خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - اعظم عبداللهی: در دل یکی از شهرستان‌های کمتر برخوردار استان اصفهان، جایی که امید همچون خورشید از پشت کوه‌ها طلوع می‌کند، دانش‌آموزان مدرسه‌ای در فریدن نه‌تنها در کلاس‌های درس، بلکه در کارگاه ساخت و ساز مدرسه‌شان نیز حضور دارند. این حضور نه با اجبار، که با شور، ایمان و مسئولیت‌پذیری شکل گرفته است. آنها آستین همت بالا زدند تا رؤیای داشتن مدرسه‌ای بهتر را با دستان خود محقق کنند.

کلاس درس در دل خاک و آجر

مدرسه شهید خزایی موغان، حالا دیگر فقط یک ساختمان در حال ساخت نیست؛ بلکه به عرصه‌ای تبدیل شده که در آن درس زندگی، مسئولیت‌پذیری و مشارکت اجتماعی آموخته می‌شود. دانش‌آموزانی که تا دیروز در کلاس‌های ساده و محقر تحصیل می‌کردند، امروز در کنار کارگران، مهندسان و پیمانکاران، با انتقال مصالح و آماده‌سازی محوطه، سهم خود را از این پروژه ملی ادا می‌کنند.

‌

در میان آنان، یاسین، دانش‌آموز پایه هشتم، با شور و انرژی خاک و سیمان را جابه‌جا می‌کند و می‌گوید: «دوست دارم زودتر این مدرسه ساخته شود، چون می‌دانم خودمان هم در آن نقش داریم.»
در کنار او، محمد، دانش‌آموز پایه نهم، آجرها را مرتب می‌کند و می‌گوید: «این مدرسه مال ماست، اگر کمک نکنیم، چه کسی باید کمک کند؟»

آن‌ها نه به عنوان تماشاگران روند ساخت مدرسه، بلکه به عنوان بازیگران اصلی آن، ایفای نقش کرده‌اند. این صحنه‌ها، بیش از آنکه یادآور یک فعالیت عمرانی باشند، تصویری زنده از آموزش مهارت‌های زندگی در بستر واقعی جامعه هستند.

نهضت ملی و طلوع امید در فریدن

پروژه ساخت مدرسه در قالب «نهضت ملی توسعه فضای آموزشی» تعریف شده است؛ حرکتی هدفمند که با اولویت مناطق کمتر برخوردار، تلاش دارد عدالت آموزشی را به معنای واقعی کلمه محقق سازد. مشارکت دانش‌آموزان در این پروژه، نمونه‌ای درخشان از هم‌افزایی میان جامعه و ساختارهای رسمی آموزشی است؛ الگویی برای سایر نقاط کشور.

مدیر آموزش و پرورش فریدن، محمد فصیحی، با اشاره به نقش بی‌بدیل این دانش‌آموزان گفت: «این حرکت، فقط ساخت یک مدرسه نیست؛ این یک نهادینه‌سازی ارزش‌های انسانی چون همدلی، کار جمعی، و مشارکت در نیکوکاری است. این دانش‌آموزان، امروز با دستان خود مدرسه می‌سازند و فردا، کشور را.»

معنای نوین مدرسه‌سازی؛ تربیت در میدان عمل

مدرسه دیگر فقط چهاردیواری‌ای برای آموزش علوم نیست؛ امروز، مدرسه به فضایی برای تربیت انسان‌هایی مسئولیت‌پذیر، خودساخته و اجتماعی بدل شده است. مشارکت دانش‌آموزان در ساخت مدرسه‌شان، به‌ویژه در فریدن، نشان می‌دهد چگونه می‌توان آموزش رسمی را با ارزش‌های عملی زندگی پیوند زد.

این تجربه، به گفته مسئولان آموزش و پرورش، نه‌تنها به تسریع در روند ساخت و بهسازی مدرسه کمک کرده، بلکه اثری ماندگار در ذهن و شخصیت دانش‌آموزان به‌جای خواهد گذاشت. نسلی که خود سازنده فضای آموزشی‌اش باشد، تعلق و دلبستگی بیشتری به مدرسه، جامعه و آینده‌اش خواهد داشت.

آغاز یک مسیر

ساخت مدرسه شهید خزایی موغان، تنها یک پروژه عمرانی نیست؛ اینجا جایی است که آینده ایران با دستان کودکان و نوجوانانش آجر به آجر شکل می‌گیرد. دانش‌آموزانی که امروز گل و سیمان را لمس می‌کنند، فردا با ذهن‌هایی سازنده و دستانی توانا، ستون‌های پیشرفت کشور را بر پا خواهند داشت. این فقط ساختن مدرسه نیست، این ساختن آینده است.