به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، محبت به اهل بیت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله محور هویت اسلامی و عمق ایمان راستین را شکل می‌دهد. پیوند قلبی و معنوی با خاندان عصمت و طهارت، نه تنها شرط قبولی ایمان و شایستگی دوستی پیامبر اسلام در روایات اسلامی معرفی شده، بلکه راهی است برای سیر در مسیر فضیلت، اخلاق و حقیقت دینداری. اهل بیت علیهم‌السلام به‌عنوان برگزیدگان الهی و نمونه‌های کامل انسانیت، نردبان قرب الهی و واسطه فیض و معرفت‌اند و محبت به آنان، دل مؤمن را از دنیا و هوای نفس پالوده و ظرفیت دریافت رحمت خداوند را در جان انسان افزون می‌کند.

از سوی دیگر، محبت اهل بیت، صرف یک علاقه عاطفی یا وابستگی خاندانی نیست، بلکه دریچه‌ای به بصیرت، هدایت و الگوبرداری واقعی به شمار می‌آید. این محبت، انسان را به سرمنزل ولایتمداری، حفظ حرمت حق و پایبندی به ارزش‌هایی چون صداقت، ایثار و عدالت می‌کشاند و جامعه‌ای متعهد، پاک و پویا می‌کند. به تعبیر قرآن «مودت»، تنها یک شعار نیست، بلکه منزلت والای معرفت و پیمودن راه مستقیم است؛ پلی است میان فرد و هویت تمدنی اسلام، که ضامن سعادت دنیا و آخرت خواهد بود.

امام حسین علیه‌السلام در کلامی عمیق و راهگشا، به تفاوت نیت‌ها در محبت به اهل بیت اشاره کرده، فرمودند:

مَنْ أحَبَّنا لایُحِبُّنا إلاّ لِلّهِ، جِئْنا نَحْنُ وَ هُوَ کَهاتَیْنِ (وَ قَدَّرَ بَیْنَ سَبّابَتَیْهِ) وَمَنْ أَحَبَّنا لایُحِبُّنا إلاّ لِلدُّنْیا، فَإنَّهُ إذا قامَ قائِمُ الْعَدْلِ وَسِعَ عَدْلُهُ الْبِرَّ وَالْفاجِرَ؛ کسى که ما را تنها، بخاطر خدا دوست بدارد، ما و او مثل این دو (اشاره به دو انگشت) مى آییم، و کسى که ما را بخاطر دنیا هم دوست داشته باشد (باز مفید است زیرا) هنگامى که امام زمان علیه السلام ظهور کند، عدالت او شامل خوب و بد مى شود.

آن حضرت با ظرافت، دو گونه محبت را از هم تفکیک می‌کنند: نخست محبت خالص که تنها برای خدا و در مسیر حق است، و دوم محبتی که ریشه در دنیا و مصالح مادی دارد. این تفکیک معنای بسیار ژرفی به همراه دارد و انسان را به بازبینی انگیزه‌های قلبی خود در دینداری وا‌می‌دارد.

گروه دوم کسانی‌اند که محبت و پیروی‌شان از اهل بیت نه از سر تسلیم به حق، بلکه اهل منفعت و بهره‌برداری دنیوی‌اند. شاید نزد آنها محبت اهل بیت ابزاری برای رسیدن به شهرت، نفوذ اجتماعی، امنیت، یا دیگر بهره‌های این جهانی باشد. در تاریخ و حتی امروز، کسانی بوده‌اند که نام اهل بیت را دستمایه دنیاطلبی خویش کردند بی‌آنکه حقیقتاً تسلیم امر الهی باشند.

امام حسین علیه‌السلام در این فراز، نه تنها از این گروه غافل نمی‌شوند، بلکه بشارت و هشدار را توأمان در کلام خود جای می‌دهند. ایشان می‌فرماید: حتی اگر کسی دوستدار اهل بیت باشد، امّا نیت و هدفش غیر الهی و صرفاً دنیوی باشد، باز هم از عدالت قیام‌کننده عدل (امام مهدی علیه‌السلام) بی‌نصیب نخواهد ماند؛ چراکه عدل موعود، آن‌قدر وسعت و شمول دارد که شامل همگان می‌شود: چه نیکوکار و چه بدکار، چه مؤمن واقعی و چه سودجو.

این فراز، از عظمت و عمق عدالت مهدوی پرده برمی‌دارد. معنای سخن امام این است که عدالت حقیقی هیچ کس را استثنا نمی‌کند؛ عدالت فراگیر، پیرو و مخالف، دوست واقعی یا ظاهری را یکسان برخوردار می‌کند. این نوع عدالت، اساس تمدن نهایی بشر را شکل می‌دهد و نقطه آرزوی همه آزادی‌خواهان و عدالت‌طلبان تاریخ است.

در عین حال، لحن کلام امام حسین علیه‌السلام به اهل حقیقت هشدار می‌دهد: ارزش حقیقی، در خلوص نیت و پاکی هدف است. عدالت مهدوی، نعمت دنیوی را به همه می‌بخشد اما مقامات معنوی و قرب الهی، برای آنهایی است که محبت‌شان خالصانه، تنها برای رضای خدا و حقیقت است. محبت دنیوی حداکثر نصیب دنیوی می‌آورد، اما عشق الهی، سعادت دنیا و آخرت را تضمین می‌کند.

این حدیث یک دعوت دائمی به همه نسل‌هاست: پیوند با خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله باید بر بنیاد معرفت و عشق الهی استوار شود، نه منفعت‌طلبی. آن‌که اهل بیت را برای ارزش‌های الهی و انسان‌سازشان دوست می‌دارد، در آخرت نیز به آنان ملحق خواهد شد، اما آن‌که به انگیزه دنیا دوستدار آنان بود، بهره‌اش محدود به این‌جهان باقی خواهد ماند، هرچند عدالت مهدوی باز هم به او می‌رسد.

انتهای‌پیام/