برترین‌ها: دیشب بعد از ۹ سال، تاریخ به عجیب‌ترین شکل ممکن برای کریستیانو رونالدو و پرتغال تکرار شد و شاگردان روبرتو مارتینز با وجود تعویض دوباره کاپیتان محبوب خود، در ضربات پنالتی از سد اسپانیا گذشتند تا سومین قهرمانی تاریخ سرخپوشان، بازهم با رهبری ستاره تکرارنشدنی پرتغال در ورزشگاه مونیخ رقم بخورد و حالا همه آنهایی که تا همین هفته گذشته رونالدو را به دلیل ناکامی در کسب قهرمانی با پیراهن النصر در سه فصل اخیر مورد تمسخر قرار می‌دادند، حالا شاهد گریه‌های دوباره او پس از قهرمانی شیرین در لیگ ملت‌های اروپا هستند.

چوب کهنه‌تر، بهتر می‌سوزد!

ورزش مدیا نوشت: همان‌طور که انتظار می‌رفت، دربی شبه‌جزیره‌ی ایبری با جذابیتی کم‌نظیر برگزار شد. دو تیمی که پیش‌تر طعم قهرمانی در این رقابت‌ها را چشیده بودند، این بار برای دست‌یابی به عنوان پرافتخارترین تیم تاریخ لیگ ملت‌های اروپا، پا به میدان گذاشتند. این نبرد تمام‌عیار، پس از تساوی ۲-۲ در ۱۲۰ دقیقه، به ضربات پنالتی کشیده شد؛ جایی که یاران کریستیانو رونالدو با برتری ۵ بر ۳ به پیروزی رسیدند و جام را از آنِ خود کردند.

پرتغالی‌ها، به‌ویژه کریستیانو رونالدو، با انگیزه‌ای ویژه وارد این بازی شدند. شاید این آخرین فرصت برای ستاره ۴۰ ساله‌ی فوتبال جهان بود تا جامی معتبر را به ویترین افتخاراتش اضافه کند. قهرمانی در این جام، او را در تعداد عناوین بین‌المللی با لیونل مسی، رقیب دیرینه‌اش، برابر می‌کرد. رونالدو، که در نیمه‌نهایی با گل خود زمینه‌ساز صعود تیمش شده بود، در این فینال نیز گل دوم پرتغال را به ثمر رساند تا بار دیگر ثابت کند که سن برای او تنها یک عدد است. با تحقق این هدف، نام کریستیانو در تاریخ فوتبال پرتغال، کشوری که بخش بزرگی از آوازه‌ی جهانی‌اش را مدیون اوست، پررنگ‌تر از همیشه ثبت شد.

شاید اگر آسیب‌دیدگی امانش را بریده نبود، او می‌توانست گل برتری تیمش را هم به‌ثمر برساند؛ اما سرنوشت طوری رقم خورد که یارانش جام را به نام او بالا بردند. پیش از بازی، رونالدو در اظهارنظری طنازانه، لمینه یامال ستاره ۱۷ ساله اسپانیا را شبیه پسرش توصیف کرده بود: «پسر من و یامال از رنگ پوست و مدل مو گرفته تا برنزه بودن‌شان شبیه‌اند… فقط سه سال تفاوت سنی دارند!»

و حالا این پدر باتجربه، درسی بزرگ به فرزند مستعد دنیای فوتبال داد. یامال آموخت که حتی در ۴۰ سالگی هم می‌توان تاریخ نوشت؛ کتابخانه‌ای از تجربه که هر صفحه‌اش با افتخارات کریستیانو پر شده، به نسل جوان اسپانیا یادآوری کرد که اراده و پشتکار، سن را به زانو در می‌آورد.

امان از تکرار تاریخ!

شاید او دیگر توان استارت زدن برای حضور در جشن پرشور هم‌تیمی‌هایش را نداشت اما تنها وجودش در ترکیب سلسائو یک نعمت گران‌بها برای روبرتو مارتینز و البته مردم پرتغال تلقی می‌شود. پرتغال و رونالدو حالا با کسب این قهرمانی به یاد ماندنی، بدون شک با روحیه‌ای فراوان در فاصله یک سال مانده تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶، به عنوان یک مدعی جدی قهرمانی پای به این رقابت‌ها خواهند گذاشت.

حالا رونالدو با تکرار لحظاتی که در سنت دنی پاریس  رقم زده بود، ما  را پرت کرد درست به 9 سال پیش، جایی که احتمالا مختصات زندگی همه‌مان با چیزی که امروز است تفاوت‌هایی اساسی دارد، اما کریستیانو دیشب کاری کرد تا حس کنیم برای دقایقی 9 سال جوان‌تریم. مساله مهم درباره پیروزی او جدای از اشک‌ها و لبخندها،  آن چیزی‌ست که  از درونش به بیرون تراوش می‌کند، به هنگامه پیروزی از عمق جان پایکوبی می‌کند و به هنگامه شکست سوگواری می‌کند، فوتبالیستی که ادا ندارد و حالا پس از 23 سال - بزرگتر از سن خیلی از بینندگان مسابقه دیشب - بازهم در سطح اول قدم می‌زند، باز هم آقای گل می‌شود و باز هم جام می‌آورد. واموس آقای کریستیانو رونالدو!