به گزارش خبرنگار مهر، حجت‌الاسلام محمد میرزامحمدی عصر پنجشنبه در نشست تخصصی هیئت آینده از مراسم گرایی تا تأثیرگذاری با محوریت تبیین فلسفه و رسالت هیئت‌های مذهبی، ضمن رد ادعای برخی روشنفکران مبنی بر ریشه داشتن هیئت در دوره صفویه، گفت: پیشینه تأسیس هیئت‌ها به دوران امام صادق (ع) بازمی‌گردد. آن‌جا که امام خطاب به یکی از شاگردان برجسته خود، فضل بن یسار، فرمود: آیا شما در کنار هم می‌نشینید و از معارف ما سخن می‌گوئید؟

وی افزود: این پرسش، یک مطالبه جدی بود؛ مطالبه‌ای برای شکل‌گیری جلسات معرفتی و معرفت‌افزا که امروز از آن با عنوان هیئت یاد می‌کنیم.

هیئت باید عالم‌محور باشد

این کارشناس مقتل شناسی با انتقاد از نگاه ابزاری و شکلی به هیئت‌ها، تأکید کرد: هیئت اگر عالم‌محور نباشد، دچار انحراف خواهد شد متولی هیئت باید عالم دینی، متخصص و دلسوز امر امامت باشد. شخصی که تنها به ظاهر یا سابقه خانوادگی اکتفا کند، صلاحیت هدایت این جریان را ندارد.

وی با اشاره به تجربه شخصی خود افزود: من هنوز در همان هیئتی که از سال ۱۳۶۶ آغاز کرده‌ام، عضو ساده‌ام و نقش آشپز را دارم این یعنی عالم باید نوکر باشد، نه رئیس.

هدف هیئت، احیای امر اهل بیت (ع) است

میرزامحمدی در تبیین دومین محور بحث خود، اظهار داشت: اهل بیت علیهم‌السلام از شیعیان خواسته‌اند که احیاگر امر امامت باشند. این یعنی همه فعالیت‌های هیئت باید به معرفت، محبت، اطاعت و نصرت امام زمان علیه‌السلام ختم شود.

وی تصریح کرد: امام صادق (ع) به فضل بن یسار، که فقیهی برجسته بود، مسئولیت برگزاری جلسات معرفتی را واگذار کرد این نشان‌دهنده اهمیت محتوا و هدف هیئت است. دکور و تجهیزات اگر در مسیر احیای امر نباشد، کارکردی ندارد.

مجلسی که مورد تأیید ائمه است

حجت‌الاسلام میرزامحمدی با اشاره به روایت «اعْلَمْ أَنَّ تِلْکَ الْمَجَالِسَ أُحِبُّهَا»، گفت: مجلس مورد تأیید امام صادق (ع)، مجلسی است که در آن مودت، ولایت و معرفت اهل بیت محور باشد. نه مجلس رقابت، خودنمایی یا سیاست‌زدگی.

وی با نقل تجربه علما و مراجع در توجه به سادگی و اخلاص مجالس روضه، افزود: علامه طباطبایی می‌فرمود که آرزویش این است که میان سینه‌زن‌ها بنشیند. این نگاه، یعنی ما باید هیئت را با نور اهل بیت و برای رضای خدا اداره کنیم، نه برای مد و دکور و رقابت.

حجت‌الاسلام میرزامحمدی با بیان اینکه هیئت متعلق به هیچ فرد یا قبیله خاصی نیست، تأکید کرد: محوریت هیئت باید عالم باشد و این موضوع اولین درس برای مسئولان و بانیان هیئت‌هاست.

وی گفت: هیئت باید با حضور علما و به شکل علمی و معنوی مدیریت شود، زیرا بدون دانش و بصیرت، حرکت هیئت‌ها دچار سردرگمی و انحراف می‌شود.

میرزا محمدی همچنین خطاب به علما افزود: شرم ندارد که علما خود عضو هیئت باشند، حضور فعال در هیئت‌ها نه تنها شأن آنها را کاهش نمی‌دهد، بلکه باعث تعمیق معرفت و تقویت پیوندهای اجتماعی مذهبی می‌شود.

اهداف اصلی هیئت؛ احیای امر اهل بیت (ع)

میرزامحمدی در ادامه سخنان خود هدف اصلی تشکیل هیئت را احیای امر اهل بیت (ع) دانست و افزود: هیئت‌ها محلی برای جمع شدن مؤمنان بر محور محبت و مودت اهل بیت هستند و باید در این مسیر ثابت قدم باشند.

وی با اشاره به اینکه امام معصوم (ع) نیز بر این موضوع تأکید داشته‌اند، بیان کرد: این مجالس باید مورد رضایت ائمه باشد و از مسیر اصلی که احیای امر اهل بیت است، منحرف نشوند.

کارشناس تاریخ اسلام با گلایه از برخی رفتارهای غیرمعنوی در هیئات گفت: امروز متأسفانه شاهد هستیم هیئت‌ها به عرصه رقابت‌های ظاهری و تجملاتی تبدیل شده‌اند؛ هزینه‌های هنگفت برای دکور، نورپردازی و سن که گاه اصالت هیئت را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

وی با اشاره به نقش رسانه‌ها افزود: هیئت‌های ما نباید با مدهای زودگذر هنری یا تکنولوژیک پیش بروند، بلکه باید اصالت و هدف اصلی را حفظ کنند.

میرزامحمدی همچنین هشدار داد: هیئت‌ها نباید به محلی برای تسویه حساب‌های شخصی، رقابت‌های ناسالم یا حتی حضور افراد ناهمگون با اهداف مذهبی تبدیل شوند.

نقش علما و بزرگان در حفظ اصالت هیئت‌ها

این پژوهشگر دینی با نقل خاطراتی از حضور علما و مراجع در هیئت‌ها یادآور شد: علما و مراجع ما در صد سال اخیر اهمیت ویژه‌ای به روضه‌خوانی و حضور در هیئات داده‌اند و این موضوع نشانه جایگاه معنوی و علمی هیئت‌ها است.

وی ادامه داد: یکی از شاخص‌های مهم موفقیت هیئت‌ها، حضور فعال و مستمر علما است و نباید هیئت‌ها به محلی برای ظاهرنمایی یا صرفاً گردهمایی تبدیل شوند.

میرزامحمدی در پایان خاطرنشان کرد: باید همواره مراقب باشیم که جلسات هیئت، جلساتی باشد که رضایت خدا و اهل بیت را در پی داشته باشد، نه رضایت مردم یا رقابت‌های دنیوی.

وی افزود: هیئت مکانی برای احیای معارف اهل بیت است؛ جایی که باید با خلوص نیت، دور از هر گونه تفرقه و حسادت، نوکری اهل بیت را به درستی انجام دهیم.