به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر،به گفته محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار، طی پنج سال گذشته بیش از ۷۵ هزار نفر از دانشکده‌های پرستاری کشور فارغ‌التحصیل شده‌اند. اما تنها ۱۰ هزار نفر از آنان جذب سیستم درمانی شده‌اند. این یعنی ۶۵ هزار پرستار، یا شغل‌شان را ترک کرده‌اند یا هرگز وارد آن نشده‌اند.

در واقع، اگرچه سالانه تا ۱۵ هزار پرستار جدید تربیت می‌شود، اما هزاران نفر از آنان به دلیل سختی‌های کار، تبعیض، حقوق پایین و شرایط نامطلوب کاری، عطای پرستاری را به لقایش می‌بخشند.

از مهاجرت تا خانه‌نشینی: چرا پرستاران می‌روند؟

شریفی‌مقدم معتقد است اصطلاح «مهاجرت پرستاران» تصویر دقیقی از واقعیت نمی‌دهد. آنچه در حال رخ دادن است، «فرار از حرفه پرستاری» است. بسیاری از پرستاران، نه به کشورهای دیگر، بلکه به مشاغل دیگر و حتی خانه‌نشینی روی آورده‌اند.«پرستاران از پرستاری فرار می‌کنند، نه لزوماً از کشور.»

دلایل ترک حرفه پرستاری عبارت‌اند از:

• تفاوت فاحش حقوق و مزایا بین پرستاران و پزشکان

• شیفت‌های طاقت‌فرسا، به‌ویژه در بیمارستان‌های دولتی

• عدم امنیت شغلی و بی‌ثباتی قراردادها

• بی‌توجهی به شأن حرفه‌ای پرستاران در نظام سلامت

افزایش ظرفیت بدون زیرساخت؛ دانشگاه‌ها آمادگی ندارند

شریفی‌مقدم هشدار می‌دهد که افزایش ظرفیت پذیرش دانشجوی پرستاری از ۳ هزار به ۱۵ هزار نفر در سال، بدون فراهم‌کردن زیرساخت‌های آموزشی و بالینی، نه تنها کمکی به بهبود شرایط نمی‌کند، بلکه باعث کیفیت‌زدایی از آموزش پرستاری نیز خواهد شد.

او این اقدام را نه یک افتخار، بلکه نوعی «تخلف آموزشی» می‌داند و خواستار شفاف‌سازی درباره مبنای قانونی این افزایش ظرفیت شده است.

بحران کمبود ۱۰۰ هزار پرستار؛ مسئله فقط تعداد نیست

آمارهای رسمی حاکی از کمبود حداقل ۱۰۰ هزار پرستار در کشور است. اما این کمبود نه به دلیل نبود دانش‌آموخته، بلکه به دلیل نبود انگیزه برای ورود یا ماندن در شغل پرستاری است.

به گفته دبیرکل خانه پرستار، اگر نظام سلامت به دنبال بهره‌برداری واقعی از سرمایه انسانی خود است، باید از رویکرد «کمّی‌گرایانه» فاصله گرفته و روی حفظ، جذب و حمایت از پرستاران موجود تمرکز کند.

جمع‌بندی تحلیلی:

• ظرفیت آموزش پرستاری رشد چشمگیر داشته، اما زیرساخت و جذب متناسب با آن توسعه نیافته است.

• هزاران پرستار به‌جای ورود به سیستم درمانی، شغل خود را ترک یا تغییر داده‌اند.

• نام‌گذاری وضعیت پرستاران به عنوان «مهاجرت» گمراه‌کننده است؛ اصل ماجرا خروج از شغل است.

• راه‌حل بحران پرستاری، نه در تعداد، بلکه در اصلاح شرایط کاری، عدالت مزدی و به رسمیت شناختن جایگاه حرفه‌ای پرستاران است.