به گزارش خبرگزاری تسنیم، نواک جوکوویچ، تنیسور سرشناس و 38 ساله صرب در سال 2025 موفق شد به نیمه‌نهایی هر چهار گرنداسلم برسد؛ رکوردی که گواهی بر طول عمر باورنکردنی او در این ورزش است. با کسب 24 عنوان قهرمانی گرنداسلم، جوکوویچ یکی از پرافتخارترین چهره‌های تاریخ تنیس محسوب می‌شود اما سال 2025 برای او همراه با چالش‌های جسمی بیشتری نسبت به سال‌های گذشته بود و نگرانی‌های متعددی در طول فصل گریبانگیرش شد. 

در جریان فصل 2025، جوکوویچ در مسابقات آزاد استرالیا، ویمبلدون و آزاد آمریکا با مصدومیت‌هایی مواجه شد که توانایی‌های او را تحت تأثیر قرار داد. این مشکلات جسمانی، گرچه هنوز مانع از ادامه رقابت‌های او نشده اما تلنگری جدی به واقعیت بازنشستگی قریب‌الوقوع این ستاره تنیس است؛ هر چند ممکن است این اتفاق زودتر از آنچه هواداران انتظار دارند، رخ دهد.

دیوید لاو، مفسر برجسته تنیس در پادکست ورزشی خود بیان کرده است که احتمال دارد جوکوویچ در ویمبلدون 2026 تصمیم به خداحافظی از دنیای تنیس بگیرد. این نظر در کنار تحلیل‌های کاترین ویتاکر و مت رابرتز، دو کارشناس دیگر حوزه تنیس در تازه‌ترین قسمت پادکست تنیس مورد بحث قرار گرفت.

این سه مفسر، ضمن بررسی عملکرد اخیر جوکوویچ در مسترز شانگهای، جایی که او پیش از شکست مقابل پدیده جوان موناکو، والنتین واچروت به نیمه‌نهایی رسید، به تحلیل شرایط جسمی و روانی او پرداختند. به نظر می‌رسید که در شرایط آب و هوایی گرم و مرطوب شانگهای، به‌ ویژه در مبارزه با واچروت، جوکوویچ از لحاظ جسمانی با مشکل مواجه بوده است.

کاترین ویتاکر بحث را با این پرسش آغاز کرد: «پس از عملکرد نواک جوکوویچ  اکنون او در چه جایگاهی قرار دارد؟» مت رابرتز در پاسخ گفت: «بستگی دارد چرا او به شانگهای رفت؛ اگر هدفش اثبات توانایی‌اش برای پیروزی در مسابقات سطح بالا بود، آن‌هم بدون مشکلات جسمی، باید گفت او موفق نبود.»

او به صحبت‌های جوکوویچ در آخرین نشست خبری مسابقات آزاد آمریکا اشاره کرد، جایی که جوکوویچ از دشواری‌های بازی در مسابقات طولانی و پنج‌ ست‌ برابر سخن گفت و معتقد بود که در بازی‌های سه‌ ست، شاید شانس بیشتری برای پیروزی مقابل بازیکنانی مثل سینر و آلکاراس داشته باشد اما حتی در مسابقات سه‌ ست نیز در شانگهای مشکلات جسمی جوکوویچ واضح بود؛ هر مسابقه برای او به چالشی بزرگ تبدیل شده بود.

ویتاکر در ادامه به مشکلات کمر جوکوویچ اشاره کرد و رابرتز افزود که با وجود گاهی نمایش‌های خوب، جوکوویچ به آسانی مقابل بازیکنانی شکست می‌خورد که در گذشته راحت‌تر شکست‌شان می‌داد. او بازی‌های سخت با حریفانی مانند هانفمن، مونار و بازی نزدیک با زیزوبرگ را مثال زد و گفت که این عملکردها در سطح بهترین دوران جوکوویچ نیست.

رابرتز همچنین اشاره کرد که اگر هدف جوکوویچ از حضور در شانگهای کسب عنوان قهرمانی یا شکست دادن سینر و آلکاراس بوده، شرایط برای او ایده‌آل نبود، چون سینر مجبور به کناره‌گیری زودهنگام شد و آلکاراس حتی در فهرست اصلی حضور نداشت. بنابراین، فرصت برای قهرمانی آسان‌تر فراهم بود اما او نتوانست از آن استفاده کند.

با این حال، رابرتز معتقد است که جوکوویچ احتمالاً بیشتر به دنبال تجربه و لحظه‌های ارزشمند بازی و ارتباط با هوادارانش است تا صرفاً کسب پیروزی‌ها. وی گفت: «همیشه فکر می‌کردم جوکوویچ فقط برای برنده شدن بازی می‌کند اما او نشان داده که به دنبال قدردانی و عشق است. استقبال بی‌نظیری که در چین دارد، بخشی از انگیزه‌اش است.»

