اعتماد: رقابت‌‌های پارادوومیدانی قهرمانی جهان علاوه بر مدال‌های رنگارنگ یک مدال نقره ویژه و دراماتیک برای ایران داشت. هاجر صفرزاده، ملی‌پوش کشورمان در دوی ۴۰۰ متر بانوان کلاس T۱۲ با نمایشی خیره‌‌کننده تا آستانه کسب مدال طلا پیش رفت. صفرزاده که در رقابت با نمایندگان چین، روسیه و ونزوئلا بود با ثبت زمان ۵۶.۳۹ ثانیه به مقام نایب قهرمانی دست یافت. متأسفانه، در گام‌‌های پایانی و تنها یک قدم مانده به خط پایان این ورزشکار ارزشمند کشورمان زمین خورد. این سقوط لحظه‌‌ای، مدال طلای او را ربود و او را در جایگاه دوم قرار داد. صفرزاده در شرایطی زمین خورد و دوم شد که مانند رقبا نتوانسته بود با «همراه» بدود و شاید همین باعث زمین خوردن او شد. پس از پایان این رقابت پرفراز و نشیب، گفت‌وگویی اختصاصی با هاجر صفرزاده ترتیب دادیم تا از جزییات این لحظه حساس و احساسات او بشنویم. در ادامه چکیده‌ای از این گپ و گفت را بخوانید.

از حضورتان در مسابقات جهانی بگویید.

این دومین حضورم در این مسابقات بود که در ماده چهارصد متر و دویست متر شرکت کردم که در چهارصدمتر با اختلاف زیاد نفر اول بودم اما متاسفانه دم خط به زمین خوردم و با اختلاف یک صدم ثانیه نفر دوم شدم. دو روز قبل از مسابقات دچار سرماخوردگی شدیدی شدم و بدن درد و تب و لرز و عفونت ریه داشتم. متاسفانه در این مسابقات به لحاظ بدنی خیلی کم آوردم و برای همین نتوانستم آن مدالی که دوست دارم را کسب کنم. در دویست متر که یک روز پس از مسابقات چهارصدمتر برگزار شده بود که تا مرحله نیمه نهایی صعود کردم اما به لحاظ جسمی خیلی ضعیف شده بودم و حالم خوب نبود که متاسفانه نتوانستم در دویست متر به فینال صعود کنم. حتی همه مسوولان هم به من گفتند در دویست متر شرکت نکن چون بدنت ضعیف است و حالت خوب نیست اما با اصرار خودم شرکت کردم.

در چهارصد متر از لحظه استارت با اختلاف از رقبای‌تان پیش بودید چه شد که گام آخر کم آوردید؟

بله با اختلاف زیاد نفر اول بودم که دم خط پایان زمین خوردم و ورزشکار روسی رد شد از خط و من دوم شدم. یک صدم ثانیه کم آوردم که اصلا نمی‌شود آن را به زبان آورد! بدنم به‌شدت عفونت کرده بود و با تب و بدن درد که نمی‌دانم چطور خودم را رد کردم آنقدر حالم بد بود اما خب قسمتم  این  بود.

چرا همراه با خودتان نبرده بودید؟ 

من از اول بدون همراه می‌دویدم و ورزشکار خانمی هم نیست که پا به پای من بتواند بدود یا رکوردش بهتر از من باشد و بخواهد همراهی‌ام کند از طرفی متاسفانه یک قانونی داریم که دونده آقا در کشورمان نمی‌تواند کنار دونده خانم بدود. برای همین بدون همراه می‌دوم. همان‌طور که همراه داشتن خوب است می‌تواند به ضرر ورزشکار همراه باشد چون اگر همراه شما خطا کند، شما هم حذف می‌شوید.

اگر همراه  داشتید مدال تان طلا  می‌شد؟

حتی اگر سرماخوردگی نداشتم هم می‌توانستم با اختلاف زیادی اول شوم، من به دلیل بیماری‌ام حتی نتوانستم رکورد شخصی‌ام را بزنم. برنامه‌ام را آن سرماخوردگی خراب کرد وگرنه اگر سرحال می‌رفتم، می‌توانم به جرات بگویم که با اختلاف ۵۰ متر نفر اول شوم. حالا چه با همراه چه بدون همراه‌.

بعد از این رقابت هم گویا به بیمارستان رفتید؟

بله. واقعا بدن درد و تب شدیدی داشتم. حتی هنوز ریه‌هایم عفونت دارد. بعد از مسابقه همه به من گفتند چطور با این حالت توانستی مسابقه دهی!

این قانون منع حضور همراه هیچ ‌وقت  باعث ناامیدی  شما  نشده ؟

من بدون همراه هم واقعا خوب می‌دوم و با خودم می‌گویم تا جایی که می‌توانم خوب بدوم وقتی کسی کنارم نباشد اشکالی ندارد اما وقتی یکی کنار شما بدود باعث ایجاد انگیزه می‌شود و من فقط در این زمینه احساس کمبود خلأ می‌کنم. در مسابقات صدای همراه سایر ورزشکاران را می‌شنوم که گاهی به من استرس می‌دهد که الان نزدیکم شدند و صدای آنها را می‌شنوم. اما خب ریسک هم هست که با خطای همراه، شما  حذف  می‌شوی‌.