وی افزود: اگر زمین خالی هم در شهرها وجود داشته باشد، لزوماً توسعه در آن مناطق به صلاح نیست. برای مثال، طرح‌هایی مانند ساخت مجتمع‌های بزرگ مسکونی در محدوده‌هایی نظیر پادگان ها می‌تواند فشار مضاعفی بر زیرساخت‌ها و ظرفیت جمعیتی تهران وارد کند.

جوشقانی با بیان اینکه تبدیل تمام زمین‌های شهری به آپارتمان‌سازی راهکار مناسبی برای پاسخ به تقاضای مسکن نیست، تأکید کرد: بهترین مسیر آن است که حاکمیت با انجام آمایش سرزمین، نقاط مناسب برای توسعه شهرنشینی را شناسایی کند؛ مناطقی نظیر سواحل مکران که قابلیت ایجاد شهرهای جدید با هزینه زمین پایین‌تر را دارند.

این کارشناس مسکن تصریح کرد: توسعه شهرهای جدید باید با استفاده از ظرفیت توسعه‌گران حرفه‌ای (دولوپرها) انجام شود و دولت نقش تسهیل‌گر داشته باشد، نه تصدی‌گر. تجربه چند دهه گذشته نشان داده است که دولت شرکت‌دار و مدیر توسعه شهری خوبی نیست و باید اجازه دهد بخش خصوصی توانمند در این حوزه نقش‌آفرینی کند.

وی با اشاره به لزوم بازنگری در سیاست‌های زمین و مسکن افزود: سازمان ملی زمین و مسکن باید سیاست‌گذاری‌های خود را با محوریت عرضه زمین در شهرهای جدید و با استفاده از تجربه‌های گذشته بازنگری کند تا از تکرار خطاها جلوگیری شود.

جوشقانی همچنین استفاده از فناوری‌های نوین مالی را در تأمین منابع مورد نیاز بخش مسکن مؤثر دانست و گفت: توکنایز مسکن می‌تواند ابزار جدیدی برای جذب سرمایه‌های خرد خانوارها باشد تا به‌جای ورود به بازارهای غیرمولد، در بخشی سرمایه‌گذاری کنند که هم به تولید مسکن و اشتغال کمک می‌کند و هم موتور رشد اقتصادی کشور را به حرکت درمی‌آورد.