت آن‌ها برای جبران هزینه‌های مراکز کافی نباشد.

وی با درخواست از نمایندگان مجلس شورای اسلامی بیان کرد: از مجلسی‌ها و مسئولان سازمان برنامه و بودجه تقاضا داریم هنگام بررسی بودجه سال ۱۴۰۵، به این شکاف قیمتی توجه کرده و اعتبارات لازم را برای تأمین هزینه‌های واقعی مراکز توانبخشی در نظر بگیرند تا فشار از روی دوش خانواده‌ها و مراکز برداشته شود.

دزفولی به خدمات ویزیت در منزل اشاره کرد و افزود: برای جلوگیری از نهادینه شدن و بستری شدن دائم افراد در مراکز، تیم‌های تخصصی توانبخشی به منازل اعزام می‌شوند تا ضمن ارائه خدمات درمانی، به خانواده‌ها نیز آموزش‌های لازم را بدهند. این خدمات برای آن دسته از معلولان و بیماران روانی مزمن است که خانواده‌ها تمایل به نگهداری آن‌ها در منزل دارند اما نیاز به حمایت تخصصی دارند.

زیرساخت‌های گردشگری برای معلولان نایاب است

در ادامه محمداسماعیل شیخ‌قرایی با اشاره به فعالیت‌های این انجمن در حوزه‌های گردشگری و ورزش همگانی، گفت: متأسفانه زیرساخت‌های امر گردشگری برای افراد دارای معلولیت به ندرت یافت می‌شود و ما تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله بسیار زیادی داریم.

وی با بیان اینکه وزارت میراث فرهنگی مناسب‌سازی را در دستور کار خود قرار داده است، اظهار کرد: اگرچه اقداماتی آغاز شده، اما سرعت آن کند است. با این حال، رویکردهای مثبتی مانند آنچه در موزه ملی ایران رخ داده، قابل تقدیر است؛ جایی که با ایجاد رمپ‌های خاص، آسانسور و حتی مسیرهای بساوایی و خط بریل برای نابینایان، امکان بازدید برای گروه‌های مختلف فراهم شده است.

مدیرعامل انجمن فرهنگی، ورزشی و گردشگری معلولان کشور در پاسخ به ادعای هزینه‌بر بودن مناسب‌سازی اماکن تاریخی تصریح کرد: اینکه گفته می‌شود بناهای تاریخی قابل دستکاری نیستند یا هزینه بالایی دارند، نباید مانع کار شود. با تفکر مناسب‌سازی و استفاده از ابزارهای ساده و سیار مانند رمپ‌های پرتابل، می‌توان بسیاری از مشکلات دسترسی را حل کرد، بدون آنکه آسیب یا هزینه سنگینی به بنا وارد شود.

وی با انتقاد از کم‌توجهی بنگاه‌های اقتصادی به مسئولیت‌های اجتماعی افزود: در دنیا شرکت‌های بزرگ و برندها در قالب مسئولیت اجتماعی وارد میدان شده و هزینه‌های تجهیز و مناسب‌سازی اماکن عمومی را تقبل می‌کنند. اما در ایران یا قوانین شفاف نیست و یا شرکت‌ها تمایلی به این کار ندارند.

شیخ‌قرایی خاطرنشان کرد: ما بارها پیشنهاد داده‌ایم که شرکت‌ها و برندهای بزرگ به جای تبلیغات صرف، با انجمن‌های تخصصی همکاری کنند و در مناسب‌سازی فضاهای گردشگری مشارکت نمایند تا هم نام نیکی از خود به جا بگذارند و هم جامعه معلولان از حقوق شهروندی خود بهره‌مند شوند.

در ادامه مهناز قبدیان که پس از ۳۰ سال خدمت صادقانه در کسوت پرستاری، اکنون به دلیل ضعف عضلانی و کهولت سن از ویلچر استفاده می‌کند، اظهار کرد: ورزش برای افرادی در سن و سال ما و کسانی که دچار معلولیت هستند، یک تفریح نیست، بلکه حکم دارو و درمان را دارد تا از تحلیل رفتن عضلات جلوگیری کند.

این عضو جامعه معلولان با بیان اینکه طی مسافت طولانی برای بسیاری از معلولان دشوار است، افزود: چرا باید چنین امکانات خوبی فقط در جنوبی‌ترین نقطه تهران یا نقاطی دور از دسترس باشد؟ فردی که در شمال یا مرکز شهر زندگی می‌کند، به دلیل ترافیک و مسافت زیاد نمی‌تواند از این خدمات استفاده کند.

وی درخواست خود را از مسئولان شهری این‌گونه مطرح کرد: ما انتظار داریم شهرداری و متولیان امر، چنین مجموعه‌های استانداردی را در مناطق مختلف شهر تکثیر کنند تا دسترسی برای همه افراد دارای معلولیت، فارغ از محل سکونتشان، آسان و ممکن باشد.