به گزارش سلامت نیوز به نقل از به نقل از شینهوا، پژوهشگران دانشگاه استرالیای جنوبی در بیانیه‌ای اعلام کردند که گیرنده سطح سلولی جدیدی به نام F2R را شناسایی کرده‌اند که هم در تشخیص زودهنگام و هم در درمان سرطان تخمدان نقش مهمی دارد.

سرطان تخمدان، کشنده‌ترین سرطان زنان در جهان است. هر سال بیش از ۲۰۰ هزار زن در اثر این بیماری جان خود را از دست می‌دهند و در حدود ۷۰ درصد از موارد، زمانی تشخیص داده می‌شود که سرطان به مراحل پیشرفته رسیده است.

کشف مولکول کلیدی در گسترش سرطان

«هوگو آلبرشت»، پژوهشگر ارشد از مرکز نوآوری دارویی دانشگاه استرالیای جنوبی، توضیح داد:
«گیرنده‌ی F2R در بافت‌های سرطانی، به‌ویژه در زنانی که در برابر شیمی‌درمانی مقاوم هستند یا تومور در بدنشان گسترش یافته، بیش از حد فعال است. این موضوع آن را به یک هدف درمانی بالقوه تبدیل می‌کند.»

به گفته او، نشانگرهای زیستی فعلی برای تشخیص سرطان تخمدان هنوز دقت و حساسیت کافی ندارند و این کشف می‌تواند نقطه‌ عطفی در بهبود ابزارهای تشخیصی و درمانی باشد.

تأیید نقش F2R در تومورهای انسانی

این مطالعه با تحلیل مجموعه‌ای گسترده از داده‌های ژنومی و استفاده از تصویربرداری پیشرفته و بررسی بافت‌های توموری بیماران انجام شده است. نتایج نشان می‌دهد زنانی که سطح F2R در بافت تومورشان بالاست، معمولاً طول عمر کمتری دارند — یافته‌ای که ارزش این مولکول را به عنوان شاخص پیش‌آگهی برجسته می‌کند.

همچنین خاموش‌کردن ژن F2R در سلول‌های سرطانی، به طور قابل توجهی توانایی حرکت، تهاجم و تشکیل توده‌های سلولی (اسفروئیدها) را کاهش داد؛ سه فرایندی که نقش مستقیم در متاستاز یا گسترش سرطان دارند.

افزایش اثربخشی شیمی‌درمانی

محققان دریافتند که مهار دارویی F2R سلول‌های تومور را نسبت به داروی کاربوپلاتین — یکی از پرکاربردترین داروهای شیمی‌درمانی — حساس‌تر می‌کند. این یافته نشان می‌دهد که ترکیب درمان‌های هدفمند با شیمی‌درمانی استاندارد می‌تواند اثربخشی درمان را افزایش دهد.

«کارملا ریچیاردلی»، یکی از نویسندگان مطالعه از دانشگاه آدلاید، گفت:
«با آزمایش F2R، می‌توان بیماران در معرض خطر عود زودهنگام یا مقاومت دارویی را شناسایی کرد و درمان‌های ترکیبی طراحی نمود که کارایی بالاتری داشته باشند.»

گام بعدی: آزمایش‌های بالینی

پژوهشگران تأکید کردند که برای تأیید نهایی نقش F2R در گسترش سرطان تخمدان، نیاز به آزمایش‌های بالینی بزرگ‌مقیاس وجود دارد. با این حال، یافته‌های کنونی می‌تواند مسیر توسعه آزمایش‌های تشخیصی دقیق‌تر و درمان‌های شخصی‌سازی‌شده‌تر را هموار سازد — درمان‌هایی که شاید در آینده بتوانند تفاوت واقعی در میزان بقا و کیفیت زندگی بیماران ایجاد کنند.