محمد فیضی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: چرای بی‌رویه در چنین زمان‌هایی موجب تشدید فرسایش خاک، تخریب پوشش گیاهی، آلودگی منابع آب و کاهش توان بازسازی مراتع می‌شود و روند نابودی طبیعت را سرعت می‌بخشد.

وی خاطرنشان کرد: باران خاک را نرم و سست می‌کند و حرکت و لگدکوبی دام‌ها در این شرایط باعث از بین رفتن ساختار خاک و شسته شدن آن توسط روان‌آب‌ها می‌شود، این فرسایش، حاصل‌خیزی خاک را کاهش داده و توان بازسازی پوشش گیاهی را محدود می‌کند و در نهایت به بیابان‌زایی و کاهش تنوع زیستی منجر خواهد شد.

دانش‌آموخته دکترای محیط زیست توضیح داد: گیاهان در روزهای بارانی آسیب‌پذیرترند و چرای دام در این زمان موجب کنده شدن ریشه‌ها، له شدن ساقه‌ها و کاهش تراکم گیاهان می‌شود، این تخریب نه تنها تنوع گیاهی را کم می‌کند بلکه فرصت رشد گونه‌های مهاجم را افزایش می‌دهد و اکوسیستم را در معرض تهدید قرار می‌دهد.

فیضی افزود: باران فضولات دامی را به سرعت وارد رودخانه‌ها و چشمه‌ها می‌کند و این امر باعث آلودگی میکروبی و شیمیایی منابع آب می‌شود، چنین شرایطی سلامت انسان و حیات‌وحش را تهدید کرده و امنیت زیستی دیگر زیستمندان را از بین می‌برد.

این مدرس محیط زیست بیان کرد: چرای دام در شرایط بارانی ظرفیت تحمل مراتع را پایین می‌آورد و خاک کوبیده‌شده و گیاهان آسیب‌دیده زمان بیشتری برای ترمیم نیاز دارند، در نتیجه مراتع به سرعت فقیر و نابارور می‌شوند و توان بازسازی خود را از دست می‌دهند.

وی گفت: چرای بی‌رویه در روزهای بارانی علاوه بر کاهش پوشش گیاهی، منجر به افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای از طریق کاهش جذب کربن توسط گیاهان می‌شود، این وضعیت چرخه آب را مختل کرده و می‌تواند عواقب ویرانگری همچون سیلاب‌های مخرب، کاهش ذخیره رطوبت، افزایش تبخیر و خشکسالی به همراه داشته باشد.

این مدرس دانشگاه اضافه کرد: حضور دام به‌صورت گسترده و با سبک سنتی و غیرمجاز در مناطق طبیعی تصویری نگران‌کننده از آسیب به طبیعت و مراتع ایجاد کرده است، این روند پیامدهای زیست‌محیطی و اقتصادی گسترده‌ای دارد و تهدیدی جدی برای کشاورزی پایدار و امنیت غذایی محسوب می‌شود.

وی گفت: در شرایط وانفسای خشکسالی و تغییرات اقلیم، متولیان امر باید در ترویج سبک‌های زندگی منسوخ‌شده که تهدیدی برای ادامه حیات هستند تجدید نظر کنند، برنامه‌ای مدون برای جلوگیری از گسترش بیابان‌زایی و سامان‌دهی این وضعیت نگران‌کننده با توجه به تبعات غیرقابل جبران آن تدوین شود.

انتهای پیام