خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: در سالروز شهادت امام رضا (ع)، دل‌های عاشقان اهل‌بیت در سراسر ایران به سوی مشهدالرضا روانه می‌شود؛ اما در قزوین، این عشق رنگ و بوی دیگری دارد.

مردم این شهر، در کنار حرم امامزاده حسین، با یاد امام هشتم سوگواری می‌کنند؛ جایی که بنا بر برخی روایت‌ها، فرزند خردسال امام رضا در مسیر هجرت به خراسان، در همین شهر جان سپرد و آرام گرفت.

امامزاده حسین، که در قلب تاریخی قزوین آرمیده، نه‌تنها نماد هویت مذهبی این شهر است، بلکه برای بسیاری از مردم، پلی عاطفی میان قزوین و مشهد محسوب می‌شود.

در روز شهادت امام رضا، این حرم به مشهدی کوچک تبدیل می‌شود؛ جایی که اشک‌ها، نذرها و نجواهای عاشقانه، همه به سوی امام هشتم روانه‌اند.

در این روز، فضای شهر حال‌وهوای خاصی دارد. صدای نوحه‌خوانی از مساجد و حسینیه‌ها شنیده می‌شود، پرچم‌های سیاه بر سردر خانه‌ها و مغازه‌ها نصب شده‌اند، و مردم با لباس‌های عزاداری، به سمت حرم امامزاده حسین روانه می‌شوند. برخی با پای پیاده، برخی با نذر شیر و خرما، و برخی با دل‌هایی شکسته، آمده‌اند تا در کنار ضریح، آرامش بگیرند.

امامزاده حسین (ع) برای مردم قزوین حکم مشهد را دارد

نرگس احمدی بانوی ۴۵ ساله در حالی که در یکی از حجره‌های شرقی حرم امامزاده حسین (ع) نشسته بود در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، با اشاره به حضور سالانه خود در مراسم عزاداری امام رضا در حرم امامزاده حسین (ع) اظهار داشت: تاکنون موفق به زیارت حرم امام رضا در مشهد نشده‌ام، اما هر سال در روز شهادت ایشان، با دلی شکسته به امامزاده حسین می‌آیم. این مکان برای من حکم مشهد را دارد و هنگامی که دست بر ضریح می‌گذارم، احساس می‌کنم با خود امام سخن می‌گویم.

وی افزود: از کودکی شنیده‌ام که امامزاده حسین فرزند امام رضا است. شاید روایت‌ها متفاوت باشد، اما این پیوند معنوی را با تمام وجود حس می‌کنم. فرزندانم را نیز همراه خود می‌آورم تا از همان کودکی با این عشق آشنا شوند و بدانند که محبت اهل‌بیت در دل انسان جاری است.

احمدی در ادامه به خاطره‌ای شخصی اشاره کرد و گفت: چند سال پیش، دخترم دچار بیماری سختی شد و پزشکان امیدی به درمان نداشتند. شبانه به حرم آمدم، کنار ضریح نشستم و با اشک دعا کردم. نذر کردم که اگر بهبود یابد، هر سال در این روز نذر شیر بدهم. دخترم شفا یافت و از آن زمان، این مکان برای من تنها یک زیارتگاه نیست، بلکه محل وقوع معجزه‌ای بزرگ است.

امامزاده حسین برای مردم قزوین امید و پناهگاه است

علی مرادی که راننده تاکسی است و امروز به یاد حضور در حرم امام رضا (ع) با خانواده برای زیارت به آستان امامزاده حسین (ع) آمده در گفت‌وگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه هر روز از کنار امامزاده حسین عبور می‌کند، گفت: روز شهادت امام رضا حال‌وهوای متفاوتی دارد. مردم با دل‌هایی شکسته به حرم می‌آیند، نذری می‌دهند، اشک می‌ریزند. من نیز هر سال در این روز، کار را کنار می‌گذارم و در گوشه‌ای از حرم می‌نشینم. همین حضور و نگاه، برای من عبادت است.

وی افزود: امامزاده حسین برای مردم قزوین تنها یک امامزاده نیست. این مکان، خاطره، امید و پناهگاه است. هنگامی که امکان سفر به مشهد فراهم نیست، مردم اینجا را زیارت می‌کنند و با نیت رضوی دعا می‌خوانند. بسیاری از افراد حاجات خود را در همین مکان دریافت کرده‌اند.

مرادی همچنین به خاطره‌ای از دوران جوانی اشاره کرد و گفت: پس از ازدواج، شرایط مالی دشواری داشتیم. یک شب همراه همسرم به حرم آمدیم و دعا کردیم. چند ماه بعد، وضعیت کاری‌ام بهبود یافت. از آن زمان، هرگاه با مشکلی مواجه می‌شوم، ابتدا به این مکان می‌آیم، زیرا باور دارم امام رضا صدای ما را از همین‌جا می‌شنود.

امامزاده حسین (ع) تجلی عشق رضوی

سمانه یوسفی دانش‌آموز دبیرستانی نیز در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، با اشاره به آشنایی خود با نسب امامزاده حسین اظهار داشت: پیش از این تصور می‌کردم امام رضا تنها در مشهد حضور دارد، اما زمانی که معلم‌مان توضیح داد که امامزاده حسین فرزند ایشان است، احساس خاصی پیدا کردم. گویی بخشی از مشهد در شهر ما قرار دارد.

در روز شهادت امام رضا (ع)، امامزاده حسین نه‌تنها میزبان زائران قزوینی است، بلکه تجلی عشق رضوی در دل مردمی‌ست که با تمام وجود، پیوندی معنوی با امام هشتم برقرار کرده‌اند. این حرم، با اشک‌ها و نجواهای مردم، به مشهدی کوچک بدل می‌شود؛ جایی که فاصله‌ها رنگ می‌بازند و دل‌ها به ضریح رضوی گره می‌خورند.

در قزوین، عشق به امام رضا از جنس حضور است؛ حضوری که در دل‌های مردم جاری‌ست، در نذرهای بی‌صدا، در اشک‌های شبانه و در ضریحی که برای بسیاری، دروازه‌ای به مشهدالرضا است. امامزاده حسین، نه‌تنها فرزند امام رضا در روایت‌ها، بلکه فرزند دل‌های عاشق در واقعیت است.