برترین‌ها: دربی پرسپولیس و استقلال همیشه نمایش قدرت فوتبال ایران بوده است؛ مسابقه‌ای که با ۱۰۰ هزار تماشاگر، هیجان، شور، صدای سکوها و انرژی بی‌پایان هواداران معنا پیدا می‌کرد. اما حالا، با تصمیم کمیسیون امنیت ورزش استان مرکزی، این نبرد سنتی قرار است با تنها ۸۶۰۰ تماشاگر برگزار شود؛ تصمیمی که نه فقط فوتبال‌دوستان، بلکه حتی بسیاری از کارشناسان ورزشی را در بهت و حیرت فرو برده است.

وقتی از «دربی» حرف می‌زنیم، از مسابقه‌ای صحبت می‌کنیم که همیشه وزنه‌ تعادل فوتبال ملی بوده؛ رویدادی که اگر در تقویم ورزشی هیچ اتفاقی نباشد، همین یک بازی برای اعتبار فوتبال ایران کافی است. اما حالا این رویداد بزرگ تبدیل شده به «دربی محدود»، «دربی بی‌تماشاگر» و «دربی بدون روح». اینکه یک مسابقه با چنین سابقه تاریخی، چنین محدودیتی را تجربه می‌کند پرسشی اساسی ایجاد می‌کند: چرا فوتبال ایران به جای پیشرفت، این‌طور عقب‌گرد کرده است؟

طبق اعلام رسمی، دربی روز جمعه پرسپولیس-استقلال با حضور 8600 تماشاگر برگزار خواهد شد. از مجموع ۸۶۰۰ تماشاگر، ۱۶۰۰ بلیت برای بانوان و ۷۰۰۰ بلیت برای مردان در نظر گرفته شده است. سهم هر تیم نیز به شکل دقیق محاسبه شده: ۸۰۰ نفر بانوی هوادار، ۳۵۰۰ مرد؛ یعنی جمعاً ۴۳۰۰ نفر برای هر باشگاه. این اعداد نه به استاندارد نزدیک هستند، نه به ارزش این مسابقه. این سهمیه‌بندی بیشتر شبیه یک مراسم کوچک ورزشی است تا مهم‌ترین مسابقه فوتبال ایران.

انتقاد اصلی هواداران اما به خود عدد نیست؛ به فلسفه تصمیم‌گیری برمی‌گردد. چرا باید در کشوری که سال‌ها میزبان مسابقات پرجمعیت بوده، امروز به دلیل نبود زیرساخت مناسب یا مدیریت ناکافی، بزرگ‌ترین رویداد ورزشی‌اش را با چنین محدودیت بزرگی برگزار کند؟ چرا باید فوتبال ایران هر سال کوچک‌تر، محدودتر و دور از استانداردهای حرفه‌ای شود؟ اگر قرار باشد هر مسابقه حساس به جای بهتر شدن، با دیوارهای امنیتی و ظرفیت‌کشی‌های این‌چنینی کوچک شود، چه چیزی از فوتبال باقی می‌ماند؟

افزایش محدودیت‌ها نه‌تنها حس هیجان و رقابت را از بین می‌برد، بلکه پیام نگران‌کننده‌تری نیز به همراه دارد: فوتبال ایران قادر به مدیریت جمعیت نیست. این در حالی است که کشورهای منطقه با ساخت استادیوم‌های مدرن و سیستم‌های کنترل پیشرفته، تجربه تماشای فوتبال را ارتقا می‌دهند و خود را برای میزبانی‌های بزرگ بین‌المللی آماده می‌کنند.

این تصمیم انتقادی را بیشتر می‌کند زیرا در شرایطی اتخاذ شده که هواداران پرسپولیس و استقلال طی سال‌های اخیر با مشکلات متعدد در زمینه بلیت‌فروشی، ورود به ورزشگاه، نبود امکانات و کیفیت پایین سکوها مواجه بوده‌اند. حالا محدود شدن دربی به ۸۶۰۰ نفر تنها یک علامت هشدار دیگر است؛ هشداری که می‌گوید فوتبال ایران به جای توسعه، در مسیر کوچک‌سازی پیش می‌رود.

در نهایت، سؤال اصلی همین است: آیا واقعاً راهی جز محدود کردن وجود نداشت؟

هواداران انتظار دارند که به جای کم‌کردن ظرفیت، به فکر توسعه، بازسازی و به‌روزرسانی کیفیت ورزشگاه‌ها باشیم. فوتبال ایران سزاوار دربی ۱۰۰ هزار نفری است؛ نه دربی ۸۶۰۰ نفری.