به گزارش خبرنگار مهر، تیم ملی وزنه‌برداری ایران در رقابت‌های جهانی نروژ ۲۰۲۵ نمایشی دوچهره داشت؛ از یک سو بازگشت به روزهای باشکوه قهرمانی جهان و ظهور پدیده‌هایی که نوید آینده‌ای روشن برای این رشته می‌دهند و از سوی دیگر ناکامی در سنگین‌ترین وزن که طعم تلخ از دست رفتن مدال طلای مجموع را بر کام تیم ملی نشاند.

شروعی امیدوارکننده برای نسل تازه

تیم ایران با هدایت بهداد سلیمی قهرمان پیشین المپیک وارد دوره‌ای تازه از تجربه و تغییر شد. بهداد سلیمی در اولین تجربه مربیگری خود به قهرمانی تیم ملی وزنه‌برداری جهان بعد از ۸ سال رسید. تیمی که با هدایت سلیمی راهی جهانی شده بود به یک مدال طلا، ۴ نقره و یک برنز و همچنین شکسته شدن رکورد یک ضرب بزرگسالان جهان توسط علیرضا معینی در دسته ۹۴ کیلوگرم و شکسته شدن رکورد دو ضرب و مجموع جوانان جهان در دسته ۱۱۰ کیلوگرم توسط علیرضا نصیری رسید. ترکیب جوان و جسور تیم ملی در مسابقات جهانی نشان داد وزنه‌برداری ایران در حال پوست‌اندازی است. پدیده‌هایی از نسل دهه هشتادی توانستند فراتر از انتظار ظاهر شوند و نگاه‌ها را از نام‌های تکراری گذشته به خود جلب کنند، آن‌ها با عملکردشان نشان دادند می‌توانند در قامت یک مدعی جهانی ظاهر شوند.

موفقیتی که با تلخی همراه شد

با وجود درخشش در چند وزن و بازگشت ایران به صدر رده‌بندی جهانی پس از ۸ سال، عملکرد ناموفق در دسته فوق سنگین نقطع ضعف این تیم بود. همه انتظار مدال طلای مجموع این دسته وزنی بودند، اما وزنه‌برداری هیچ‌گاه رشته‌ای قابل پیش‌بینی نیست. داوودی نماینده دسته فوق سنگین ایران یک روز قبل از اعزام به قهرمانی جهان فیلمی از رکوردشکنی خود در تمرینات منتشر کرد که در آن فیلم وزنه ۲۶۱ کیلوگرم را بالای سر برد. همین موضوع همگان را امیدوار کرده بود که وزنه‌برداری ایران در دسته فوق سنگین به مدال‌های خوش رنگ می‌رسد و عنوان «قوی‌ترین مرد جهان» بالاخره به ایران برمی‌گردد اما در روز مسابقه تصویر دیگری از نمایندگان ایران روی تخته جهانی دیدیم. آیت شریفی با وجود انتخاب وزنه‌ها که البته با هوشمندی کادرفنی هم همراه بود تا زمان را برای علی داوودی بخرند، به دلیل مصدومیت روی تخته نرفت.

مصدومیت‌های پی در پی زنگ خطر را به صدا درآورد؟

داوودی هم در شرایطی که همه امید به درخشش او داشتند در نهایت در یک ضرب به مدال برنز رسید و در دوضرب هم در برابر حریفان مدعی خود اوت کرد. البته داوودی برای رسیدن به مدال در دوضرب تلاش زیادی کرد اما مصدومیت مانع او شد و در نهایت طلسم قهرمان نشدن ایران در فوق سنگین جهان ۱۵ ساله شد. البته برخی اهالی وزنه‌برداری ایران معتقدند مصدومیت‌های پی در پی وزنه‌برداران در مسابقات جهانی و پیش از آن زنگ خطر را به صدا درآورده و باید بیشتر از قبل این موضوع مورد بازبینی قرار بگیرد.

برخی دیگر هم به انتشار فیلم علی داوودی در فاصله یک روز مانده به مسابقه‌اش و رکوردشکنی او و بالابردن وزنه ۲۶۱ کیلوگرم انتقاد کردند و معتقد بودند اگر داوودی به دنبال قدرت‌نمایی در جهان بود باید فیلم رکوردشکنی خود را پایان مسابقات منتشر می‌کرد.

بررسی عملکرد وزنه‌برداران ایران نشان می‌دهد که تمرکز کادر فنی بر اجرای صحیح حرکات و ثبات روانی، در بیشتر اوزان به نتیجه رسیده است. موفقیت در شکستن رکوردهای جهانی در اوزان مختلف نتیجه داد اما عدم دستیابی به مدال طلای مجموع که معیار اصلی سنجش برتری تیمی محسوب می‌شود نکته‌ای است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.

آینده‌ای که نیاز به صبر دارد

مسابقات جهانی نروژ، برای وزنه‌برداری ایران هم موفقیت بود و هم هشدار. موفقیت از آن جهت که ایران با ترکیب کامل دوباره به عنوان قدرت اول جهان بازگشت و چهره‌های تازه‌ای را به صحنه آورد؛ و هشدار از آن رو که ناکامی در فوق سنگین و از دست رفتن طلای مجموع نشان داد تا رسیدن به ایستگاه پایانی فاصله زیاد است و باید بیشتر از قبل کار کرد. تیم بهداد سلیمی آزمونی دشوار را در مسابقات جهانی پشت سر گذاشت؛ آزمونی که اگر از تجربه‌هایش درس بگیرند، می‌تواند آغازی بر دوره‌ای پایدار از اقتدار وزنه‌برداری ایران باشد.