به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، این نوآوری که به طور موفقیت آمیز در موش‌ها نشان داده شده، چند دارور را به شیوه از قبل برنامه ریزی شده به طور مستقیم به بافت آسیب دیده قلبی منتقل می‌کند، آسیب به بافت را نصف و عملکرد قلب را بهتر از درمان‌های قبلی احیا می‌کند.

بافت آسیب دیده قلب پس از حمله قلبی برای باز تولید با چالش روبرو می‌شود و همین امر سبب می‌شود این عضو بدن برای همیشه ضعیف باقی بماند. آنا جک لنس مؤلف ارشد تحقیق در این باره می‌گوید: هنگامیکه فردی دچار حمله قلبی بزرگی می‌شود، بافت آسیب دیده به طور مؤثر بازتولید نمی‌شود همین امر به از بین رفتن دائمی عملکرد قلب منجر می‌شود. هدف ما احیای آن عملکرد و کمک به افراد با بازیابی قلبی قدرتمندتر و مقاوم‌تر پس از سکته قلبی است.

بیماران دچار سکته قلبی بیشتر اوقات تحت عمل بای پس قرار می‌گیرند تا جریان خون در بدن آنها بهبود یابد اما این فرایند بافت مرده را ترمیم نمی‌کند. محققان دانشگاه ام آی تی به دنبال راه حلی بودند که بتوان طی عمل جراحی آن را انجام داد تا فرایند ترمیم بافت قلب با گذر زمان تحریک شود.

جکلنس در این باره توضیح می‌دهد: ما می‌خواستیم ببینیم آیا ممکن است یک دخالت درمانی دقیق را برای کمک به درمان قلب در محل آسیب و در حالی ارائه کرد که جراح مشغول عمل باز قلب است، ارائه کرد.

پژوهشگران برای این منظور ریزذرات انتقال دارویی که قبلاً ابداع کرده بودند را دوباره اصلاح کردند. این کپسول‌های کوچک از پلمیر زیست تجزیه پذیر PLGA ساخته شده و مانند فنجان‌های قهوه مینیاتوری عمل می‌کند که دارو را در فواصل زمانی مختلف براساس آنکه درهای آنها با چه سرعتی تجزیه می‌شود، آزاد می‌کنند.

دراین تحقیق ذرات طوری برنامه ریزی شدند تا در روزهای یکم، سوم، هفتم تا نهم و دوازدهم تا چهاردهم پس از ایمپلنت، تجزیه شوند. در هر مرحله دارویی خاص آزاد می‌شد؛ نیتروگلیسیرین ۱ برای جلوگیری از مرگ سلولی، VEGF برای تحریک رشد رگ‌های خونی جدید، GW۷۸۸۳۸۸ برای کاهش تشکیل بافت اسکار زخم.

جکلنس در این باره می‌گوید: هنگامیکه بافت بازتولید می‌شود، مراحل دقیقاً زمانبندی شده ای را طی می‌کند. دکتر وانگ سیستمی ابداع کرد که اجزای کلیدی را دقیقاً در زمان مناسب و به همان ترتیب طبیعی که بدن برای ترمیم استفاده می‌کند، انتقال دهد.

محققان ردیفی از این میکرو ذرات در یک وصله هیدروژلی قرار دادند. این ماده نازک و انعطاف پذیر شبیه لنز چشمی است که می‌توان طی عمل جراحی آن را به طور مستقیم روی قلب قرار داد.

در تست‌های آزمایشگاهی این وسیله نرخ نجات سلول‌های قلبی که در معرض اکسیژن کم قرار داشتند و در حقیقت حمله قلبی را تقلید می‌کردند، بهبود بخشید. این روند همچنین تشکیل رگ‌های خونی را ارتقا و تشکیل اسکار را کاهش داد. هنگامیکه وصله روی موش‌های دچار حمله قلبی آزمایش شد، نرخ بقای حیواناتی که این وصله را دریافت کردند ۳۳ درصد بیشتر و نرخ کاهش بافت آسیب دیده ۵۰ درصد کمتر از موش‌هایی بود که این درمان را دریافت نکردند.