محسن محمدنیا احمدی در گفت‌وگو با ایسنا با تشریح مکانیزم‌های اثرگذاری ورزش بر فیزیولوژی دیابتی‌ها، بر لزوم یک برنامه تمرینی هدفمند تأکید و اظهار کرد: مهم‌ترین دستاورد ورزش در این بیماران، بهبود چشمگیر حساسیت به انسولین است. تمرینات به‌ویژه استقامتی و قدرتی باعث می‌شوند که جذب گلوکز توسط عضلات فعال بدون نیاز مبرم به انسولین افزایش یابد و در نتیجه، مقاومت محیطی به این هورمون کاهش یابد. این فرآیند مستقیماً به کاهش سطح HbA۱c و کنترل بلندمدت قند خون منجر می‌شود.

وی افزود: تأثیرات ورزش فراتر از کنترل گلوکز است و شامل بهبود سلامت قلبی-عروقی نیز می‌شود؛ زیرا فعالیت منظم به طور همزمان فشار خون و سطوح نامطلوب چربی‌های خون را تعدیل می‌کند و در مدیریت وزن که عاملی کلیدی در دیابت نوع ۲ است، نقشی اساسی ایفا می‌کند.

این متخصص فیزیولوژی ورزش در خصوص انتخاب نوع تمرین، رویکرد چندوجهی را توصیه کرد و گفت: تمرینات هوازی مانند دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی سریع، ستون فقرات این برنامه هستند؛ زیرا بر ظرفیت قلبی-عروقی بیشترین تأثیر را دارند. با این حال، افزودن تمرینات مقاومتی برای تقویت توده عضلانی و افزایش مسیرهای مصرف گلوکز ضروری است. همچنین، رویکرد نوین تمرینات تناوبی شدید یا HIIT نیز به دلیل کارایی بالا در مدت زمان کوتاه، مورد توجه قرار گرفته است.

 محمدنیا احمدی با تاکید بر اولویت دادن به تداوم و ایمنی در ورزش در بیماران مبتلا به دیابت، بیان کرد: این افراد باید حداقل ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی متوسط در هفته را هدف قرار دهند. مهم‌تر از آن، کنترل دقیق قند خون قبل و بعد از هر جلسه تمرین برای جلوگیری از نوسانات خطرناک ضروری است. در مجموع، اجرای فعالیت ورزشی نه تنها ابزاری برای کاهش قند است، بلکه ضامن کیفیت زندگی بهتر برای مبتلایان به دیابت نوع ۲ محسوب می‌شود.

وی اضافه کرد: تمرین مقاومتی بر پایه تحمل وزن بدن  که نیاز به تجهیزات خاصی ندارد نیز می تواند در کنار انجام فعالیت هوازی، فرد دیابتی را در دستیابی به اهداف سلامتی مورد نظر یاری کند.

انتهای پیام