به گزارش خبرنگار مهر، پوریا احمدی در تهران متولد شد و از دوران کودکی علاقه‌مند به ورزش، مطالعه و فعالیت‌های اجتماعی بود. مسیر تحصیلی او به گونه‌ای رقم خورد که از همان جوانی به مسائل امنیت داخلی و نظم عمومی گرایش پیدا کرد و پس از ورود به دانشگاه، فعالیت حرفه‌ای خود را در نیروی انتظامی آغاز کرد. این فعالیت‌ها، همراه با علاقهٔ شخصی او به مطالعه، ورزش و مشارکت در فعالیت‌های فرهنگی، شخصیت مسئولیت‌پذیر و متعهد او را شکل داد و او را به فردی فعال در حوزه امنیت شهری تبدیل کرد.

روز حادثه، پوریا پس از انجام وظایف روزمره، برای حضور در پایگاه بسیج و حوزه محلی خود به سمت میدان پیروزی حرکت کرد. او و گروهی از نیروهای بسیج با هدف محافظت از مردم عادی و پیشگیری از آسیب به اموال عمومی، در صفی حاضر شدند که برای مدیریت وضعیت خیابانی شکل گرفته بود. تراکم جمعیت و حمله گروهی از افراد آشوب‌گر موجب شد درگیری فیزیکی شدت گیرد و پوریا در مسیر حرکتی خود، توسط مهاجمان از موتور پایین کشیده شد. مهاجمان با استفاده از وسایل مختلف مانند چاقو و قمه و اقدامات سازمان‌یافته، حمله‌ای شدید و هماهنگ انجام دادند که موجب جراحات متعدد و وخامت وضعیت او شد.

نیروهای همراه و اعضای بسیج، با تلاش بسیار پوریا را از میان جمعیت بیرون کشیدند و به نزدیک‌ترین بیمارستان منتقل کردند. شدت جراحات به حدی بود که عمل جراحی فوری برای او ضروری شد و بخش‌هایی از بدن او از شانه تا قوزک پا تحت آسیب قرار گرفته بودند. شرایط اورژانسی و فشار روانی خانواده در روزهای اولیه، همراه با نیاز به اقدامات پزشکی گسترده، فضای بیمارستان را با اضطراب و نگرانی شدید مواجه ساخت.

حضور خانواده و همراهان، تلاش‌های کادر پزشکی و مدیریت شرایط بحرانی، بخشی از تجربهٔ سخت روزهای پایانی زندگی پوریا را شکل داد. در این مدت، کودکان خانواده نیز با دیدن پدر مجروح، تجربه‌ای دشوار را پشت سر گذاشتند و فشار روانی حادثه بر کل خانواده آشکار شد.

با وقوع این حادثه، خبر و تصاویر آن در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های مختلف بازتاب یافت؛ برخی رسانه‌های خارجی و شبکه‌های معاند روایت‌هایی ارائه دادند که با واقعیت‌های ثبت‌شده توسط خانواده و نزدیکان تفاوت داشت. همزمان، دوستان، همکاران و افراد محلی تلاش کردند چهرهٔ واقعی پوریا را از زاویهٔ فعالیت‌های حفاظتی و مسئولانه او ارائه کنند. این چندصدایی رسانه‌ای، بخشی از پیچیدگی فضای اجتماعی و اثرات روانی حادثه را نشان داد.

حادثه پوریا احمدی نمونه‌ای از هزینهٔ انسانی خشونت خیابانی و پیامدهای آن بر خانواده، جامعه و نیروهای امنیتی است. تراکم جمعیت، استفاده از وسایل خطرناک و اقدامات سازمان‌یافته گروهی از آشوب‌گران، فشار روانی و جسمی شدیدی بر نیروهای حفاظتی و مردم محلی وارد کرد و نشان‌دهندهٔ اهمیت مدیریت دقیق امنیت شهری و تفکیک صفوف مدنی از گروه‌های خشونت‌آمیز است.

پوریا احمدی با فعالیت در حوزه‌های امنیتی، تلاش برای حفظ نظم عمومی و حضور داوطلبانه در پایگاه‌های محلی، زندگی خود را وقف خدمت به مردم و جامعه کرد. شهادت او در جریان اغتشاشات، بازتاب‌های اجتماعی گسترده‌ای به دنبال داشت و روایت زندگی و حضور او در صحنه، همزمان با ثبت دقیق جزئیات حادثه، تصویری روشن از فداکاری و مسئولیت‌پذیری او ارائه می‌دهد.

خانواده، دوستان و همکاران او همچنان با یادآوری تلاش‌ها و جان‌فشانی‌های پوریا، نقش او را در حفظ امنیت شهری و فعالیت‌های اجتماعی یادآور می‌شوند و بر تأثیر عاطفی و اجتماعی این رویداد بر خانواده و جامعه تأکید دارند. اثرات این حادثه در فضای مجازی، رسانه‌ها و افکار عمومی، نشان‌دهندهٔ اهمیت ثبت دقیق و مسئولانه رویدادهای خشونت‌آمیز و انعکاس واقعیت‌های جامعه است.

شهادت پوریا احمدی در جریان اغتشاشات سال ۱۴۰۱، ثبت شده در کتاب «زخم پاییز» نوشته فائزه طاووسی و منتشر شده توسط نشر ۲۷ بعثت، یادآور فداکاری افرادی است که زندگی خود را وقف امنیت و خدمت به مردم کرده‌اند. این روایت، علاوه بر ارائهٔ اطلاعات تاریخی و اجتماعی، تصویری روشن از هزینه‌های انسانی خشونت خیابانی و اهمیت مسئولیت‌پذیری در عرصه‌های امنیتی ارائه می‌دهد.