خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: خیابان‌های شهر همدان امروز شاهد یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین اجتماعات سال‌های اخیر بود؛ جمعیتی عظیم از مردمی که آمده بودند تا در برابر پیکر مطهر شهید سپهبد علی شادمانی سر تعظیم فرود آورند و قهرمانی را تا خانه ابدی بدرقه کنند.

در این مراسم باشکوه، مقام و جایگاه، سن و سال، پوشش و سلیقه ذره‌ای اهمیت نداشت. شهروندان، فارغ از جناح‌های سیاسی، تفاوت نسل‌ها، اختلاف ظاهر یا نوع نگاه، یکصدا به صحنه آمدند.

کوچه‌ها و خیابان‌های منتهی به گلزار شهدا در هاله‌ای از اشک و صلوات پیچیده بود. صدها شاخه گل، پرچم سه رنگ ایران و زمزمه‌های دعای مردم، بدرقه‌کننده پیکر مظلوم فرمانده‌ای شد که زندگی‌اش را بی‌ادعا فدای آرامش و امنیت کشورش کرد.

بغض مادران، اشک پدران، زمزمه کودکان و حماسه نوجوانان، یک تصویر روشن از غیرت و اتحاد را به نمایش گذاشت. مراسم تشییع، فراتر از یک آئین ملی، درس بزرگ دیگری به جامعه آموخت، در لحظه‌های حساس، مردم ایران با همه تفاوت‌ها، دست در دست هم تاریخ می‌سازند و قهرمانان‌شان را بر شانه‌های همدلی تا معراج می‌رسانند.

امروز فهمیدم قهرمانان از میان ما برخاستند

در ازدحام جمعیت سوگوار مقابل میدان مرکزی همدان، از نوجوانی با پرچم کوچک ایران در دستش درباره دلیل حضورش پرسیدم، رادوین احمدی در گفتگو با خبرنگار مهر بی‌مقدمه لبخند زد و اظهار کرد: صادقانه بگویم، برایم مهم بود که امروز کنار بقیه باشم. شاید من و نسل من شهدا و جبهه را فقط در کتاب‌ها یا تلویزیون دیده باشیم، اما امروز فرق داشت. امروز، احساس کردم قهرمان‌ها فقط قصه نیستند، همین کنار خودمان راه می‌روند، از همین خیابان‌ها گذشته‌اند.

رادوین که مشغول بالا گرفتن پرچم سه‌رنگ ایران بود، ادامه داد: وقتی دیدم پیرمردها و خانم‌های بسیاری که شاید به سختی راه می‌رفتند، ولی آمده بودند، از خودم خجالت کشیدم که چرا من زودتر نیامدم. حس کردم وظیفه دارم احترام بگذارم؛ نه فقط به خود شهید شادمانی، بلکه به همه کسانی که برای این شهر و کشور فداکاری کردند.

این نوجوان همدانی از نسل خودش هم گفت: خیلی‌ها فکر می‌کنند نسل ما با دنیای مجازی و بازی‌های کامپیوتری زندگی می‌کنه و دیگر اهل آرمان و ارزش نیستیم. اما امروز آمدیم تا ثابت کنیم احترام و افتخار، تاریخ مصرف ندارد. حتی وقتی من و دوستانم داریم توی شبکه‌های اجتماعی پست می‌گذاریم، باز وقتی پای عزت ایران وسط باشد، همه یکی می‌شویم.

این نوجوان دهه نودی درباره حال و هوای خودش چنین توضیح داد: راستش تحت تأثیر صحبت‌های پدرم هم قرار گرفتم، اما اینجا که آمدم، فضا عوض شد. دیدم فقط من نیستم؛ همه آمده‌اند. از هر سن و تیپ و سلیقه‌ای، بدون هیچ فرقی. حتی آن‌هایی که ممکن است در بقیه مسائل اختلاف داشته باشند، امروز زیر یک پرچم ایستاده‌اند. فهمیدم قهرمانان واقعی فقط در فیلم‌ها نیستند؛ یک روز ممکن است همین آدم‌ها، همین همسایه کناری ما، قهرمان شوند.

رادوین حرف‌هایش را این‌گونه تمام می‌کند: دلم می‌خواهد راه شهیدان را بشناسم و یاد بگیرم که اگر روزی لازم شد، من هم بتوانم کاری کنم که دست‌کم شرمنده این همه فداکاری نباشم.

امروز آمدم تا بگویم تفاوت‌ها دیوار نمی‌سازند

دختر نوجوان همدانی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره دلیل حضورش با صداقت گفت: شاید ظاهر من با خیلی‌ها اینجا فرق داشته باشد، اما قلبم برای ایران همان‌قدر می‌تپد که برای هر کسی که اینجا ایستاده. امروز آمده‌ام تا نشان بدهم احترام به شهید و وطن، مرز نمی‌شناسد.

سوگند، که هنوز از شگفتی تعداد جمعیت با صدایی آرام سخن می‌گفت، ادامه داد: همیشه فکر می‌کردم شاید بین من و نسل‌های قبلی فاصله‌ای بزرگ باشد، اما امروز که پیر و جوان، با حجاب و بی‌حجاب، کنار هم ایستاده‌ایم، فهمیدم خیلی چیزها مهم‌تر از ظاهر است. مهم این است که وقتی پای یک قهرمان وسط باشد، هیچ چیزی نمی‌تواند ما را جدا کند.

این دختر نوجوان با تأمل به تابوت سردار شهید شادمانی که روی دست مردم می‌چرخید نگاه کرد و گفت: این آدم‌ها واقعی‌اند، قهرمانند. شاید من مثل خیلی از دوستانم بیشتر در فضای مجازی باشم، اما امروز دلم می‌خواست خودم باشم. بیایم و احترام بگذارم؛ به خاطر کسی که امنیت و آرامش امروز ما را مدیون او و امثال او هستیم.

سوگند ادامه داد: دوست دارم همه ببینند که احترام به شهید، به ایران و به ارزش‌ها، به شکل و ظاهر نیست. آمده‌ام تا بگویم تفاوت‌ها دیوار نمی‌سازد، پل می‌سازد؛ و امروز، اینجا ما روی همین پل ایستاده‌ایم.

حضور بی‌سابقه مردم در وداع با شهید سپهبد علی شادمانی پیام روشنی به جهان مخابره کرد؛ وحدت ملی، تقدیر از رشادت شهیدان و پاسداشت ارزش‌ها، ستون‌های محکم امنیت و عزت این آب و خاک است. شهر همدان امروز ثابت کرد که پیکر شهید، چنان که در جبهه‌ها مرزها را شکست، همچنان پویای اتحاد و همدلی است و نام شادمانی تا همیشه در قلب ملت ایران خواهد ماند.