به گزارش ایسنا، پس از پایان بازی گهر زمین سیرجان و مس سونگون درگیری شدیدی رخ داد که فارغ از علت و مقصر آن، چهره این درگیری‌ها تاسف بار است.

این‌که بازیکنان و عوامل تیم‌ها پس از پایان مسابقه دست از عصبانیت نمی‌کشند و روبه‌روی چشم تماشاگران وارد تنش می‌شوند، برای فوتسالی که رتبه پنجم جهان را دارد، چیزی جز عقب‌گرد نیست. سالن‌های فوتسال فضای کوچکی دارند، فاصله بازیکنان و تماشاگران کم است و دوربین‌ها همه‌چیز را با وضوح بیشتری ثبت می‌کنند. هر رفتار اشتباه، ده برابر دیده می‌شود؛ درست برعکس فوتبال که حاشیه‌ها گاهی در وسعت زمین بزرگ گم می‌شوند.

این اتفاقات وقتی تلخ‌تر می‌شود که بدانیم در بسیاری از سالن‌ها بانوان، نوجوانان و کودکان حضور دارند؛ کسانی که قرار است با دیدن فوتسال، به سمت این رشته کشیده شوند، نه با تماشای تنش، خشونت و فریادهای بی‌منطق. برای خانواده‌هایی که با امید و انگیزه به سالن می‌آیند، تماشای چنین رفتارهایی چیزی جز دلسردی و پرسش درباره امنیت و فرهنگ این رشته بر جای نمی‌گذارد.

این در حالی است که باشگاه‌ها، مسئولان و رسانه‌ها تلاش می‌کنند تا با پرداختن بیشتر به رشته فوتسال، مردم را به سمت این رشته دعوت کنند اما چنین رفتارهایی مانند ریختن یک سطل آب سرد روی سر فوتسال ایران است، موضوعی که تلاش‌های افراد زحمت‌کش در این رشته را از بین می‌برد.

فوتسال ایران در سال‌های اخیر با موفقیت‌های بین‌المللی جایگاهی ارزشمند ساخته و یکی از برندهای معتبر ورزش کشور شده است. با این حال، تکرار چنین رفتارهایی می‌تواند این برند را مخدوش کند. در دنیای امروز، اعتبار ورزشی تنها با نتیجه‌گیری حفظ نمی‌شود؛ رفتار حرفه‌ای، احترام به قوانین، کنترل هیجانات و مسئولیت‌پذیری هم به اندازه گل‌زنی و قهرمانی اهمیت دارد.

باشگاه‌ها، کادرهای فنی و کمیته انضباطی باید این پیام را جدی‌تر از قبل دریافت کنند: فوتسال، فوتبال نیست و نباید هم شبیه آن شود. کوچک‌ترین درگیری در فوتسال، بزرگ‌ترین ضربه را به تصویر این رشته می‌زند. اگر قرار است فوتسال همچنان در سطح جهانی بدرخشد، باید محیط آن پاک، امن و حرفه‌ای بماند؛ و این مسئولیت از کناره‌های زمین شروع می‌شود، نه فقط در زمین.

انتهای پیام