برترین‌ها: تیم ملی فوتبال ایران که به جام جهانی صعود کرده در آستانه اردوی آخر مقدماتی جام جهانی، با چالشی تکراری اما مهم مواجه شده؛ شکاف میان کادر فنی به رهبری امیر قلعه‌نویی و برخی از ستارگان مطرح فوتبال ایران. احمد نوراللهی، دانیال اسماعیلی‌فر و مهدی ترابی، هر یک تاکنون به شیوه‌ای متفاوت، نارضایتی خود را از شرایط فعلی تیم ملی نشان داده‌اند. اگرچه این اقدامات در ظاهر شورشی علنی نبوده‌اند، اما نشانه‌های واضحی از یک بحران پنهان در رختکن تیم ملی دارند.

احمد نوراللهی؛ عصیان در سکوت

کاپیتان سابق پرسپولیس در آخرین تمرین تیم ملی پیش از بازی هنگ‌کنگ در آبان 1402، نشانه‌هایی از عدم حضور در ترکیب را حس کرد؛ جایی که در زمان شروع تمرین تاکتیکی جزء اولین دسته‌ای بود که از جمع بازیکنان اصلی خارج شده و با گلرها در دروازه جنوبی به تمرین مشغول شدند و او زمانی که متوجه شد در ترکیب جایی ندارد تصمیم خود را گرفت. این تصمیم به‌شدت از سوی کادر فنی مورد انتقاد قرار گرفت و با واژه‌هایی چون «بی‌احترامی به پیراهن تیم ملی» توصیف شد. این واکنش نوراللهی نه‌فقط اعتراض به تصمیم فنی، بلکه اعتراض به فرآیند انتخاب‌ها و نادیده‌گرفتن سابقه‌‍اش بود. احمد نور در پی همین تصمیم، جام ملت‌ها را از دست داد و حالا نزدیک به دو سال است که حاضر به عذرخواهی نشده و از پیراهن تیم ملی دور است.

دانیال اسماعیلی‌فر؛ فریاد خاموش شایسته‌سالاری

دانیال اسماعیلی‌فر که به قول خودش سه سال است که در تیم قهرمان ایران توپ می‌زند از زمان کی‌روش به بعد جایی در اردوهای تیم ملی ندارد. او در گفت‌وگوی تلویزیونی با میثاقی با طعنه گفت: «دیگر لیست تیم ملی را نگاه نمی‌کنم»، عبارتی که به‌وضوح نشان‌دهنده اعتراض به بی‌توجهی فدراسیون و قلعه‌نویی است. اگرچه او از هرگونه رفتار حاشیه‌ساز پرهیز کرد، اما پیامش روشن بود: انتخاب‌ها نه بر مبنای عملکرد، بلکه بر اساس رابطه و دیدگاه شخصی است. این نکته وقتی برای او جدی‌تر می‌شود که به زعم خود برخی بازیکنان با عملکردی ضعیف‌تر همچنان در لیست‌ها حضور دارند. به هر حال دانیال در تلویزیون علیه قلعه‌نویی عصیانگری کرد و بعید است تا زمان حضور ژنرال در تیم ملی، جایی در تفکرات او داشته باشد.

مهدی ترابی؛ درآمدن پشت رفیق؟

ترابی هم مثل دانیال علیه ژنرال طغیان کرده، جالب اینکه هر دو از یک تیم می‌آیند و مشخص نیست این زنجیره تا کجا ادامه خواهد داشت! البته مهدی ترابی یکی از مؤثرترین و تکنیکی‌ترین بازیکنان لیگ است که همیشه پای ثابت اردوهای تیم ملی‌ بوده اما خب در زمان قلعه‌نویی کمتر به او بازی رسیده؛ او حالا از حضور در اردو خودداری کرده است. ترابی با صراحت اعلام کرده که ملاک‌های دعوت به تیم ملی «ورزشی نیست» و فاکتورهایی دیگر، بیشتر از آمادگی فنی و بدنی در انتخاب‌ها نقش دارند. بنظر می‌رسد این سخنان بی‌سابقه از مهدی ترابی، لرزه‌ای بر بدنه کادر فنی وارد کرده و در رسانه‌ها نیز بازتاب گسترده‌ای یافت. ترابی به‌نوعی زبان گویای بازیکنانی شد که احساس می‌کنند شایستگی‌شان نادیده گرفته شده، مثل دانیال اسماعیلی‌فر. باید دید قلعه‌نویی چه خواهد گفت!

این تیم ملی موفق می‌شود؟

اعتراض‌های آشکار و پنهان این سه بازیکن، اگرچه به‌صورت مستقل رخ داده، اما همگی بر یک نکته مشترک تأکید دارند: بی‌اعتمادی به فرآیندها. اگر این چالش‌ها مدیریت نشود، احتمالاً بر روحیه تیم در اردوهای آتی و حتی نتایج میدان تأثیر خواهد گذاشت. تیم ملی برای موفقیت نیاز به اتحاد دارد؛ و این اتحاد تنها زمانی شکل می‌گیرد که همه نفرات احساس کنند دیده می‌شوند.

شاید بهتر است فدراسیون فوتبال و کادر فنی تیم ملی به‌جای برخورد انفعالی یا قهری، با شفاف‌سازی معیارهای انتخاب بازیکنان و گفت‌وگوی مستقیم با معترضان، بحران را مهار کنند. حذف صداهای مخالف به معنای حذف مشکلات نیست. در دنیای حرفه‌ای، حل اختلاف، نشانه بلوغ مدیریتی است نه ضعف.اما خب امیر قلعه‌نویی و کادر فنی‌اش انگار کاریزمای لازم را ندارند و حالا سه مهره موثر فوتبال ایران بر علیهشان شوریده‌اند. این تیم ملی موفق می‌شود؟