مقصدمان، کلاس درسی در روستای حیدرآباد در همسایگی جنوار داغی سراب در دل کوه‌های سبلان، بلندترین قله استان آذربایجان شرقی بوده که آقای فرشاد نامدار، تعلیم و تربیت سه دانش‌آموز روستا را عهده‌دار شده است. دانش ‌آموزان این کلاس درس بی‌شباهت به بچه‌های کوه آلپ نیستند و سادگی و پشتکارشان، هر مخاطبی را به یاد دنی، لوسین و آنت می‌اندازد.

حضور آقای نامدار در مدرسه این روستای کم برخوردار و رفت و آمد با اعمال شاقه در مسیر سنگلاخی آن، امیر عباس کلاس اولی، طاهای کلاس ششمی و نازنین زهرای کلاس پنجمی را روز به روز به معلم شدن، پلیس شدن و دکتر شدن نزدیک می‌کند، رویاهایی به بلندای قله سبلان که بدون وجود معلم، محقق نمی‌شوند.

نامدار با هشت سال سابقه خدمت، بومی شهرستان سراب بوده و دومین سال خدمتش را در این روستا با هشت خانوار سپری کرده و تا رسیدن به مدرسه، مشقت‌های فراوانی را تحمل می‌کند، در روستایی کاملا صعب‌العبور که طبق پرس و جویمان از محلی‌ها، آژانسی‌های سراب با کم‌تر از یک میلیون تومان راضی به حمل و نقل مسافر از این روستا نمی‌شوند، آن هم برای یک روز و باید به نوعی قید دل و روده ماشینت را بزنی تا در این روستا رانندگی کنی.

نامدار، معلمی را -که شغل انبیا خوانده‌اند-، بهترین شغل در راه خدمت به مملکت و مردم می‌داند و تربیت دانش‌آموزان با ایمان و خدمت‌گزار برای مملکت که ادامه دهنده راه شهیدان باشند را از اهداف تربیتی خود عنوان کرده و می‌گوید: تعداد دانش‌آموز مهم نیست، مهم خدمت در راه خدا است، چه برای سه دانش‌آموز و چه ۳۰ دانش‌آموز.

این معلم، جوانب فروتنی را که مختص یک معلم است، رعایت کرده و با بیان اینکه سختی‌هایی در این راه است، تلاش برای موفقیت‌دانش‌آموزان را آسان کننده سختی‌ها می‌داند.

او در پاسخ به راه‌های تحقق عدالت آموزشی می‌گوید: به نظرم عدالت آموزشی یعنی فراهم کردن امکانات آموزشی و دسترسی آسان همه دانش‌آموزان در سن تحصیل، حتی تعداد اندک نیازمند آموزش بوده که این اتفاق به برکت انقلاب در کشور محقق شده است.

نامدار، مهم‌ترین ویژگی یک کلاس خوب را کیفیت آموزشی بالا عنوان می‌کند که با تفکر و پرورش خلاقیت دانش‌آموزان می‌تواند بهترین نتیجه را بدهد و روحیه و انرژی معلم را نیز در کلاس درس موثر می‌داند و می‌گوید: کل زمان و وقتی که با دانش‌آموزان برای پیشرفت تحصیلی و تربیتی صرف می‌شود، شیرین‌ترین خاطره‌ای است که می‌شود از کلاس درس گفت.

گفت‌وگو به پایان رسیده و پرچم ایران با حرکت باد جنوار داغی، به رقص درمی‌آید و بچه‌های آلپ با رویاهایی به بلندای کوهی که مدرسه‌شان در جوار آن قرار دارد، دست تکان می‌دهند و قاب نگاه‌های پرامید و لبخندشان با دندان‌های یکی بود و نبود تا مدت‌ها در ذهنمان ثبت می‌شود.

