آیت‌الله عطاء‌الله اشرفی اصفهانی، سال ۱۲۸۱ هجری شمسی در خمینی‌شهر اصفهان متولد شد. تحصیلات ابتدایی مقدماتی را در خمینی‌شهر گذراند و در سن ۱۲ سالگی برای ادامه تحصیل راهی اصفهان شد. طی حدود ۱۰ سال از محضر علمایی همچون آیت‌الله سیدمهدی درچه‌ای، آیت‌الله سیدمحمد نجف‌آبادی، مرحوم فشارکی و مرحوم مدرس استفاده کرد.

 وی دوران طلبگی را با نهایت مشقت اقتصادی گذراند. ایشان در توصیف شرایط تحصیلاتش در اصفهان می‌گوید: زمانی در حجره­‌ای با سه نفر دیگر در مدرسه نوریه اصفهان زندگی می­‌کردیم. بسیاری از روزها نه چای داشتیم نه نفت و نه قند. برای مطالعه در شب از نور چراغ نفتی توالت‌های مدرسه استفاده می‌کردم. در روزهای جمعه به یکی از مساجد دور افتاده اصفهان می­‌رفتم و از صبح تا عصر درآن­ مسجد درس‌های یک هفته را دوره می‌کردم. در مدت دوازده ساعتی که آنجا مطالعه می‌کردم، غذای من فقط مقداری دانه ذرت برشته بود.

آیت الله اشرفی اصفهانی در سال ۱۳۰۲ و در سن ۲۰ سالگی جهت ادامه تحصیل رهسپار حوزه علمیه قم شد. در تمام طول مدت ۲۳ سال اقامت در قم، ایشان تنها سه یا چهار ماه با خانواده خود بود و بقیه این سالها را تنها سپری کرد.

با همه مشکلات و مسائل آن زمان، در تحصیل علوم اسلامی و دینی جدیت به خرج می­‌داد و پس از اندک زمانی از فضلا و مدرسین نامی و برجسته حوزه علمیه قم به شمار می­‌آمد. در سن ۴۰ سالگی اجازه اجتهاد خود را از آیت‌الله خوانساری دریافت کرد.

 سال ۱۳۳۵ بنا به دستور مرحوم آیت‌الله بروجردی جهت تبلیغ و نشر معارف و احکام دین و تقویت بنیه دینی و مذهبی اهالی کرمانشاه به آنجا اعزام شد و پس از ورود به کرمانشاه طلاب و شاگردان بسیاری را تربیت کرد.

با اوج گیری انقلاب اسلامی ایران به رهبری حضرت امام خمینی(ره) حرکت‌های وسیعی را در کرمانشاه پایه گذاری کرد. عمده ترین مراسم که تا آن روز سابقه نداشت و در واقع جرقه­‌ای بود در جهت شعله‌ور شدن یک آتش عظیم در این منطقه، مجلس بزرگداشت شهادت آیت‌الله حاج سید مصطفی خمینی بود که بنا به دعوت و اطلاعیه شهید اشرفی اصفهانی در مسجد آیت‌الله بروجردی برگزار شد. در این مجلس سخنرانی‌های پر هیجان و انقلابی مطرح شد و ساواک با و جود بسیج تمام نیرو وقوای خود برای دستگیری و کارشکنی در مراسم موفق نشد و سخنرانان به طور مخفیانه از شهر خارج شدند.

شهید اشرفی اصفهانی پس از پیروزی انقلاب، از سوی امام(ره) به عنوان نماینده تام الاختیار ایشان در منطقه غرب و امام جمعه کرمانشاه منصوب شد و مدت ۳۸ ماه به اقامه نماز جمعه پرداخت.

با آغاز جنگ تحمیلی و بسیج همه جانبه مردم و قوای مسلح برای حضور در جبهه و پشتیبانی جبهه‌های جنگ، آیت‌الله اشرفی نیز با مهم توصیف کردن مسئله جنگ، در تمام خطبه‌های نماز جمعه و مصاحبه‌ها و پیام‌های خود به حضور مردم در جبهه ها تأکید می‌کرد.

شهید محراب، دائماً با حضور در جبهه‌ها به دیدار رزمندگان می‌شتافت و مقید بود که برای آنان سخنرانی کند و با یکایک رزمندگان به گفت‌وگو می‌نشست و می‌گفت: وقتی به جبهه می‌روم تا مدتی روحیه‌ام قوی می‌شود.

بارها در جبهه‌های ایلام، قصر شیرین و پادگان ابوذر، گیلانغرب، نوسود، بستان، آبادان، خرمشهر، سومار حضور یافت و با سخنرانی‌های دلنشین، به سپاهان اسلام روحیه بخشید. پس از آزادی قصر شیرین به آن شهر سفر کرد و با خواندن دو رکعت نماز شکر در مسجد این شهر، ‌سپاسگزاری خود را به درگاه خداوند به جای آورد.

در پشت جبهه هم فعالیت‌های چشگیری داشت که از جمله آنها افتتاح حسابی در بانک برای جمع‌آوری کمک‌های نقدی به جبهه‌ها بود. حساب دیگری نیز جهت کمک به مهاجران جنگ افتتاح کردند. حساب دیگری نیز جهت بازسازی منطقه گیلان غرب که به استان کرمانشاه محول شده بود، اختصاص دادند.

شهید اشرفی اصفهانی به مسئله وحدت بین شیعه و سنی اهمیتی فوق‌العاده می‌داد و اقدامات ایشان در این زمینه بسیار مؤثر واقع می‌شد.

 تاسیس حوزه علمیه امام خمینی(ره) در کرمانشاه، بازسازی مدرسه مرحوم آیت الله بروجردی، توسعه کتابخانه مدرسه مرحوم آیت الله بروجردی، تاسیس حوزه علمیه جهت خواهران و بازسازی مسجد جامع کرمانشاه بخشی از خدمات این شهید محراب است.

آیت‌الله اشرفی اصفهانی پس از ۸۰ سال زندگی پرافتخار و خدمت به اسلام و قرآن، توسط منافقین کوردل، ظهر ۲۳ مهرماه ۱۳۶۱ در سنگر نماز جمعه مسجد جامع و در محراب نماز به افتخار شهادت نائل آمد.

امام(ره) در پی شهادت این شهید محراب پیامی به این شرح صادر کرد: شهید عزیز محراب این جمعۀ ما از آن شخصیتهایی بود که اینجانب یکی از‏‎ ‎‏ارادتمندان این شخص والا مقام بوده و هستم. این وجود پربرکت متعهد را قریب شصت‏‎ ‎‏سال است می شناختم. مرحوم شهید بزرگوار حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج‏‎ ‎‏آقا عطاءالله اشرفی را در این مدت طولانی به صفای نفس و آرامش روح و اطمینان قلب‏‎ ‎‏و خالی از هواهای نفسانی و تارک هوی و مطیع امر مولا و جامع علم مفید و عمل صالح‏‎ ‎‏می شناسم، و در عین حال مجاهد و متعهد و قوی النفس بود. او در جبهه دفاع از حق از‏‎ ‎‏جمله اشخاصی بود که مایه دلگرمی جوانان مجاهد بود و از مصادیق بارز‏‏ رِجالٌ صَدَقُوا ما‏‎ ‎‏عاهَدُوا الله َ عَلَیْه‎‏ بود و رفتن او ثلمه‏‎ بر اسلام وارد کرد.

انتهای پیام