با توجه به این‌که ریمک نِورا، لوتوس اوایا و پینین‌فارینا باتیستا همگی در چهار سال گذشته معرفی شده‌اند، مشخص است که سوپرکارهای الکتریکی پدیده‌ای نسبتا جدید هستند؛ اما هیچ‌کدام از این خودروها با وجود گشتاور خیره‌کننده و شتاب برق‌آسا، پیشگام واقعی این ژانر نیستند.

مرسدس و آئودی بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ با تولید تعداد محدودی از SLS AMG الکتریکی و R۸ e-tron دیدگاه خود را از یک سوپرکار الکتریکی ارائه کردند. با پیشرفت بی‌وقفه فناوری باتری، SLS AMG الکتریکی و R۸ e-tron دیگر نماینده شایسته‌ای برای سوپرکارهای برقی نیستند؛ اما این دو تنها به دلیل استانداردهای امروزی ناامیدکننده نبودند و عدم‌استقبال در زمان رونمایی و فروش ضعیف بعدی نشان داد که برخی ایده‌ها بهتر است روی کاغذ باقی بمانند.

سوپرکارهای برقی ۱۵ سال پیش کاملا ناشناخته بودند. این دو خودرو بیشتر به‌عنوان نمونه‌های اولیه، پیچیدگی و هزینه بالای تولید چنین خودروهایی را نشان دادند.

شاید برای زمانی دیگر

تا اواخر دهه ۲۰۱۰، گروه دایملر مجموعه‌ای از خودروهای الکتریکی را عرضه کرد. این کار به لطف همکاری با تسلا صورت گرفت که فناوری خود را برای تولید اسمارت فورتو الکتریکی در اختیار مرسدس قرار داد. سپس تعداد کمی از A کلاس‌ها به مدل‌های الکتریکی تبدیل شدند و B کلاس الکتریکی در سال ۲۰۱۴ عرضه شد؛ اما جای یک سوپرکار خالی بود. مرسدس در سال ۲۰۱۱ با رونمایی از پروتوتایپ SLS AMG E-Cell به رنگ زرد نئونی این خلأ را پر کرد.

سال بعد، SLS AMG Electric Drive در نمایشگاه خودرو پاریس معرفی شد که گفته می‌شود تنها ۹ دستگاه از آن با قیمت ۵۴۴ هزار دلار تولید شد. این خودرو با یک موتور الکتریکی برای هر چرخ و باتری لیتیوم ۵۴۴ کیلوگرمی توسعه‌یافته توسط تیم فرمول‌یک مرسدس، قدرتمندترین خودرو الکتریکی زمان خود بود. این خودرو با حالت‌های رانندگی متنوع، می‌توانست دو دور پیست نوربرگ‌رینگ را طی کند؛ درحالی ‌که معمولا باتری ۶۰ کیلووات-ساعتی آن تنها برای یک دور کافی بود.

از سوی دیگر، آئودی R۸ e-tron که در سال ۲۰۰۹ معرفی شد، ابتدا قرار بود تولید شود، اما به دلیل تغییرات مدیریتی کنسل شد. سپس با تغییر دوباره مدیریت، در سال ۲۰۱۶ به‌عنوان بخشی از نسل دوم R۸ به‌تولید رسید. از نظر مهندسی، R۸ پروژه‌ای جدی‌تر از SLS الکتریکی بود و به‌لطف باتری با ظرفیت بالاتر، برد قابل‌ قبولی داشت. آئودی برای کاهش وزن، از کامپوزیت‌ها و تیتانیوم استفاده کرد. مثل مرسدس، R۸ e-tron هم در آمریکا فروخته نشد و در کل فروش چندانی نداشت. آئودی پس از کمتر از یک سال تولید را متوقف کرد و کمتر از ۱۰۰ دستگاه فروخته شد. دلیل اصلی استقبال پایین از سوپرکار الکتریکی آئودی، قیمت ۱.۱ میلیون‌دلاری آن بود.

دلایلی بر شکست محبوب‌های سنتی برقی‌شده

باید به خاطر داشت که این خودروها اساسا ویترین تکنولوژی بودند. چنین خودروهایی معمولا چشم‌انداز آینده یا قدرت فنی یک خودروساز را به‌نمایش می‌گذارند و معمولا از نظر مالی منطقی نیستند. مرسدس و آئودی برخلاف این واقعیت عمل کردند و بهای آن را پرداختند. در سال ۲۰۱۲ که SLS معرفی شد، بازار برای یک سوپرکار الکتریکی آماده نبود.

این خودرو پاسخی به سوالی بود که کسی نپرسیده بود. زیرساخت شارژ تقریبا وجود نداشت و فناوری باتری در ابتدای مسیر پیشرفت خود بود. از سوی دیگر، آئودی پس از رسوایی دیزل‌گیت در سپتامبر ۲۰۱۵، اعتبار خود را از دست داده بود. اگر R۸ e-tron در زمان دیگری عرضه می‌شد، شاید بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت؛ اما در آن مقطع به‌عنوان تلاشی برای سفیدشویی شرکت پس از دیزل‌گیت تلقی شد. علاوه‌بر این، هیچ‌کدام از این سوپرکارها ارزش قیمت خود را نداشتند. SLS الکتریکی تقریبا دو برابر نسخه بلک‌سریز بنزینی قیمت داشت؛ اما شتاب صفرتاصد آن بیش از نیم ثانیه کندتر بود.

با قیمت R۸ e-tron در سال ۲۰۱۶ نیز می‌شد پنج R۸ V۱۰ پلاس سریع‌تر خرید. این قیمت‌گذاری در سطح هایپرکارها بود؛ اما پرفورمنس آن‌ها نسبت به مدل‌های بنزینی ضعیف‌تر بود و برد محدودی داشتند. همچنین باتری‌ها سنگین هستند و در دنیای سوپرکارها وزن زیاد بر هندلینگ، ترمزگیری و شتاب تاثیر منفی می‌گذارد.

درنتیجه، به‌جای ادامه تبدیل مدل‌های بنزینی به الکتریکی، این دو برند به‌تدریج روی طراحی‌های کاملا جدید در سری‌های شاسی‌بلند EQ و e-tron تمرکز کردند.

با شکست پروژه‌های پیشگامانه‌ای چون مرسدس SLS AMG الکتریکی و آئودی R۸ e-tron، می‌توان نتیجه گرفت که صرف انتقال تکنولوژی بنزینی به الکتریکی برای سوپراسپرت‌ها کافی نیست.

این تجربه‌ها نشان دادند که بازار، زیرساخت و نیازهای خاص این کلاس خودروها باید به‌درستی تحلیل شود. آینده سوپراسپرت‌های الکتریکی باید بر پایه طراحی اختصاصی، وزن پایین، باتری‌های با عملکرد بالا و تجربه رانندگی منحصربه‌فرد باشد؛ نه صرفا تکرار مدل‌های موفق بنزینی در نسخه برقی. سرمایه‌گذاری در توسعه پلت‌فرم‌های نوین و همکاری با تیم‌های مسابقه‌ای و فناور، راه‌حلی هوشمندانه برای عبور از چالش‌های گذشته است.