خدایشان را قبل از خودشان دیدم

حالا که ۲۹ سال از سال‌های خدمتم گذشته؛ به خودم می‌گویم چه جسارتی داشتیم که آن همه سال، مسیر روستاهای سرد و صعب‌العبور را تا مدرسه آن هم در آن برف وحشتناک، پیاده طی می‌کردیم، جز عشق به معلمی و انگیزه و دست خدا که همراهمان بود، چه چیز دیگری می‌توانست، دل ما را در آن سرمای غیرقابل وصف که گاهی از فرط سرما تارهای مژه‌هایمان هم یخ می‌بست، گرم کند؟.

خانم فرزانه ابوترابی هنوز هم دلگرم به همان عشق و انگیزه ۲۹ سال قبل، خدمت در مدارس روستایی سراب را ترجیح می‌دهد، منطقه‌ای که اغلب در فصل سرما به عنوان سردترین شهر استان آذربایجان شرقی و در بعضی موارد، سردترین نقطه کشور، معرفی می‌شود. 

سال‌ها خدمت در روستاهای بسیار دورافتاده منطقه سراب و بیتوته در آن‌ها به دلیل عدم امکان رفت و آمد، حاصل همت و علاقه این آموزگار به حرفه‌ی خودش بوده و حالا به مدت پنج سال است که در روستای نام آشنای تیرشاب سراب، سنگر علم و ادب را با سه دانش‌آموز روستا حفظ کرده است. همان روستایی که در زمین لرزه آبان ماه ۱۳۹۸ خسارت عدیده‌ای را متحمل شده بود و از همان روز تا به الان که نزدیک به شش سال از آن حادثه سپری می‌شود، بیست خانوار روستا به تعداد انگشتان یک کف دست، کاهش یافته‌اند.

مسیر روستا صعب‌العبور نیست، ماشین رو هم نیست و در آبان ماه که فصل پادشاهی برگ‌های زرد و پاییز است، دمای هوا در این روستا به طور معمول زیر صفر است. برای شنیدن تجربه این آموزگار پای صحبت او نشسته‌ایم و او از معلمی برای سه دانش‌آموز روستای تیرشاب می‌گوید، خانم ابوترابی معتقد است که کار که برای خدا باشد و وجدان کاری که داشته باشی، دیگر تفاوتی ندارد برای ۳۰ دانش‌آموز، معلمی کنی یا سه نفر.

این آموزگار، که دانش‌آموزانش را عین فرزندان خودم می‌داند، می‌گویدکه خدای بچه‌ها را پیش از خودشان می‌بیند و در طول سال‌های خدمتش حتی یک بار هم نشده است که کم کاری کند.

او در کنار تدریس به عنوان رسالت ذاتی یک معلم، در هدایت دانش‌آموزان به سمت آینده تحصیلی و شغلی بهتر هم تلاش کرده و با توجه به بضاعت کم اغلب خانواده‌ها در روستاهای این منطقه، خانم ابوترابی همواره تلاش کرده است تا با برگزاری کلاس‌های تقویتی رایگان، دانش‌آموزان از آزمون‌های خاصی مانند آزمون مدارس تیزهوشان، نمونه دولتی و کنکور جا نمانند.

او از اینکه موفقیت بسیاری از دانش‌آموزانش را که حالا هر کدام کاره‌ای شده و ادامه تحصیل داده و در رشته‌های دانشگاهی پذیرفته شده‌اند، ابراز خوشحالی می‌کند و تدریس در روستاهای دورافتاده برای دانش‌آموزان این روستا را موهبتی الهی و جزو بهترین سال‌های عمرش می‌داند و با اشاره به استفاده از روش‌های تدریس تلفیقی می‌گوید که کلاسش مورد تایید بازدیدکنندگان و راهبران آموزشی اداره آموزش و پرورش بوده است.

این آموزگار که تجربه تدریس در تمامی شش پایه مقطع ابتدایی را دارد، پنجمین سالی است که در روستای تیرشاب سراب، مشغول به تدریس است و سه دانش‌آموز از پایه‌های سوم و پنجم دارد و می‌گوید که انسان چه کارمند باشد و چه معلم، باید طوری کار کند که شرمنده خدا و خلقش نشود و با بیان اینکه در طول سنوات خدمتم، کم کاری نکرده‌ام، ادعایی هم ندارد.

انتهای پیام