به گزارش سلامت نیوز اسماعیل شریعتی،فعال صنفی حوزه پرستاریطی یادداشتی نوشت انگار گره اصلی نه در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، بلکه در اتاق‌های وزارتخانه و سازمان‌های صنفی است که باید مرکز تصمیم‌گیری باشند؛ اما امروز نشانه‌های واضحی از فرسایش مدیریتی در این مجموعه‌ها دیده می‌شود.

برای نمونه، در موارد زیر سوءمدیریت به روشنی مشاهده می‌شود:

۱. واکنش‌های دیرهنگام و تصمیم‌های بدون نتیجه

در موضوعات کلیدی مانند تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری و ساماندهی نیروی انسانی، معاونت پرستاری اغلب واکنش‌هایی دیرهنگام و محافظه‌کارانه داشته و خروجی ملموسی ارائه نکرده است. تصمیم‌ها گاه ماه‌ها بعد اعلام می‌شوند، اما اجرای آنها ناقص یا نیمه‌کاره باقی می‌ماند.

به طور مثال در بحث جذب دانشجو در مراکز غیرانتفاعی و علمی کاربردی، معاونت پرستاری آنقدر دیر وارد شد که آزمون برگزار شده و دانشگاه‌ها در دفترچه انتخاب رشته درج شده بودند.

از سوی دیگر، سازمان نظام پرستاری و شورای عالی آن نیز با وجود ادعای «رسانه مطالبه‌گر پرستاران»، در موقعیت‌های حساس واکنش‌های ضعیف و بیشتر نمایشی داشته‌اند، واکنش‌هایی که به جای اقدام مؤثر، صرفاً اعلام موضع بوده است.

۲. فاصله معنادار میان مدیران و واقعیت‌های میدانی

پرستاران با مشکلات جدی و ملموسی روبرو هستند؛ نسبت هر پرستار به ۱۰ تا ۱۵ بیمار، شیفت‌های طولانی و خسته‌کننده، حوادث شغلی، فشار کاری زیاد، و مشکلات معیشتی که بر کیفیت خدمات اثرگذار است. با این حال، معاونت پرستاری و سازمان نظام پرستاری تاکنون برنامه عملیاتی قابل قبول و اثربخشی برای کاهش این فشارها ارائه نکرده‌اند. این فاصله میان مدیران و نیروهای خط مقدم، اعتماد جامعه پرستاری را به شدت آسیب‌پذیر کرده است.

۳. مطالبه‌گری کاغذی

وقتی پرستاران درباره نابرابری در پرداخت‌ها یا تضییع حقوق صنفی اعتراض می‌کنند، معمولاً نتیجه فقط تشکیل کارگروه‌ها، صدور بیانیه‌ها و برگزاری جلسات طولانی است که نه ضمانت اجرا دارند و نه تغییری به دنبال دارند. در عمل، مطالبه‌گری به یک تشریفات اداری تبدیل شده است.

اما چرا وزارت بهداشت فکری نمی‌کند؟

سؤال مهمی که در میان پرستاران مطرح است این است که چرا باوجود این همه مشکلات، رویکرد معاونت پرستاری تغییر نمی‌کند و وزارت بهداشت اراده‌ای برای اصلاح ساختار و انتخاب مدیران توانمندتر نشان نمی‌دهد؟ این بی‌توجهی از نگاه پرستاران به معنای نادیده گرفتن اولویت حوزه پرستاری است؛ حوزه‌ای که ستون اصلی نظام سلامت به شمار می‌رود. در نتیجه، نارضایتی در میان پرستاران به بالاترین حد رسیده و انگیزه‌های حرفه‌ای به شدت کاهش یافته است.

به نظر می‌رسد زمان تصمیم سخت فرا رسیده است ، امروز دیگر نه پرستاران و نه بیماران تحمل ادامه این وضع را دارند. وزارت بهداشت باید با جدیت و شجاعت ساختار معاونت پرستاری را بازنگری کند و مدیرانی توانمند، مستقل و شجاع منصوب کند که حقیقت را بیان کنند، مصلحت‌سنجی را فدای مطالبه‌گری نکنند و برای مشکلات پرستاران راه‌حل عملی ارائه دهند. پرستاری امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند مدیریتی آگاه، پاسخگو و آینده‌نگر است.

مسئولان و دولت‌مردان باید بدانند که بی‌توجهی به پرستاران به‌طور مستقیم بر کیفیت خدمات درمانی مردم تأثیر می‌گذارد. وقتی پرستاران کافی نباشند و بار کاری یک پرستار بیش از حد باشد، طبیعی است که روند ارائه خدمات با مشکل روبرو شود. افزایش ترک کار و مهاجرت پرستاران به دلیل مشکلات معیشتی، زنگ خطری است جدی که نشان می‌دهد در آینده نزدیک، مردم در دریافت خدمات درمانی با مشکلات جدی مواجه خواهند شد.

پس بهتر است امروز جایگاه پرستاران دیده شود و تمام تلاش‌ها برای افزایش رضایتمندی آنان و در کنار آن بهبود کیفیت خدمات درمانی به مردم عزیزمان به کار گرفته شود.