ایرنا: ظریف گفت:‌ اسرائیلی‌ها دنبال ایران هستند. ایران را بزرگتر از حدّ می‌دانند و برای آرزوها و آمال منطقه‌ای‌شان ایران است که برای آنها مشکل دارد. حتی در زمان شاه، ‌با اینکه شاه متحد اسرائیل بود، ولی جنبش‌های جدایی‌طلبی، بیشتر حمایت‌ها را از اسرائیل و برخی کشورهای عربی منطقه دریافت می‌کرد.

بخشی از اظهارات محمدجواد ظریف به شرح زیر است:​

-فرماندهان نظامی‌ را نصف‌شب در خانه‌هایشان و با همسر و فرزندانشان به شهادت رساندند.

-برادر خوب و عزیز من (سپهبد محمد باقری) که واقعاً جای او خالی است، او در کنار همسرش و دخترش با هم به شهادت می‌رسند. اینها جنایت جنگی است و نباید تردید کنیم که زدن فرمانده نظامی بیرون میدان جنگ، جنایت جنگی است.

-در تمام این روزها، رئیس جمهور تمام جلسات هیئت دولت را تشکیل داد، دیروز تبریز بوده، امروز آستاراست، با اینکه در لیست ترور است ولی فرار نمی‌کند.

-به دیپلماسی به عنوان فرصت نگاه کنیم و نه به عنوان تهدید، نه به عنوان اکل‌ میته.

-دیپلماسی مال زمانی نیست که ما هیچ چاره دیگری نداریم، اتفاقاً مربوط به زمان قدرت ماست.

-در طول تاریخ ایران همواره مهم‌ترین عامل قدرت ایران «مردم این سرزمین» بوده‌اند. اگر به هر برهه تاریخی نگاه کنیم، این مردم بوده‌اند که کشور را حفظ کرده‌اند؛ در همین برهه هم مردم بودند که آن را به هم زدند و اجازه ندادند این تصور و توهم به واقعیت بپیوندد.

-در تهاجم اخیر نشان داده شد که توان نظامی جمهوری اسلامی، توان قابل توجهی است که می‌تواند تصور شکست‌ناپذیری رژیم صهیونیستی یا رخنه‌ناپذیری دیوار آهنین و گنبد آهنین را زیر سؤال ببرد، ولی از آن طرف و مهمتر از آن، نشان داده شد که این مردم هستند که با انواع بازی‌هایی که اسرائیلی‌ها و دوستانشان کردند، از میدان به در نشدند.

-چرا الان کسی نمی‌تواند توان هسته‌ای ما را از بین ببرد؟ چرا اگر فردو، نطنز و جاهای دیگر را بزنند، توان هسته‌ای ایران باقی می‌ماند؟ چون این توان وارداتی نیست، این توان جوشش درونی است.

-ما باید به این مردم ارج بنهیم و احترام بگذاریم. به مردم اهمیت بدهیم و مردم را به عنوان فرصت ببینیم، آن وقت همة اینها پشت ایران قرار می‌گیرند. چیزی که به نظر من تا لحظه آخر اسرائیل و آمریکا را ناامید کرد، این بود که توهم آنها درباره همراهی مردم ایران را از بین برد.

-اسرائیلی‌ها دنبال ایران هستند. ایران را بزرگتر از حدّ می‌دانند و برای آرزوها و آمال منطقه‌ای‌شان ایران است که برای آنها مشکل دارد. دیده‌ایم که حتی در زمان شاه، ‌ با اینکه شاه متحد اسرائیل بود، ولی جنبش‌های جدایی‌طلبی در ایران، بیشتر حمایت‌ها را از اسرائیل و برخی کشورهای عربی منطقه دریافت می‌کرد.

-ما باید بفهمیم نفوذ از کجا می‌آید. بفهمیم کاترین شکدم چطوری آمد در کشور ما!؟ چرا اینها را فراموش می‌کنیم؟ ببینیم و بفهمیم چه چیزی باعث شده جای فرماندهان ما را به اسرائیلی‌ها لو می‌دهند و آنها دقیق می‌زنند و حتی با دو سه تا تحرک بعدی، باز هم می‌آیند و می‌زنند، بدانیم این نفوذ از کجا آمده؟

-حضور مقام معظم رهبری در شب تاسوعا در حسینیه امام خمینی، با آن صلابت و با خواستن از مداح که «ای ‌ایران را بخوان»، این نشان‌دهنده توانی است که نشأت می‌گیرد از این که این یک حکومت مردمی است.

-ما حتماً اشتباه زیاد کرده‌ایم، حتماً چیزهایی که بدست آوردیم را ممکن بود با هزینه کمتر هم بشود بدست بیاوریم. ممکن بود ما سیاستی را دنبال کنیم که امروز سردار سلیمانی عزیز زنده باشد. ‌ ممکن بود سیاستی را دنبال کنیم که امروز باقری عزیز زنده باشد و شهید حسن نصرالله زنده باشد، اما شهید شدند. چرا بی‌خودی سر این دعوا می‌کنیم؟ ‌

-ما حق داشتیم با نگاه تهدیدمحور نگاه کنیم، ‌ اما الان دیگر حق نداریم. الان به جایی رسیده‌ایم که می‌تواند سکوی پرشی باشد برای ما به سوی آینده. این سکوی پرش دو بُعد دارد، یک بُعد داخلی دارد که باید مردم را فرصت ببینیم و نه تهدید. اگر مردم را فرصت دیدیم، دیگر برای مقابله با حجاب قرارگاه احداث نمی‌کنیم و جریمه تعیین نمی‌کنیم.

-دیپلمات‌های ما هم توانمندند چون اینها هم از همین مردم آمده‌اند. همانجور که نیروهای مسلح ما که زائیدة این مردم هستند توانمند و قدرتمند هستند، همانطور دیپلمات‌های ما هم زائیده این مملکت هستند. همه ما از این مردم هستیم، این مردم بزرگند که باعث شده‌اند دیپلمات ما بزرگ باشد. نظامی ما بزرگ باشد و همه بزرگ باشند. به این اعتماد کنیم، نترسیم، وحشت نکنیم، دوران بزن در رو تمام شده است.

-من نشنیده‌ام که دیپلماتی بیاید و به شما استدلال کند که ما باید قدرت نظامی‌مان را کنار بگذاریم اگر بخواهیم دیپلماسی کار کنیم. اینها باید با هم جلو برود که به نظر من خواهد رفت. 

-ما دو نوع شرایط داریم، یا می‌توانیم آینده‌مان را در گذشته بسازیم، این می‌شود تکرار گذشته. چه در افتخارات گذشته بسازیم که می‌شود آرزوهایی که هیچ وقت به آنها نمی‌رسیم و برای آن هزینه می‌کنیم، و چه در شکست‌های گذشته بسازیم که همیشه ما را در گذشته نگه می‌دارد. ما باید خودمان را با موفقیت‌ها و شکست‌های گذشته‌مان کامل کنیم و نگران آنها نباشیم و بتوانیم به سمت آینده برویم. این همان آینده‌ای است که ما را به وجد می‌آورد.