به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر،کاهش شنوایی یا همان «پیرگوشی»، یکی از مشکلات شایع دوران میانسالی و سالمندی است که می‌تواند تبعات جدی برای سلامت روان، روابط اجتماعی و حتی کیفیت زندگی افراد به همراه داشته باشد. این کاهش شنوایی، که معمولاً به‌صورت تدریجی اتفاق می‌افتد، می‌تواند بسیاری از سالمندان را دچار اختلال در فهم گفتار و مشکلات ارتباطی کند.

امیرحسین احسنی، متخصص جراحی گوش، گلو و بینی و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان ابعاد مختلف پیرگوشی و پیامدهای آن را بررسی کرد و به تبیین این موضوع پرداخت که چرا این مشکل تا این حد حائز اهمیت است.

کاهش شنوایی؛ یک روند تدریجی اما چالش‌برانگیز

احسنی توضیح داد که در طول دوران زندگی، به‌ویژه با افزایش سن، تغییرات تدریجی در دستگاه‌های بدن رخ می‌دهد. دستگاه شنوایی نیز از این قاعده مستثنی نیست و در بسیاری از افراد، به‌ویژه سالمندان، کاهش شنوایی به‌صورت حسی عصبی بروز پیدا می‌کند. این نوع کاهش شنوایی معمولاً در بخش حلزون گوش و عصب هشتم مشاهده می‌شود.

بیماران سالمند غالباً از اینکه صداها را می‌شنوند اما نمی‌توانند کلمات را به‌طور واضح درک کنند، شکایت دارند. به این پدیده، اصطلاحاً «اختلال در فهم گفتار» گفته می‌شود. این مشکل به‌ویژه در محیط‌های پر سر و صدا مانند جمع‌های خانوادگی یا اجتماعات عمومی، بیشتر مشهود است.

وزوز گوش و اثرات آن بر کیفیت زندگی

علاوه بر کاهش شنوایی، وزوز گوش یا همان شنیدن صداهای غیرواقعی، یکی دیگر از مشکلات شایع در سالمندان است که می‌تواند به مشکلاتی نظیر بی‌خوابی و اضطراب منجر شود. احسنی خاطرنشان کرد که این وضعیت می‌تواند یک چرخه معیوب ایجاد کند؛ به این معنا که اضطراب ناشی از وزوز گوش منجر به اختلال در خواب شده و خواب ناکافی خود باعث تشدید اضطراب و استرس می‌شود.

پیامدهای اجتماعی و روانی کاهش شنوایی

یکی از مهم‌ترین پیامدهای کاهش شنوایی در سالمندان، تأثیر منفی آن بر روابط اجتماعی است. سالمندانی که قادر به برقراری ارتباط موثر با اطرافیان خود نیستند، معمولاً به سمت انزوا می‌روند. این انزوا می‌تواند زمینه‌ساز بروز مشکلات روانی مانند افسردگی، اضطراب و حتی بیماری‌های جدی‌تری مانند آلزایمر شود.

احسنی افزود: «کاهش شنوایی نه تنها بر ارتباطات روزمره تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند حس تنهایی و ناتوانی را در افراد سالمند تشدید کند، که این خود می‌تواند مشکلات روانی را به‌طور جدی افزایش دهد.»

عوامل تشدیدکننده پیرگوشی

عوامل مختلفی می‌توانند روند کاهش شنوایی در سالمندان را تشدید کنند. از جمله این عوامل می‌توان به قرار گرفتن در معرض صداهای بلند در دوران جوانی، بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت و فشار خون بالا، و حتی مصرف برخی داروهای شیمی‌درمانی اشاره کرد. این عوامل می‌توانند آسیب بیشتری به گوش‌ها وارد کنند و روند پیرگوشی را تسریع نمایند.

درمان‌های موجود برای پیرگوشی

درمان اصلی برای کاهش شنوایی ناشی از سالمندی، استفاده از سمعک است که می‌تواند تا حد زیادی مشکلات شنوایی را کاهش دهد و ارتباطات اجتماعی سالمندان را بهبود بخشد. در موارد شدیدتر، کاشت حلزون گوش ممکن است گزینه‌ای مؤثر برای بازیابی شنوایی و بهبود کیفیت زندگی باشد.

احسنی در پایان تأکید کرد که علاوه بر درمان‌های پزشکی، مراقبت‌های اجتماعی و پشتیبانی‌های روانی نیز باید در نظر گرفته شوند تا سالمندان بتوانند با این چالش روبه‌رو شده و زندگی خود را با کیفیت بهتری ادامه دهند.

پیرگوشی یک فرآیند طبیعی و تدریجی است که در بسیاری از سالمندان مشاهده می‌شود. با این حال، اثرات آن بر ارتباطات اجتماعی و سلامت روان افراد سالمند می‌تواند چالش‌های زیادی ایجاد کند. آگاهی از علائم، پیشگیری از تشدید وضعیت و استفاده از درمان‌های مناسب می‌تواند کمک بزرگی به سالمندان در حفظ کیفیت زندگی و بهبود وضعیت شنوایی آن‌ها باشد.