رزیتا کبیری، در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: در حالی که کشاورزی پایدار به یک ضرورت جهانی تبدیل شده، استفاده از راهکارهای زیستی در مدیریت عناصر غذایی گیاهان اهمیت فزاینده‌ای یافته است.

وی افزود: بر این اساس، فناوری بیولوژیک مایکوریزا به‌عنوان یکی از مؤثرترین رویکردهای زیستی، می‌تواند نقش برجسته‌ای در کاهش مصرف کودهای فسفاته، افزایش بهره‌وری و حفظ سلامت اکوسیستم‌های کشاورزی ایفا کند.

محقق بخش تحقیقات زراعی و باغی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان کرمان، با تأکید بر ضرورت استفاده از فناوری‌های زیستی در مدیریت عناصر غذایی، نقش قارچ‌های مایکوریزا را در ارتقای کارایی جذب فسفر و کاهش وابستگی به کودهای شیمیایی بسیار حائز اهمیت دانست.

وی با اشاره به چالش‌های ناشی از تحرک پایین فسفر در خاک، تصریح کرد: در بسیاری از خاک‌های کشاورزی، فسفر به دلیل تشکیل ترکیبات نامحلول، به‌سختی برای گیاه قابل جذب است و همین موضوع باعث مصرف بالای کودهای فسفاته می‌شود که تبعات زیست‌محیطی و اقتصادی گسترده‌ای دارد.

کبیری، افزود: هیف‌های قارچ مایکوریزا با گسترش فراتر از منطقه تخلیه فسفات، جذب یون‌های فسفات را تسهیل می‌کنند که این قارچ‌ها نه تنها فسفر، بلکه سایر عناصر غذایی نظیر نیتروژن، پتاسیم، روی و مس را نیز برای گیاه فراهم می‌کنند و در نتیجه باعث بهبود تغذیه و رشد آن می‌شوند.

وی خاطرنشان کرد: این همزیستی مفید، افزون بر افزایش جذب عناصر غذایی، باعث افزایش مقاومت گیاهان به تنش‌هایی محیطی شده و نقش مهمی در سلامت و پایداری خاک ایفا می‌کند.

وی ادامه داد: همچنین، با کاهش نیاز به نهاده‌های شیمیایی، هزینه‌های تولید کاهش و سلامت اکوسیستم افزایش می‌یابد.

کبیری، یکی از دستاوردهای مهم این فناوری را کاهش مصرف کود فسفاته بدون کاهش عملکرد محصول عنوان کرد و با تاکید بر نقش انتخاب دقیق سویه قارچ مایکوریزا در موفقیت این راهکار زیستی افزود: سازگاری قارچ با شرایط اقلیمی، نوع گیاه زراعی و ویژگی‌های خاکی، عامل کلیدی در اثربخشی این فناوری است.

محقق بخش تحقیقات زراعی و باغی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان کرمان گفت: روش‌های کاربردی این قارچ‌ها نیز متنوع است که از جمله تلقیح بذر، آغشته‌سازی نشاء و استفاده از کودهای زیستی حاوی مایکوریزا می‌توانند در کشاورزی ارگانیک، کم‌نهاده و پایدار مورد استفاده قرار گیرند.

کبیری، استفاده از مایکوریزا را یک فناوری الهام‌بخش و طبیعی در پاسخ به چالش‌های زیست‌محیطی و تغذیه‌ای امروز دانست و افزود: گسترش این فناوری می‌تواند گامی مؤثر در جهت کاهش آلودگی منابع آب، افزایش تنوع زیستی، بهبود ساختار خاک و مقابله با تغییر اقلیم باشد.