به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اسپیس، فوران‌های خورشیدی انفجارهایی عظیم در جو خورشید هستند که پرتوهای نیرومند و شدیدی را به بیرون پرتاب می‌کنند. رویدادهای مذکور به اختلال در عملکرد ماهواره ها و سیگنال های رادیویی منجر می شوند و احتمالا خطراتی برای فضانوردان در فضا دربر دارند.

اکنون گروهی از محققان به رهبری الکساندر راسل از دانشگاه سنت اندروز در اسکاتلند گزارش داده اند ذرات در اتمسفر خورشید که با شراره های این ستاره داغ می شوند به دمای ۶۰ میلیون درجه سلیوس می رسند که میلیون ها بار بالاتر از تخمین های پیشین است. قبلا دمای این ذرات بین ۱۰ تا ۴۰ میلیون درجه سلیوس تخمین زده می شد.

راسل در بیانیه ای نوشت: به نظر می رسد این پدیده یک قانون جهانی باشد. تاثیر آن نیز هم اکنون در فضای نزدیک زمین، بادهای خورشیدی و همچنین در شبیه سازی ها مشاهده شده است. اما تاکنون هیچ‌کس این یافته‌ها را به شراره‌های خورشیدی مرتبط نکرده بود.

ستاره شناسان از دهه ۱۹۷۰ میلادی درباره یک ویژگی عجیب در نور شراره های خورشیدی سردرگم بودند. وقتی نور خورشید با استفاده از تلسکوپ‌های قدرتمند به طیف‌های رنگی تجزیه می‌شود، خطوط طیفی مشخص عناصر مختلف بسیار پهن‌تر یا محوتر از نظریه های ارائه شده، ‌بودند. پژوهشگران به مدت چند دهه دلیل این پدیده را آشفتگی در پلاسمای خورشید می دانند.

اما طبق پژوهش جدید، شواهد هیچ‌گاه به‌طور کامل با این توضیح هم‌خوانی نداشتند. گاهی اوقات پهن‌شدگی خطوط طیفی پیش از شکل‌گیری آشفتگی ظاهر می‌شد، و در بسیاری از موارد، شکل خطوط طیفی آن‌قدر متقارن بود که با جریان‌های آشفته هم‌خوانی نداشت.

راسل در پژوهش جدید یک توضیح ساده را برای این رویداد ارائه کردند و به گفته آنها ذرات خورشید تحت تاثیر شراره هایی هستند که بسیار داغ تر از تصورات پیشین هستند. محققان با استفاده از آزمایش ها و شبیه سازی های بازاتصال مغناطیسی(magnetic reconnection)متوجه شدند درحالیکه دمای الکترون ها ممکن است به ۱۰ تا ۱۵ میلیون درجه سلیوس برسد، دمای یون ها از ۶۰ میلیون درجه سلیوس فراتر می رود. باز اتصال مغناطیسی گسستگی و تنظیم مجدد خطوط میدان مغناطیسی است که به شراره‌ها نیرو می‌دهد.

از آنجا که چند دقیقه طول می کشد تا الکترون ها و یون ها گرمای خود را به اشتراک بگذارند، این شکاف دمایی به اندازه ای ادامه می یابد که رفتار شراره ها را شکل دهد. در چنین دمای بالایی یون ها با چنان سرعتی جابه جا می شوند که حرکت آنها سبب می شود خط های طیفی پهن تر به نظر بیایند و به این ترتیب یک معمای علم اختر فیزیک پس از حدود نیم قرن حل می شود.