استان بوشهر پناهگاهی برای لاک پشتهای دریایی در معرض انقراض
اقتصاد ایران: بوشهر- مدیرکل حفاظت محیط زیست استان بوشهر گفت: این استان پناهگاهی ارزشمند برای لاک پشتهای دریایی در معرض انقراض است.
به گزارش خبرنگار مهر، عبدالرحمن مرادزاده صبح شنبه در جمع خبرنگاران با اشاره به روز جهانی لاکپشتها، اظهار کرد: استان بوشهر دارای جایشگاهی ویژه در حفاظت گونههای در خطر انقراض لاک پشتهای دریایی است.
وی اضافه کرد: سواحل استان بوشهر، بهویژه مناطق نایبند، نخیلو، امالگرم، و بخشهایی از سواحل دیّر، خارگ، خارگو و بوشهر از مهمترین زیستگاههای تخمگذاری لاکپشتهای دریایی در کشور بهشمار میروند.
مدیرکل حفاظت محیط زیست استان بوشهر افزود: لاکپشت پوزهعقابی یکی از گونههای بسیار ارزشمند و در معرض خطر انقراض، که در فهرست قرمز اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت در رده «بهشدت در معرض خطر» قرار دارد، هر ساله در فصل بهار به سواحل شنی استان بوشهر بازمیگردد تا در بستر ماسههای گرم، تخمگذاری کند.
مرادزاده افزود: زیستگاههای ساحلی استان بوشهر با تلاش شبانهروزی محیطبانان، کارشناسان و مشارکت فعال جوامع محلی، به پناهگاهی امن برای ادامه حیات یکی از کهنترین گونههای جانوری روی زمین تبدیل شدهاند. شناسایی دقیق محلهای لانهسازی، پایش شبانهروزی، آموزش جوامع محلی و کنترل تهدیداتی نظیر نورهای مصنوعی، تردد وسایل نقلیه موتوری و آلودگیهای پلاستیکی، بخشی از برنامههای مداوم حفاظتی در این نواحی است.
مدیرکل حفاظت محیط زیست استان بوشهر ادامه داد: هر ساله با آغاز فصل زادآوری، تیمهای تخصصی دانشگاهی، انجمنهای محیط زیستی محلی، جوامع بومی و کارشناسان محیط زیست، با همکاری یکدیگر، به پایش و ثبت لانهها، اعمال تدابیر حفاظتی و اجرای اقدامات فرهنگسازی میپردازند تا ضمن حفاظت از زیستگاههای حساس، تعامل سازندهای میان انسان و طبیعت برقرار شود.
وی تصریح کرد: امسال نیز در چارچوب برنامه عمل ملی حفاظت از لاکپشتهای دریایی، اقدامات حفاظتی و پایشی در تمامی زیستگاههای شناختهشده استان آغاز شده و پیشبینی میشود در ماههای آینده، تعداد قابل توجهی از لانههای تخمگذاری در سواحل استان شناسایی و تحت حفاظت قرار گیرند.
مرادزاده خاطرنشان کرد: لاکپشتها، بخشی جداییناپذیر از اکوسیستمهای دریایی هستند و نقشی کلیدی در حفظ سلامت زیستبومهای مرجانی و علفهای دریایی ایفا میکنند. بنابراین حفاظت از آنها، صرفاً حمایت از یک گونه جانوری نیست، بلکه گامی اساسی در جهت حفظ تعادل زیستی و امنیت غذایی جوامع وابسته به دریا بهشمار میرود.