برترین‌ها: در روزهای اخیر خبر مصدومیت دو بازیکن مؤثر و خارجی پرسپولیس و استقلال خبرساز شده است. سرژ اوریه مصدوم شده و جالب اینجاست که تصاویری از حضور او در یک مرکز «قولنج‌شکنی» در اینستاگرام منتشر شده است. دقیقاً اتفاق مشابهی برای منیر الحدادی، بازیکن مؤثر استقلال، رخ داده؛ او هم پیش از مصدومیتش در یکی از همین مراکز مشاهده شده است. پیش‌تر نیز ویدیوهایی از امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی، منتشر شده بود که در چنین مراکزی بدن خود را به دست قولنج‌شکن‌ها سپرده بود.

اما پرسش اصلی اینجاست: این مراکز که در شبکه‌های اجتماعی تبلیغ گسترده‌ای دارند، بر چه مبنایی توانسته‌اند تا این اندازه گسترش پیدا کنند؟ و اصولاً تا چه حد مراجعه به چنین مکان‌هایی برای یک ورزشکار حرفه‌ای قابل قبول است؟

در سال‌های اخیر، پدیده‌ی قولنج‌شکنی در ایران و بسیاری از کشورهای دیگر به نوعی «مد» تبدیل شده است. ویدیوهای ترکاندن مفاصل، صدای «تق‌تق» استخوان‌ها و ادعای بازگشت سلامتی فوری، میلیون‌ها بازدید در فضای مجازی دارند. در این میان، برخی از افراد مشهور، از فوتبالیست‌ها گرفته تا بازیگران، با انتشار تصاویر و ویدیوهایی از مراجعه خود به این مراکز، به نوعی ناخواسته به ترویج این موج کمک کرده‌اند. در ایران نیز پیش از این، ویدیوهایی از چهره‌هایی مانند امیر قلعه‌نویی و حتی چند بازیکن لیگ برتری دیده شده که نزد چنین افراد یا مراکزی رفته‌اند.

اما از دیدگاه علمی، قولنج‌شکنی حرفه‌ای اگر توسط فیزیوتراپیست یا متخصص کایروپرکتیک دارای مجوز انجام شود  می‌تواند در برخی موارد به کاهش تنش عضلانی کمک کند. با این حال، مشکل اصلی زمانی ایجاد می‌شود که افرادی بدون دانش آناتومی یا آموزش تخصصی، اقدام به «درمان» مردم و ورزشکاران می‌کنند. در واقع، تفاوت میان «درمان دستی علمی» و «قولنج شکستن تجربی» در همین مرز باریک نهفته است.

ورزشکاران حرفه‌ای مانند اوریه و الحدادی که بدن‌شان سرمایه اصلی کارشان است، بیش از هر گروه دیگری باید نسبت به این موضوع حساس باشند. بدن یک فوتبالیست در معرض فشارهای فیزیکی مداوم است و کوچک‌ترین دستکاری غیر اصولی در ستون فقرات، گردن یا زانو می‌تواند موجب التهاب، پارگی عضله یا حتی آسیب عصبی شود. گزارش‌های غیررسمی حاکی از آن است که برخی از این مصدومیت‌ها ممکن است ارتباط غیرمستقیمی با همین اقدامات داشته باشند، هرچند هیچ منبع رسمی تا امروز این فرضیه را تأیید نکرده است.

گسترش مراکز قولنج‌شکنی را باید در ترکیب چند عامل جست‌وجو کرد: از عطش مردم برای درمان سریع دردها و گرفتگی‌ها گرفته تا تأثیر رسانه‌های اجتماعی در برجسته‌سازی تجربه‌های لحظه‌ای و پرهیجان. الگوریتم‌های اینستاگرام، که بر اساس تعامل کاربر عمل می‌کنند، ویدیوهای «تق‌تق مفصل» را به‌طور طبیعی به میلیون‌ها کاربر پیشنهاد می‌دهند، چون جذاب، شوک‌آور و به‌ظاهر درمانی‌اند. در نتیجه، این چرخه‌ی خودتکرار باعث شده که «قولنج‌شکن‌ها» از حاشیه به متن بیایند و حتی گاهی در نقش درمانگر ظاهر شوند