جوکوویچ با تسلط به زبان چینی، ارتباط نزدیک با هواداران و احترام به فرهنگ آن کشور، موفق شده دل مردم را به دست آورد و این حس تعلق و محبت به نظر عامل مهمی در تصمیم او برای ادامه بازی است. رابرتز افزود که این لحظه‌های کوچک اما با ارزش، مانند بازگشت شجاعانه پس از شکست در ست دوم مقابل مونار، اکنون بیش از هر زمان دیگری برای جوکوویچ اهمیت دارند.

او در ادامه گفت: «فکر می‌کنم هنوز بخشی از او خواهان قهرمانی است اما دیگر این تنها هدفش نیست. او می‌خواهد چیزی فراتر از پیروزی‌ها را تجربه کند. این دو وجه در شخصیت و انگیزه او به طور همزمان وجود دارد.»

رابرتز همچنین افزود که جوکوویچ هر هفته درباره انگیزه‌هایش تأمل می‌کند؛ گاهی احساس رضایت دارد و گاهی نه. با این وجود، مشکلات جسمی و فشارهای جسمانی، از جمله ناراحتی‌های کمر، روند بازی او را دشوار ساخته است. او از تصمیم جوکوویچ برای شرکت در المپیک لس‌آنجلس به عنوان نمونه‌ای از سردرگمی احتمالی او یاد کرد و گفت: «وقتی به این شرایط فکر می‌کنید، این پرسش پیش می‌آید که او در دو سال آینده در چه وضعیتی خواهد بود.»

دیوید لاو نیز با تأیید این نظرات اظهار داشت که جوکوویچ در سال‌های اخیر از نظر جسمی ضعیف‌تر شده و این موضوع در مسابقات مختلف به وضوح دیده شده است. او گفت: «بدن او دیگر نمی‌تواند فشارهای یک تورنمنت کامل را به راحتی تحمل کند. شاید بتواند در تورنمنت‌های کوچک‌تر دوام بیاورد اما در مسابقات بزرگتر این مشکلات بیشتر بروز می‌کنند.»

لاو در ادامه افزود که این ضعف جسمی ناشی از کمبود آمادگی نیست، بلکه بخشی از روند طبیعی فرسودگی بدن در این سن است. او در مورد تصمیم احتمالی جوکوویچ برای بازنشستگی گفت: «نمی‌دانم آیا او در ذهنش تصمیم قطعی گرفته یا نه اما اگر سال آینده آخرین سال حرفه‌ای او باشد، من اصلاً تعجب نخواهم کرد و فکر می‌کنم این پایان مناسبی برای میراث او خواهد بود.»

لاو همچنین ابراز امیدواری کرد که جوکوویچ مانند راجر فدرر در پایان کارش مجبور به خداحافظی اجباری و ناراحت‌کننده نشود، بلکه بتواند با آرامش و اراده شخصی راهی برای ترک صحنه پیدا کند.

کاترین ویتاکر پیش‌بینی کرد که سال 2026 ممکن است پایان کار نواک جوکوویچ باشد و گفت: «شاید او در نظر داشته باشد که سال آینده یک تورنمنت خداحافظی برگزار کند، شاید حتی فراتر از فصل گرنداسلم. ممکن است به همین دلیل باشد که امسال در شانگهای شرکت کرد، چون می‌داند شاید دیگر فرصتی برای بازی در آنجا نداشته باشد.»

در پایان، دیوید لاو افزود: «می‌توانم تصور کنم ویمبلدون 2026، جایی باشد که جوکوویچ تصمیم به بازنشستگی بگیرد. او دوست دارد یک ویمبلدون دیگر بازی کند و ممکن است همان نقطه پایان راهش باشد.»

هفت قهرمانی نواک جوکوویچ در ویمبلدون
نواک جوکوویچ تا رسیدن به رکورد هشت قهرمانی ویمبلدون که در اختیار راجر فدرر است، تنها یک عنوان کم دارد. نخستین قهرمانی او در این تورنمنت در سال 2011 رقم خورد، جایی که در فینال رافائل نادال را شکست داد. در سال‌های 2014 و 2015، جوکوویچ با بردن فینال‌های ویمبلدون مانع از افزایش رکورد فدرر شد. در سال 2018، او کوین اندرسون از آفریقای جنوبی را در فینال مغلوب ساخت و در سال 2019 در مسابقه‌ای نفس‌گیر پنج‌ سِته، فدرر را شکست داد؛ مسابقه‌ای که جوکوویچ در آن دو امتیاز قهرمانی را نجات داد. در فینال‌های ویمبلدون 2021 و 2022 نیز جوکوویچ به ترتیب ماتئو برتینی و نیک کرگیوس را شکست داد تا همچنان یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ این رقابت‌ها باقی بماند.

انتهای پیام/