خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: تاریخ صدر اسلام مزین به نام زنانی است که پا به پای مردان و گاه، جلوتر از مردان به دفاع از ارزش‌های اسلامی برخاستند و ایثار و فداکاری کردند و امروز الگوی بانوان جامعه اسلامی باید باشند. ام البنین (س) همسر امیرالمومنین (ع) و مادر حضرت ابوالفضل العباس (ع) یکی از این بانوان مردآفرین صدر اسلام است، همان مادر دلسوخته چهار شهید گلگون‌کفن دشت کربلا که در نهایت فضیلت و بصیرت با دلی آکنده از عشق به امامت و ولایت، از حریم امام حسین (ع) پس از واقعه عاشورا دفاع می‌کرد و محافل عزای حسینی (ع) برپا می‌داشت. این بانوی عالم و بافضیلت به معرفت اهل بیت (ع) رسیده بود و شیرمردانی همچون حضرت عباس در دامان خود پرورش داد که تا آخرین قطره خون مخلصانه و مجاهدانه در رکاب امام (ع) جنگیدند و دست از ولایت نکشیدند.

ام البنین (س) زمانی که وارد خانه امام علی (ع) شد همواره در خدمت فرزندان حضرت زهرا (س) بود و عشق و محبت سرشار خود را خالصانه و از صمیم قلب نثار آن بزرگواران می‌کرد. این بانوی مؤمن مادری کردن برای فرزندان رسول خدا (ص) را بزرگ‌ترین فرصت زندگی خود و یک توفیق الهی می‌دانست لذا پروانه‌وار بر گرد شمع وجود امیرالمومنین (ع) و یادگاران حضرت زهرا (س) می‌گشت و از نور پرفروغ آن بزرگواران روشنی می‌گرفت. ام البنین را باید جزو زنان با فضیلت و آگاه به حق اهل بیت (ع) در صدر اسلام بدانیم که در پیروی و محبت به ولایت، مخلص بود و اهل بیت (ع) نیز ایشان را گرامی می‌داشتند و جایگاه والایی برای این بانو قائل بودند. نقل است که حضرت زینب (س) پس از بازگشت از کربلا به مدینه به دیدار او می‌رود و شهادت چهار فرزندش در کربلا را تسلیت و تبریک می‌گوید.

ام‌البنین؛ اسوه ادب و فداکاری

وفاداری و پایبندی به عهد از مهم‌ترین ویژگی‌های حضرت ام البنین (س) است، فضیلتی بسیار ارزشمند و ستودنی که هر کسی مزین به آن باشد، عزیز و محبوب می‌شود و منزلتی والا می‌یابد زیرا انسان وفادار همواره مراقبت دارد و توانسته بر همه وسوسه‌های شیطانی و رذائل ناپسند غلبه کند و پاک بماند. حال اگر این وفاداری نسبت به اهل بیت (ع) و خاندان نبوت و امامت باشد، ارزش الهی و آسمانی به‌مراتب بزرگ‌تری دارد و فضیلتی عظیم شمرده می‌شود. ام البنین (س) بانویی بود که پایبندی به عهد و وفاداری را در مکتب امیرالمومنین (ع) در خود پرورش و به فرزندانش نیز انتقال داد. لذا این بانوی بزرگوار نه فقط در زمان حیات امیرالمومنین (ع) بلکه پس از شهادت حضرت نیز حق وفاداری و پایبندی به عهد را ادا کرد.

جلوه‌های عینی میراث وفاداری حضرت ام البنین را در وجود فرزندانش خاصه حضرت ابوالفضل (ع) به زیبایی جاری می‌بینیم که در صحرای کربلا وقتی به آب رسید، به یاد برادر تشنه‌لبش از آن آب ننوشید. حضرت عباس (ع) امان‌نامه‌های دشمن را در مهم‌ترین زمان رد کرد و پول و مقام نتوانست ایشان را فریب دهد زیرا بسیار با بصیرت بود و با اینکه می‌دانست مسیری که در آن حرکت می‌کند به شهادت ختم می‌شود اما به نصیحت مادر، تا آخرین لحظه دست از امام زمان خود بر نداشت و به حمایت حضرت سیدالشهدا (ع) پرداخت.

