به گزارش ایسنا، دوم آبان ۱۳۹۶ روز تلخی برای فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس بود؛ روزی که یکی از بزرگترین ستاره‌های فوتبال ایران خاموش شد. آشتیانی فقط یک فوتبالیست نبود؛ او نمونه‌ای تمام‌عیار از نسل طلایی بود که هوش، تحصیلات و تعهد را در کنار استعداد ذاتی قرار داد.

پیراهن پرسپولیس را سال‌ها بر تن کرد و با عشق به میدان رفت اما درخشش او تنها به مستطیل سبز باشگاهی محدود نماند. در رده ملی، حضور او در خط دفاعی تیم ملی ایران، افتخاراتی همچون دو قهرمانی جام ملت‌های آسیا (۱۹۶۸ و ۱۹۷۲) و صعود به المپیک مونیخ ۱۹۷۲ را به ارمغان آورد. نقطه‌ی اوج کارنامه‌اش، کسب عنوان بهترین بازیکن جام ملت‌های آسیا در سال ۱۹۷۲ بود که او را در قله فوتبال قاره کهن نشاند.

ابراهیم آشتیانی با مدرک کارشناسی ارشد تربیت بدنی، نه تنها در زمین، بلکه در محیط آکادمیک دانشگاه نیز معلم بود و این دقیقاً همان ویژگی‌ای است که فقدانش در فوتبال امروز ما به شدت احساس می‌شود. او از معدود ستارگان فوتبال ایران بود که دانش و تجربه را توأمان داشت.

امروز، در نبود اسطوره‌هایی چون او که تعادل بین تخصص فنی و تحصیلات آکادمیک را برقرار می‌کردند، جای خالی پیشکسوتان بزرگ، باسواد و بااخلاقی چون ابراهیم آشتیانی بیش از همیشه به چشم می‌آید؛ افرادی که سخن و نظرشان در تصمیم‌گیری مدیران فوتبال ایران موثر بیفتد و با مشورت‌های دقیق و علمی خود راه تکرار را بر اشتباه مدیران ببندند. کسانی که علاوه بر دلسوز بودن، توانایی علمی لازم را برای ارائه نظرات دقیق و کارشناسی داشته باشند.

آشتیانی از نگاه همبازیان و اسطوره‌های پرسپولیس و سایرین، نه فقط بازیکنی بزرگ بلکه مردی با اخلاق‌مودب و مهربان بود.

علی پروین، همبازی آشتیانی و اسطوره پرسپولیس که سال‌ها در کنار آشتیانی بازی کرد، با لحنی توأم با حسرت و افتخار از او یاد کرده است. او در مراسم تشییع پیکر ابراهیم آشتیانی گفته بود: "افتخارم این است که ۱۰ سال در کنار ابراهیم آشتیانی بازی می‌کردم و او جزء فوتبالیست‌های به نام ایران بود." او همچنین زمانی که آشتیانی در بستر بیماری بود، از خاطرات مشترک فراوانش با او در پرسپولیس و تیم ملی سخن گفت و بعدها پسر آشتیانی نیز فاش کرد که حضور و صدای پروین در بیمارستان، در لحظاتی که پدرش در کما بود، باعث بهبودی موقت سطح هوشیاری او شده بود.

حسین کلانی که رابطه نزدیکی با آشتیانی داشت، در مراسم تشییع پیکر او علاوه بر تمجید از جنبه فنی‌اش، به شدت از بی‌توجهی‌ها به پیشکسوتان گلایه کرد. او در وصف کیفیت بازی آشتیانی گفت: "با قاطعیت می‌توانم بگویم ابراهیم آشتیانی در پست خود، دفاع راست، یکی از نادرترین بازیکنان تاریخ بود. از نظر فنی فوق‌العاده بود و مهم‌ترین ویژگی‌اش این بود که فقط به تیم فکر می‌کرد... او و علی پروین یک زوج رویایی در سمت راست تیم ملی و پرسپولیس ایجاد کرده بودند." کلانی با تأثر بیان کرد که بی‌توجهی‌ها باعث ناراحتی قلبی آشتیانی شد و گفت: "ابراهیم آشتیانی دق کرد."

آلن راجرز، سرمربی انگلیسی وقت پرسپولیس در دهه ۵۰ به نقل از منابعی مانند مجله دنیای ورزش، اعتقاد عمیقی به توانایی‌های آشتیانی داشت و او را در سطح جهانی می‌دانست. او در مصاحبه‌ای در سال ۱۳۵۲ گفته بود: "او بهترین مدافع آسیاست! او تنها کسی است که می‌توان کارش را با همتاهای اروپایی‌اش مقایسه کرد و در یک کلام نبودنش برای تیم ما فاجعه است."

آشتیانی اما در بین بازیکنان نامدار تیم‌های رقیب هم محبوب بود. مجید نامجومطلق، پیشکسوت استقلال با تأکید بر جامعیت شخصیت آشتیانی، اظهار کرده بود: "ایشان از لحاظ فنی، تحصیلات و اخلاقی از بهترین‌های فوتبال ایران و از اساتید دانشگاه بود. آشتیانی در کنار فوتبال به علم و دانش هم توجه ویژه‌ای داشت."

همچنین جواد نکونام، کاپیتان پیشین تیم ملی که در دوران بعد از بازیگری آشتیانی با او برخورد داشت، در مراسم تشییع پیکر ستاره تیم ملی و پرسپولیس به بااخلاق بودن او اشاره کرد و گفت: "واقعاً متأثر شدم... ایشان را چند بار ملاقات کردم و هیچ‌گاه چیزی جز خوبی ندیدم. آقای آشتیانی همیشه مؤدب و مهربان بود و واقعاً جایش خالی خواهد بود."

انتهای پیام