خبرورزشی: داستان از مصاحبه جنجالی بهروز رهبری‌فرد شروع شد؛ جایی که او مدعی شد تیم ملی ایران در بازی آخر مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ مقابل بحرین، «با دستور از تهران» عمداً بازنده شد و سرمربی تیم، میروسلاو بلاژوویچ، حتی برای ترنسفر کردن چند بازیکن به آن‌ها بازی می‌داد. ادعایی که مثل یک بمب در فوتبال ایران ترکید.

ابراهیم میرزاپور، گلر فیکس آن بازی، خیلی سریع واکنش نشان داد. او در این مورد می گوید که  نه چیزی شنیده و نه چنین دستوری وجود داشته. به گفته او، مشکل اصلی شرایط آشفته میزبانی بحرین بوده؛ تأخیر در برگزاری بازی، بی‌زمینی برای تمرین، جو سنگین ورزشگاه و حتی فحاشی بازیکنان بحرین به فارسی. ماجرای «کشک بادمجان» را هم بی‌ربط دانست و ادعای ترنسفر شدن خودش را کاملاً تکذیب کرد. تأکید داشت که از قبل بلاژوویچ به تیم ملی دعوت شده و تنها به‌دلیل مصدومیت برومند و فنایی و بعد هم عملکرد خودش فیکس شده است.

اما داود فنایی هم سال‌ها سکوت را شکست و نسخه خودش از ماجرا را گفت؛ نسخه‌ای که بعضی از بخش‌های گفته رهبری‌فرد را تأیید و بعضی را رد می‌کند.

در مورد داستان بحرین، فنایی اعتراف کرد که مشکلات قبل از سفر کاملاً واقعی بوده؛ بازیکنان باتجربه مثل علی دایی در مهرآباد هشدار داده بودند که «زود اعزام نشویم»، اما بی‌نتیجه. در بحرین تیم حتی گاهی در راهروهای هتل تمرین می‌کرد. او همچنین روایت کرد که بلاژ به بازیکنان شب‌ها مرخصی می‌داد اما بعضی از شب‌زنده‌داری‌ها چنان بی‌محابا بود که خود بلاژویچ هم از کوره در رفت و گفت: «خجالت بکشید!»

فنایی یک نکته مهم دیگر هم فاش کرد: قرار بود خودش در بازی فیکس باشد چون میرزاپور مصدوم بود، اما چند ساعت مانده به بازی ناگهان ترکیب عوض شد و میرزاپور – با وجود آسیب‌دیدگی – درون دروازه قرار گرفت. فنایی گفت بلاژویچ بعد از بازگشت به تهران به او هشدار داد که حق ندارد پشت پردۀ این تصمیم را علنی کند.

او همچنین ماجرای «خندیدن دو بازیکن پس از خوردن گل» را تأیید کرد و گفت همان دو نفر بعد از بازگشت به ایران از تیم ملی اخراج شدند.

 چهره‌های مختلف هرکدام پازلی از یک روز عجیب و یک شکست فراموش‌نشدنی را روایت می‌کنند؛ اما آن‌چه از سخنان میرزاپور و فنایی برمی‌آید این است که شرایط نامناسب اردو، اختلافات داخلی، تصمیم‌های جنجالی و ضعف مدیریت، نقش پررنگ‌تری نسبت به تئوری «دستور برای باخت» داشته‌اند. تاریخ فوتبال ایران همچنان گوشه‌های تاریکی دارد که هر بار با یک اعتراف تازه، شکل تازه‌ای پیدا می‌کنند.