همشهری: از آن روزها که الهیه روستایی بود خوش‌آب و هوا و در همسایگی دیگر آبادی‌های سرسبز شمیران، چند دهه می‌گذرد و اکنون تهرانی‌ها این محله را با برج‌های اعیانی‌اش می‌شناسند.

اگرچه دیگر الهیه آن صفای قدیم را ندارد و کوچه‌باغ‌های سرسبزش به خاطره‌ای دور در ذهن موسفیدان محله تبدیل شده، اما هنوز هم می‌شود در کوچه‌های تنگ و ترش آن چناری بلندبالا پیدا کرد، دمی زیر سایه‌سار خنک آن نشست و با لمس برگ‌های این آخرین یادگاری روستا به گذشته سفر کرد. در الهیه امروز پیدا کردن چنارهای کهنسال از جستن برج‌های سربه آسمان ساییده سخت‌تر است. برج‌ها به سان غول‌های آهنی الهیه را تسخیر کرده‌اند و گویی سدی ساخته‌اند در برابر کشف راز و رمز تاریخ آبادی. با این همه، هویت الهیه هنوز خودش را در برخی کوچه‌های پر دار و درخت فریاد می‌زند. مثل نام این محله که خود تلنگری است برای برداشتن اولین قدم در مسیر رمزگشایی از تاریخچه آن.

                                                                                     تصویری از محله الهیه که در سال ۱۳۳۶

شاید ساکنان برج‌های الهیه که روزگار گذشته آبادی را ندیده‌اند، نام میرزا جعفر حکیم‌الهی هم به گوش‌شان نخورده باشد. اما میرزا جعفر سنگ بنای الهیه را در تپه‌ها و زمین‌های بایر این حوالی نهاد. او که در حکمت اهلی به درجه اجتهاد رسیده بود در سال ۱۲۴۸ هجری شمسی چند قطعه زمین در محدوده کنونی محله الهیه خرید و با ساخته خانه و باغی باصفا آبادش کرد. در دوران مظفرالدین‌شاه قاجار بود که این اراضی به نام خاندان حکیم الهی به الهیه معروف شد و هنوز هم نام آن مجتهد پابرجاست.