به گزارش خبرنگار مهر، تیم ملی فوتبال زنان ایران در حالی ماه‌های پایانی آماده‌سازی خود برای حضور در جام ملت‌های آسیا را پشت سر می‌گذارد که مهم‌ترین چالش کادر فنی نه تاکتیک و نه کیفیت خط حمله بلکه انتخاب دروازه‌بان اول تیم است؛ پستی که طی ماه‌های اخیر بدل به دغدغه اصلی مرضیه جعفری و یارانش شده است.

ملی‌پوشان فوتبال زنان ایران در فیفادی اخیر دو مسابقه تدارکاتی مقابل ازبکستان برگزار کردند؛ بازی‌هایی که هر دو با شکست به پایان رسیدند. ابتدا با نتیجه دو بر صفر و سپس یک بر صفر. اگرچه نتیجه در دیدارهای تدارکاتی معمولاً ملاک قطعی ارزیابی نیست اما عملکرد نامطمئن درون دروازه زنگ خطر را برای کادر فنی به صدا درآورد. در هر دو مسابقه مریم یکتایی سنگربان ایران بود و نمایش او با موجی از انتقادها همراه شد؛ عملکردی که نشان داد هنوز فاصله قابل‌توجهی تا رسیدن به سطح استانداردهای ملی دارد.

جعفری طی ماه‌های اخیر تلاش کرده تا با دعوت از گلرهای مختلف وضعیت پست دروازه را از حالت بلاتکلیفی خارج کند. آتنا توفیق به‌عنوان یک گلر مستعد و آینده‌دار، رها یزدانی و زهره کودایی پس از بازگشت از مصدومیت همگی در فهرست نفرات دعوت‌شده قرار داشتند. با این حال هیچ‌کدام نتوانسته‌اند نمایش‌هایی ارائه دهند که خیال کادر فنی را بابت انتخاب دروازه‌بان اول راحت کند.

در این میان شرایط یکی از باتجربه‌ترین گلرهای ایران یعنی زهرا خواجوی نیز بر پیچیدگی مسئله افزوده است. خواجوی که سال‌ها یکی از مهره‌های کلیدی تیم ملی درون دروازه بوده این روزها به دلیل آسیب‌دیدگی و دوری از فرم ایده‌آل جایگاه ثابت خود را از دست داده و حتی احتمال حضورش در فهرست نهایی نیز کاهش یافته است.

در چنین شرایط مبهمی جعفری در اردو و دیدارهای تدارکاتی اخیر بار دیگر به یکتایی اعتماد کرد؛ اعتمادی که نتیجه آن نگرانی‌های بیشتر بود. عملکرد ضعیف یکتایی مقابل ازبکستان نشان داد که تکیه بر تجربه صرف یا امید بستن به بازیکنی که هنوز در بالاترین سطح بین‌المللی پختگی لازم را ندارد نمی‌تواند راه‌حل این مسئله باشد.

فوتبال زنان ایران در مرحله‌ای قرار دارد که ساختن نسل آینده به اندازه کسب نتیجه اهمیت پیدا کرده است. اگرچه جام ملت‌های آسیا آوردگاهی بزرگ و حساس است ولی نگاه بلندمدت می‌تواند تیم ملی را از بحران فعلی در پست دروازه نجات دهد. تداوم آزمون و خطا میان گلرهای باتجربه‌ای که در اوج نیستند تنها زمان ارزشمند را از تیم ملی می‌گیرد. شاید اکنون بهترین فرصت برای اعتماد به نسل تازه و آغاز یک تغییر پایدار باشد؛ تغییری که می‌تواند آینده‌ای روشن‌تر را برای فوتبال زنان ایران رقم بزند.