ام البنین (س) را همچنین باید بانوی ادب بنامیم چرا که در پیشگاه خداوند ادب بندگی را نگه می‌داشت و در برابر خلق خدا نیز همیشه متواضع و فروتن بود. این بانوی ادب‌پرور همچنین نسبت به امیرالمومنین (ع) و حضرت زهرا (س) و فرزندان ایشان همواره حق ادب را به جا می‌آورد، آنان را بسیار گرامی می‌داشت و خود را خادم آنان می‌دانست. ام البنین (س) امام علی (ع) را نه فقط همسر خود بلکه برادر رسول خدا (ص) و حجت خدا بر زمین می‌دانست و ادب، صفا و صمیمیت و محبت در وجودش نسبت به این خاندان موج می‌زد و این، ارزشمندترین ویژگی این بانوی بزرگوار است.

مادری که سربند شهادت بر پیشانی پسرانش بست

ام البنین را اسوه صبر و مقاومت می‌دانند که پس از شنیدن خبر شهادت فرزندانش، از سرنوشت امام حسین (ع) سوال کرد و زمانی که خبر شهادت امام حسین (ع) را شنید، گفت که ای کاش فرزندانم و تمامی آنچه در زمین است، فدای حسین می‌شد اما او زنده می‌ماند. این سخن نشان از اوج دلدادگی و عمق شیفتگی ایشان به اهل بیت (ع) و امام حسین (ع) دارد. این جمله معروف بانوی صبر و ادب هنگام شنیدن خبر شهادت چهار فرزندش حضرت ابوالفضل ۳۴ ساله، عبدالله ۲۴ ساله، عثمان ۲۱ ساله و جعفر ۱۹ ساله، مقام صبر این مادر داغدار را آشکار می‌کند که داستانش زینت‌بخش صفحات تاریخ کربلا شده است. ام‌البنین (س) یک الگو و مکتب است که به مادران و همسران شهدا آموخت چگونه با وجود تحمل مصیبت همسر و فرزندان، سربلند و عزتمند بمانند، صبر پیشه کنند و در این مسیر روشن لحظه‌ای تردید به خود راه ندهند و بر همین مبناست که سالروز وفات این بانوی مقاوم با نام روز تکریم مادران و همسران شهدا نامگذاری شده است.

مادران و همسران شهدا تداوم‌بخش مکتب ام البنین هستند و تاریخ از صدر اسلام تا کنون از این بانوان مردآفرین شجاع و مقاوم کم ندیده است، تاریخ این مادران صبور و شکیبا را فراموش نخواهد که در دوران دفاع مقدس با دستان خود سربند شهادت بر پیشانی پسرانشان بستند و آنان را با دلی روشن راهی مسیری کردند که پایانش شهادت بود و روزی که خبر شهادت رسید، به تأسی از مادر حضرت ابوالفضل (ع) قامتشان نلرزید بلکه گفتند کاش فرزندان بیشتری داشتم تا در راه اسلام فدا می‌شدند. امام خمینی در فرازی زیبا از صحیفه در این خصوص فرموده است: «اسلام چیزی نیست که کسی بتواند از آن رویگردان باشد. ما هر روز شاهدیم که مادران شهدا، کسانی که حتی چند شهید داده‌اند، فریاد می‌زنند که اگر باز هم [فرزند] داشتیم در راه خدا می‌دادیم و تأسف می‌خورند که دیگر فرزندی ندارند که در راه خدا بدهند».

روسفیدی مادران و همسران شهدا در آزمون دفاع مقدس

دفاع مقدس باب ابتلاء را در آن برهه به روی ما باز و سره را از ناسره جدا کرد و آنانی که در دامان مادران شجاع و پاک تربیت شدند از این آزمون سربلند بیرون آمدند. مادرانی که فرزندان خود را از کودکی با روضه حسین (ع) شیر دادند و وجود فرزندان خود را با عشق حسینی عجین ساختند. این مادران فرزندان خود را از کودکی با فرهنگ شهادت و ایثار آشنا کردند و شهادت در رکاب حق و فداکاری در راه مکتب اباعبدالله (ع) را به آنان آموختند تا روزی شهادت در این راه رزقشان شود، آنان در آزمون الهی جنگ، عاشقانه و عاقلانه راه شهادت را انتخاب کردند و برای رسیدن به معبود از همه تعلقات دل بریدند و به لقاء‌الله پیوستند.