خبرگزاری تسنیم ـ داود فاضل فلاورجانی؛ اخیرا جناب آقای صادق‌نیا که نام و نشان خود را از حوزۀ علمیه دارد و خود برکشیده از این نهاد تمدنی‌ است در یادداشتی با عنوان «حوزه‌های علمیه: از تحریم میکروفون تا هوش مصنوعی!» با ادبیاتی هجوگونه از موضوع دغدغه عالمان دینی نسبت به پدیدۀ هوش مصنوعی، بهانه‌ای ساخته‌ است تا رویکرد حوزه نسبت به فناوری‌های نوین را به تیغ نیش و کنایه خود بسپارد که بله «حوزه‌ای که یک روز با بلندگو مشکل داشت، امروزه سایت و خبرگزاری دارد. ماجرای هوش مصنوعی نیز چیزی شبیه همین ماجراهاست؛ مدتی ترس و انکار، و پس از آن خویشی و بهره‌برداری!»

منظور نویسنده محترم هم همین دروغ مشهور است که بله حوزه همیشه با علم و فناوری مشکل داشته و هرجا که نتوانسته جلویش را بگیرد، با ترس و ناچاری تسلیم آن شده است. ضمن احترام به شخصیت این بزرگوار باید عرض کرد مشکل افرادی که چنین لاطائلاتی را طرح می‌کنند عمدتا در دو چیز است:

یکی عدم آشنایی با تاریخ پرافتخار تمدن اسلامی است که حوزه‌های علمیه اندیشمندانی چون ابن‌سینا و خوارزمی و شیخ بهایی و ملاصدرا و علامه طباطبایی را تربیت می‌کند که هرکدام ستارۀ درخشان علم و دانش و فناوری بودند. ایشان گویا فراموش کرده‌اند که بسیاری از دستاوردهای کنونی انقلاب ما که ما را به قدرت جهانی در بسیاری از دانش‌ها تبدیل کرده است تحت فرمانبری مردانی سترگ نظیر امام خمینی و رهبر انقلاب اسلامی بوده که خود برخاسته از همین حوزه‌های علمیه‌اند و با وجود همه مشکلات یک‌تنه برای پیشرفت و ارتقای علمی ایران اسلامی ایستاده‌اند.

مسأله دومی که نویسنده محترم از آن غافل است نگرانی و دغذغه‌ای بوده که عالمان بزرگ دین نسبت به استفادۀ نامناسب از این فناوری‌ها داشته‌اند و همواره تلاش کرده‌اند مانند پدری که نگران از میان رفتن خانوادۀ خود است، قبل از فراگیرشدن این فناوری‌ها نسبت به آسیب‌های احتمالی آن هشدار دهند و با جهت‌دهی و توصیه به استفادۀ درست از این ابزار، اجازه ندهند فراگیر شدن آنها مایه مصیبت مردمان ناآشنا شود؛ کما اینکه امروزه بسیاری از اندیشمندان بزرگ دنیا نسبت به آسیب‌های فناوری‌ نگرانند و بسیاری از کشورها بر فضای مجازی و سایر فناوری‌های نوین نظارت‌های سنگینی قرار داده‌اند تا مانع قربانی‌‌شدن خانواده‌های بی‌اطلاع از آسیب‌های آن شوند. حال برخی نادانسته به جای قدردانی از این رفتار پدرانه، مانند فرزندی سرکش که به توصیه‌های خیرخواهانه پدرش پشت می‌کند، تیغ تمسخر برمی‌کشند؛ باشد که روزی از حکمت رفتار پدرانه آگاه شوند.

انتهای پیام/