خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: صبح آق‌قلا آرام نبود. خیابان‌ها از همان ساعات ابتدایی روز پر از جمعیت بود. مردان و زنانی که با چشمانی اشک‌بار، از شهرهای دور و نزدیک آمده بودند تا آخرین وداع را با جوانی انجام دهند که سال‌ها نام ایران را در میادین بین‌المللی والیبال پرآوازه کرده بود.

از پیرمردی که می‌گفت صابر پسر همه ما بود تا نوجوانی که با چشمانی پر از اشک نام وی را زمزمه می‌کردند، همه آمده بودند تا بگویند فراموشش نخواهند کرد.

در فضایی غم‌بار، تابوت صابر کاظمی با احترام و بغض‌ های فروخورده مردم همراه شد. سکوت سنگین بر فضا حاکم بود و تنها ذکر صلوات میان جمعیت می‌پیچید. تابوت با پرچم سه‌رنگ ایران پوشیده شده بود؛ همان پرچمی که صابر بارها در زمین‌های جهانی برافراشته بود.

در میان چهره‌های حاضر، بازیکنان و قهرمانان والیبال کشور نیز دیده می‌شدند؛ اما حضور فرهاد قائمی، ستاره سابق تیم ملی و هم‌استانی صابر، حال‌وهوای دیگری به مراسم داده بود. وی نه‌تنها برای بدرقه یک هم‌تیمی آمده بود، بلکه برای بدرقه برادری آمده بود که در سال‌های اخیر، همچون امیدی تازه برای والیبال ایران می‌درخشید.

فرهاد آرام و متین در کنار پدر صابر ایستاده بود. گاهی شانه‌اش را می‌گرفت، گاهی دستش را می‌فشرد، و گاهی فقط نگاهش می‌کرد، بی‌کلام اما پر از معنا. انگار می‌خواست بگوید: صابر جان پدرت تنها نیست.

حاضران می‌گفتند از لحظه‌ای که قائمی وارد مراسم شد تا پایان خاکسپاری، حتی برای لحظه‌ای پدر صابر را تنها نگذاشت. چهره‌اش گواه درد مشترکی بود که فقط یک ورزشکار، فقط یک هم‌خانواده در تیم ملی می‌تواند درک کند.

در گوشه‌ای از جمعیت، نوجوانانی با چشمانی نم‌ناک ایستاده بودند و زیر لب نام صابر را می‌گفتند. یکی از آن‌ها آرام گفت: صابر به ما یاد داد رؤیا داشتن یعنی زنده بودن… حالا فقط خاطره‌اش مانده و پرچمی که روزی با افتخار بالا برد.

حضور گسترده مردم چشمگیر بود؛ از مسئولان کشوری و استانی تا ورزشکاران رشته‌های مختلف، همه آمده بودند تا ادای احترام کنند. نمایندگان مجلس، مدیران ورزشی، پیشکسوتان و حتی بازیکنان رده پایه والیبال آق‌قلا، کنار مردم عادی ایستاده بودند. در میان آنها اما پدر صابر، با چهره‌ای آرام اما خسته، تکیه بر دست فرهاد قائمی داشت. گاه زیر لب دعایی می‌خواند و گاه به تصویر پسرش بر تابوت نگاه می‌کرد.

زمانی که تابوت آرام در خاک جای گرفت، صدای ناله‌ها و صلوات در هم آمیخت. پدران، جوانان و کودکان، همه در سکوتی سنگین به مزار خیره شده بودند. فرهاد قائمی با چشمانی اشک‌بار، کنار قبر ایستاده بود و دستانش را به نشانه وداع روی خاک گذاشت. هیچ جمله‌ای بر زبان نیاورد، اما اشک‌هایش بلندترین جمله آن لحظه بود.

در گوشه‌ای از آرامستان، تعدادی از هواداران صابر بنرهایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: صابر رفت، اما نامش تا همیشه در قلبمان می‌ماند.

جوانی با صدایی لرزان گفت: صابر فقط یک بازیکن نبود، وی الگوی نسل ما بود. فروتن، مؤدب و عاشق مردمش. وی به همه ما یاد داد که از دل ترکمن‌صحرا هم می‌شود به قله‌های جهانی رسید.

با گذشت ظهر، جمعیت کم‌کم پراکنده شد، اما فرهاد قائمی همچنان در کنار مزار صابر ماند. نگاهش بر خاک تازه دوخته شده بود؛ گویی هنوز باور نداشت که صابر دیگر از زمین بلند نخواهد شد. در چهره‌اش غمی موج می‌زد که فقط رفاقت واقعی می‌تواند آن را بیافریند.

مردم آق‌قلا با چشمانی خیس از آرامستان بیرون آمدند، اما دلشان همان‌جا جا ماند. انگار همه با هم قولی نانوشته دادند که یاد صابر را زنده نگه دارند. خیلی‌ها گفتند از این پس سالن جدید ورزشی آق‌قلا را که در حال ساخت است، باید به نام صابر کاظمی نام‌گذاری کنند تا نسل‌های آینده بدانند این خاک، چه قهرمانانی به ورزش ایران هدیه داده است.