روزنامه شرق در یادداشتی با عنوان «سخنی با پسر رونالدو» با لحنی طنز و انتقادی، نامه‌ای خیالی خطاب به جونیور، پسر کریستیانو رونالدو، نوشته است؛ متنی که با روایت تفاوت نسل‌ها و فاصله طبقاتی، به شکاف عمیق میان زندگی تجملی ستارگان فوتبال و واقعیت‌های اقتصادی مردم ایران می‌پردازد.

آیدین سیار سریع در روزنامه شرق نوشت:سلام جونیور جان، حالت خوبه؟ مامان چطوره؟ عربستان خوش می‌گذره؟ شنیدم بابا به مناسبت دعوت‌شدنت به تیم ملی زیر 16ساله‌های پرتغال یک لامبورگینی بهت هدیه داده. مبارکت باشه. خانوادگی خوب دل ملت رو می‌سوزونید. چند وقت پیش هم مامان یه عکسی از کلکسیون کفش‌هاش منتشر کرده بود که ببینید من چقدر کفش دارم. مامان یه اخلاق خوبی که داره اینه که پولداربودن هیچ‌وقت براش عادی نمی‌شه. انگار هر روز که از خواب بیدار می‌شه حافظه‌اش پاک می‌شه و می‌گه وای باورم نمی‌شه من زن رونالدوئم.

که البته این روحیه اگزیستانسیالیستی بسیار قابل تحسینه. نمی‌خوام اوقاتت رو تلخ کنم ولی نوجوانی ما خیلی با نوجوانی تو فرق داشت. تو الان لامبورگینی هدیه می‌گیری ولی من یادم نمیاد تو زندگیم هدیه‌ای گرفته باشم. درواقع کاملا برعکس بود. تا 18سالگی پدرم با تمام احترامی که براش قائلم، بلاتشبیه به روباه مکار در پینوکیو، عیدی‌های ما رو می‌گرفت و می‌گفت شما بلد نیستید پس‌انداز کنید، بدید من براتون نگه دارم. بعدها مشخص شد خودش هم بلد نبود پس‌انداز کنه و می‌زد به زخم زندگی. تو مدرسه هم شرایط بهتر نبود. یادم میاد سر صف بعضی خانواده‌ها جایزه می‌خریدن که ناظم سر صف بده به بچه‌هاشون. ناظم مثل اینایی که تو اسکار جایزه می‌دن تعلیق ایجاد می‌کرد: یک بسته مداد رنگی می‌رسد به ... می‌رسد به ... به تیمورنژاد!

فکر می‌کرد بامزه است ولی بیشتر شبیه به بازی روانی بود. وقتی بعد از مدرسه می‌اومدیم خونه و پیش خانواده گله می‌کردیم که همه برای بچه‌هاشون جایزه می‌خرن ولی شما نمی‌خرید، پاسخ این بود که عزیزم شما برای آینده خودت درس می‌خونی، برای ما نمی‌خونی که! محض اطلاع خانواده، الان من و تیمورنژاد هر دو در آینده‌ایم و اتفاقا هر دو بدبختیم. تنها فرقمون اینه که تیمورنژاد یک بدبخت خالیه ولی من یک بدبخت عقده‌ای هستم که اخیرا نشانه‌های شیزوفرنی هم در رفتارم ظهور کرده، چون سر صبح نشسته‌ام در کافه‌ای در تهران و دارم با پسر رونالدو که در عربستان است حرف می‌زنم.

ببخشید جونیور. این‌قدر غرق ناله شدم که فراموش کردم روی سخنم با توست. غرض از این نامه اینکه قدر داشته‌هات رو بدون. برای داشتن همین لامبورگینی که تو هدیه گرفتی، ما اینجا باید کلی خطر رو به جون بخریم و اختلاس کنیم و گرفتار هزارتا داستان بشیم. البته تو هم کار سختی داری. تمام عمرت قراره با رونالدو مقایسه بشی و آخرش هم بگن از اینم چیزی درنیومد! درحالی‌که من اگه فقط اسیر ناترازی نشم و ضرر ندم می‌گن آفرین! از پدرش زد جلو. از این جهت خیلی مراقب خودت باش. زیاد وارد فضای رقابتی با پدرت نشو. تو همون عربستان یه نمایندگی نایکی بزن و بشین از زندگیت لذت ببر.