به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه دی پرسه در مطلبی نوشت: این روزها رسانه ها پیش‌بینی های بد و بحرانی برای پاییز پیش روی فرانسه ارائه می دهند.

اگر فرانسوا بایرو، نخست‌وزیر فعلی فرانسه در نتیجه مناقشات بودجه‌ای در رأی اعتمادی که خودش در 8 سپتامبر درخواست کرده است همانطور که انتظار می رود شکست بخورد، وی و وزرایش مجبور به استعفا خواهند شد و فرانسه با پرچم سه رنگش که در اهتزاز است، وارد بحران دولتی خواهد شد.

در عین حال، خشم عمومی هم در فرانسه در حال افزایش است و احتمالاً تا اواسط ماه جاری به صورت اعتصابات و اعتراضات گسترده فوران خواهد کرد. جنبشی یادآور اعتراضات جلیقه زردها در چهار سال پیش در رسانه‌های اجتماعی در حال شکل‌گیری است.

هیچ‌کس نمی‌داند واقعاً در دهم سپتامبر در فرانسه چه اتفاقی خواهد افتاد.

ماکسیم نیکول، ملقب به «فلای رایدر»، که یکی از سخنگویان جنبش جلیقه زردها در سال‌های 2018/2019 بود در شبکه‌های اجتماعی می‌گوید: رسانه‌های جریان اصلی به هر حال چیزی از شرایط موجود نمی‌فهمند. اما امیدوارم اتفاقی بیفتد.

نیکول با این حال اعلام کرده که امروز ترجیح می‌دهد مسئولیت شخصیِ تجدیدِ جنبشی خشمگین را بر عهده نگیرد.

اینکه در حال حاضر چه کسی پشت فراخوان گسترده «Bloquons tout le 10 septembre» («بیایید همه چیز را در دهم سپتامبر مسدود کنیم!») است، مشخص نیست. اما بحث‌های داغی در تلگرام، ایکس و فیس‌بوک در جریان بوده و گروه‌هایی برای بحث در بسیاری از شهرها گرد هم می‌آیند. تنها چیزی که قطعی است این است که اتفاقی در حال رخ دادن است.

فراخوان شورش و ناآرامی به سرعت در طول هفته‌های تابستان در محافل مختلف فرانسه طنین فزاینده‌ای یافته است و مخرج مشترک آنها نارضایتی یا خشم شهروندانی است که احساس می‌کنند توسط مقامات و سایر نمایندگان تحقیر و نادیده گرفته شده‌اند.

در فرانسه کشوری که گفتگوی اجتماعی هرگز واقعاً مؤثر نبوده است اغلب برای نارضایتی فروخورده و ایجاد یک درگیری بزرگ، به چیز زیادی نیاز نیست. این بار، محرک این بسیج مردمی، پیش‌نویس بودجه ریاضتی دولت برای سال 2026 بود.

فرانسوا بایرو در ارائه این پیش نویس صریحاً به شهروندان خود گفت که هیچ جایگزینی وجود ندارد و آنها باید کمربندهای خود را محکم کنند تا از بحران بدهی جدی مانند بحران یونان جلوگیری کنند. حالا کسانی که با ریاضت اقتصادی مخالفند، این طرح را صرفاً تحریک آمیز می‌دانند.

در روزهای اخیر، بایرو در رسانه‌ها حضور پررنگی داشته است. به نظر می‌رسد که او می‌خواهد کناره‌گیری قابل پیش‌بینی خود را به عنوان یک فداکاری شخصی به تصویر بکشد.

این روزها در پاریس، بحث بر سر این نیست که آیا نخست وزیر شکست خواهد خورد یا هنوز می‌تواند پیروز شود، بلکه فقط بحث ها بر سر نامزدهای جانشینی اوست. با این حال، اکثر مردم فرانسه انتظار کمی از نخست وزیر جدید دارند. زیرا نخست وزیری دیگری برای فرانسه هم مانند بایرو و میشل بارنیه سلف وی اکثریت پارلمانی را نخواهد داشت و بنابراین در معرض فشار جناح‌های مخالف قرار خواهد گرفت.

در این شرایط نگرانی هایی درباره احتمال تکرار جنبش مشابه «جلیقه زردها» که در اواخر سال 2018 معترضان با پوشیدن جلیقه‌های زرد خود در اعتراض به کاهش قدرت خرید، افزایش مالیات و تعطیلی خدمات عمومی و خواسته‌های بی‌شمار دیگر، تظاهرات و راهبندان‌هایی در سراسر کشور ایجاد کردند وجود دارد. این اعتراضات گاه خشونت‌آمیز که تا سال 2020 ادامه یافت، جز یک بحث نمایشی و وعده‌های توخالی از طرف امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه دستاورد دیگری نداشت. دولت مرکزی در پاریس، که اعتماد به نفسش متزلزل شده بود در آن زمان در اتخاذ اقدامات سرکوبگرانه علیه این چالش در خیابان‌ها تردید نکرد.

آنچه در بین این معترضان که بیشترشان خارج از مراکز شهری زندگی می‌کنند، باقی مانده، خشمی تلخ و گاهی حتی میل به انتقام است. فراخوان دهم سپتامبر برای برگزاری اعتصاب ها و اعتراضات در فرانسه برای آنها مانند دعوتی برای تلاشی دوباره به نظر می‌رسد.

ژروم رودریگز، یکی دیگر از چهره‌های تاریخی جلیقه زردها، که در جریان یک تجمع با نارنجک پلیس یک چشم خود را از دست داد و بنابراین هنوز هم باید با دولت تسویه حساب کند، می‌گوید: این تولد یک جنبش خشم نیست، بلکه تولدی دوباره است. با این حال، دیگر برخی جلیقه زردهای سابق از تجربیات خود ناامید هستند و می‌گویند که حاضر نیستند برای بار دوم با فداکاری شخصی وارد نبردی شوند که در نهایت هیچ نتیجه‌ای ندارد.

این چشم‌انداز که فرانسه می‌تواند در این دوران آشفته و خطرناک، هفته‌ها بدون دولت و بدون بودجه ملی بماند، ناخوشایند است و از همین حالا محافل تجاری را نگران کرده است.

در این شرایط اعتبار فرانسه در بازارهای مالی از قبل خدشه‌دار شده است و در نتیجه، اوراق قرضه به طور فزاینده‌ای گران می‌شوند. امروزه، فرانسه نسبت به اسپانیا و ایتالیا، بهره بیشتری برای اوراق قرضه جدید می‌پردازد و پرداخت بدهی به مهم‌ترین قلم هزینه در بودجه ملی، قبل از آموزش و دفاع، تبدیل شده است.

انتهای پیام/