برترین‌ها: هر کسی به اندازه ملکه الکساندرا آن‌قدر خوش‌اقبال یا ثروتمند نبود که بتواند یک قطعه جواهر اصیل مصری در اختیار داشته باشد. با بالا گرفتن تب مصر و شیفتگی جهانی به هر آنچه با تمدن نیل و فراعنه پیوند داشت، عطش برای داشتن جواهرات با الهام از مصر باستان هم شدت گرفت و خانه‌های جواهرسازی بزرگ اروپا، به‌سرعت دست به کار شدند تا پاسخ‌گوی این اشتیاق باشند.

این تب که بعدها به نام «تب مصر» (Egyptomania) شناخته شد، از قرن هجدهم در اروپا آغاز شد و پس از لشکرکشی ناپلئون به مصر، به اوج رسید.

در دهه‌های بعد، مصر به منبعی تمام‌نشدنی از الهام بدل شد. در نمایشگاه پاریس سال ۱۸۶۷، خانه‌های جواهر بوشرون، ملریو و بوگران مجموعه‌هایی از جواهرات با الهام از مصر باستان ارائه کردند. در آن دوران، جواهرسازان بزرگ چون جولینو، کاستلانی و فونتنِه نیز به این جریان پیوستند و در کنار سبک‌های باستان‌گرایانه دیگر، قطعاتی با الهام از خط و نماد‌های مصری ساختند. آگوستو کاستلانی در سال ۱۸۶۲ گفت کمبود سوسک‌های سرگین غلتان اصل باعث شده جواهرسازان نمونه های جعلی را شبیه نسخه های عتیقه بسازند.

در قرن بیستم، با کشفیات باستان‌شناسی تازه، مصر دوباره در مرکز توجه جهانی قرار گرفت. اوج این تب در سال ۱۹۲۲ و هم‌زمان با کشف آرامگاه توت‌عنخ‌آمون توسط هاوارد کارتر بود. در آن زمان، تب مصر به شکلی واقعی به یک جنون جهانی بدل شد.

خانه‌های جواهرسازی چون تیفانی، ون‌کلیف و آرپلز و کارتیه هر یک نسخه‌ای از «سبک مصری» را به جهان عرضه کردند.

تیفانی با استفاده از شیشه‌های رنگین شبیه سوسک‌های مقدس و قطعات فیروزه‌گون فایانس، زیورهایی درخشان ساخت. ون‌کلیف در دوره آرت‌دکو از الماس، یاقوت، زمرد و عقیق سیاه برای بازآفرینی صحنه‌های نیل و اهرام استفاده کرد.