به گزارش خبرنگار مهر به نقل از نیو اطلس، اینترفرون‌های نوع یک (IFN) پروتئین‌هایی هستند که هنگام حمله ویروس‌هایی مانند آنفلوآنزا، نقش نخستین پاسخ‌دهندگان بدن را ایفا می‌کنند. این پروتئین‌ها پس از اتصال به گیرنده‌های سلول‌های آلوده و سالم، سیگنالی ارسال می‌کنند تا صدها ژن تحریک‌شده با اینترفرون (ISG) فعال شوند. این فرایند موجب ایجاد حالت ضدویروسی در بدن و محدود شدن تکثیر ویروس می‌شود.

در این راستا، گروهی از محققان دانشگاه شینشو در ژاپن در پژوهشی جدید اثر عصاره دانه هل بر افزایش تولید اینترفرون‌های نوع یک را بررسی کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که این عصاره می‌تواند به‌عنوان یک عامل ضدویروسی طبیعی عمل کند.

تاکشی کاواهارا، استادیار این دانشگاه، در توضیح هدف مطالعه گفت: «ما در حال بررسی مواد غذایی هستیم که بتوانند به‌صورت روزمره از بروز عفونت‌های ویروسی پیشگیری کنند. همه‌گیری کرونا توجه جامعه علمی را به ظرفیت ضدویروسی مواد غذایی افزایش داده و فرصت‌های جدیدی را برای پژوهش در این زمینه فراهم کرده است.»

در این مطالعه از سلول‌های اپیتلیال ریه انسانی استفاده شد؛ سلول‌هایی که در مسیر تنفسی قرار دارند و نقش دفاعی مهمی در برابر عوامل بیماری‌زا ایفا می‌کنند. پژوهشگران عصاره آب‌گرم دانه‌های هل را تهیه کرده و ترکیبات شیمیایی آن را از طریق کروماتوگرافی گازی و مایع شناسایی کردند. بررسی‌ها نشان داد ترکیب اصلی این عصاره، ۱،۸- سینئول (اکالیپتول) است؛ ماده‌ای با خواص ضدالتهابی، آنتی‌اکسیدانی، ضدمیکروبی و ضددرد که در طب سنتی نیز کاربرد دارد.

محققان سلول‌های ریه را با عصاره دانه هل و ترکیب اصلی آن (۱،۸- سینئول) تیمار کردند و سپس آنها را در معرض مولکول‌هایی قرار دادند که عفونت‌های ویروسی را شبیه‌سازی می‌کردند. نتایج نشان داد عصاره دانه هل موجب افزایش تولید اینترفرون آلفا و بتا می‌شود و بیان ژن‌های تحریک‌شده با اینترفرون را نیز بهبود می‌دهد. این فرآیند باعث می‌شود سلول‌ها توانایی بیشتری در مهار تکثیر ویروس‌ها پیدا کنند.

این اثر در هر دو نوع شبیه‌سازی ویروس‌های RNA و DNA مشاهده شد، که نشان می‌دهد عصاره دانه هل می‌تواند مسیرهای ایمنی مختلفی را فعال سازد و به دفاع بدن در برابر طیف وسیعی از ویروس‌ها کمک کند. همچنین ترکیب ۱،۸- سینئول، حتی در غیاب عفونت شبیه‌سازی‌شده نیز سطح اینترفرون‌ها و ژن‌های مرتبط را به‌صورت وابسته به دوز افزایش داد؛ موضوعی که احتمالاً به حفظ سلول‌ها در حالت «آمادگی ایمنی» کمک می‌کند.